8 พฤศจิกายน 2547 23:04 น.
ผู้หญิงไร้เงา
โอ้ความเศร้า ใยเจ้า ยังเข้าใกล้
ติดอยู่กลาง ดวงใจ ไม่ไหวหวั่น
หรือเพราะเจ้า รักฉันมาก อยากผูกพัน
จึงไม่ยอม ไกลกัน ให้หวั่นใจ
โอ้ความเหงา ใยเจ้า ยังห่วงหา
ไม่เคยยอม จากลา ในคราไหน
หรือเพราะเจ้า ยังคิดถึง ซึ้งหทัย
เลยไม่ยอม จากไกล ไปสักที
โอ้ความปวด รวดร้าว ที่หนาวเหน็บ
เจ้ามากอด กักเก็บ เจ็บไหมนี่
ที่ต้องอยู่ ใกล้ฉัน ทุกวันมี
หรือเพราะว่า เจ้านี้ มีสุขใจ
แต่ตัวฉัน ทุกข์ใจ ยามใกล้เจ้า
ไม่อยากเป็น ดั่งเงา เฝ้าฝันใฝ่
อยากทิ้งร้าง ความเศร้า ที่เฝ้าใจ
และเจอสุข สดใส ในชีวี
แต่จะทำ อย่างไร ในใจหนอ
เมื่อเจ้านั้น เฝ้ารอ ไม่หน่ายหนี
หรือต้องยอม รับความจริง สิ่งที่มี
ว่าฉันนี้ ต้องเศร้า เฝ้าเดียวดาย
1 พฤศจิกายน 2547 22:41 น.
ผู้หญิงไร้เงา
คนเมืองลิง
เก็บมาลี..หลากหลายเพียงหมายให้
ชายในใจ...ที่รักเป็นหนักหนา
ดอกมะลิ...บริสุทธิ์พิสุทธิ์อุรา
ปรารถนา...ให้เธอครองทั้งห้องใจ
ดอกกุหลาบ...ซาบซึ้งถึงความรัก
ที่ประจักษ์....แด่เธอไม่เผลอไผล
เฟื่องฟ้าว่า....สื่อสารรักเพียงใด
ให้หทัย....เธอนั้นพลันตรองดู
ทั้งดอกรัก...จำปาจำปีที่ทานทน
ดั่งกมล....คนนี้ที่งามหรู
รักซื่อตรง...คงมั่นทุกอณู
หวังเคียงคู่...อยู่ครองมั่นนิรันดร
ผู้หญิงไร้เงา
เก็บมาลี แทนมาลัย ด้วยใจรัก
สื่อประจักษ์ ดวงจิต พินิจใส
มอบให้เธอ คนดี ที่ห่างไกล
แทนดวงใจ ของฉัน นั้นที่มี
เริ่มต้นด้วย ดอกมะลิ ที่ผลิแย้ม
และแต่งแต้ม ความหมาย ให้ศักดิ์ศรี
ความขาวใส พิสุทธิ์ ดุจใจมี
ว่ารักนี้ บริสุทธิ์ ดุจนิรันดร์
แถมกุหลาบ หนามคม บ่มเชยชิด
ว่าอย่าคิด ลวงล่อ หรือต่อฝัน
เพราะผู้หญิง มีศักดิ์ศรี ทุกวี่วัน
เหมือนหนามนั้น ในต้นดอก ขอบอกเธอ
ดอกเฟื่องฟ้า นี่ก็ค่า น่าสูงส่ง
เหมือนดั่งหงส์ คงคู่ อยู่เสมอ
เปรียบดั่งว่า คุณค่า พาพบเจอ
มิใช่เผลอ ให้เด็ดดม ชมง่ายดาย
ดอกจำปี และจำปา พาใจคู่
ให้รับรู้ ความชิดใกล้ ไม่แหนงหน่าย
เหมือนเป็นคู่ ชูชิด ติดใจกาย
จนชีพวาย จากกัน มิพลันลา
ดอกสุดท้าย ที่ให้ เพราะใจรัก
ซึ่งสลัก ดวงจิต คิดห่วงหา
เป็นดอกรัก ชูช่อ ระออตา
เพื่อสื่อแทน คำว่า ฉันรักเธอ
ซึ่งทั้งหมด ที่ให้ ในความหมาย
เพื่อสื่อสาย สัมพันธ์ มั่นเสมอ
ว่าหกดอก บอกให้ ไว้กับเธอ
เพื่อพบเจอ ความรัก ปักใจกัน
1 พฤศจิกายน 2547 16:26 น.
ผู้หญิงไร้เงา
เก็บมะลิ สีขาว ที่พราวพร่าง
ระหว่างทาง ไปเขาค้อ เพื่อต่อฝัน
มาฝากเธอ คนดี ที่สำคัญ
ที่ตัวฉัน ห่วงใย หาใดปราน
เก็บกุหลาบ หนามคม ให้ชมชิด
มอบแด่เธอ มิ่งมิตร สื่อประสาร
ให้จากใจ ซื่อตรง คงตำนาน
ว่ายังรัก มิเว้นผ่าน กาลที่มี
เก็บเฟื่องฟ้า สีสวย ด้วยหลากสรร
สื่อถึงกัน ว่าตัวฉัน ไม่หน่ายหนี
มอบความรัก เหมือนเก่า เท่าที่มี
แถมภักดี มีให้กัน ไม่ผันจร
เก็บจำปี คู่จำปา เอามาให้
ฝากจากใจ ให้กัน ไม่มั่นถอน
มอบให้แล้ว รักจริงใจ ในบังอร
มิเคยจร จากไกล ให้ร้างลา
เก็บดอกรัก ดอกนี้ ที่พิสุทธิ์
เปรียบประดุจ ของสำคัญ อันล้ำค่า
มอบให้กับ คนดี ที่อุรา
คอยห่วงหา บอกว่า ฉันรักเธอ
แถมเที่ยวต่อ ภูเรือ จะเชื่อไหม
ว่าเก็บไว้ เรื่อยไป ให้เสมอ
กับดอกไม้ หลากหลายสี ที่พบเจอ
ให้กับเธอ คนดี ที่รักกัน
21 ตุลาคม 2547 15:15 น.
ผู้หญิงไร้เงา
กลัวแล้วจ้า เจ้าความรัก อย่าทักฉัน
เจ็บเหลือเกิน คราวผูกพัน ร้าวหวั่นเหลือ
จึงขอหนี ให้ไกล ไม่จุนเจือ
ไม่ขอเผื่อ ดวงใจ ให้ใครครอง
ด้วยร้าวหม่น จำนน ทนเจ็บช้ำ
แถมระกำ ดวงจิต พิษกัดหนอง
จึงขอหนี ให้ไกล ไม่ใฝ่ครอง
ไม่ต้องการ เป็นสอง เป็นรองใคร
เลยขอบอก เจ้าความรัก อย่าทักฉัน
จากให้ไกล ไปจากกัน อย่าหวั่นไหว
ด้วยไม่อยาก เจอะเจอ หรือเผลอใจ
ให้ร้าวไหว ในหทัย ไปแสนนาน
จึงขอร้อง เจ้าความรัก จงห่างหาย
ไม่ต้องมา เคียงกาย ให้ความหวาน
เพราะฉันกลัว หัวใจ ได้น้ำตาล
เพียงไม่นาน แล้วต้องเศร้า เคล้าน้ำตา
21 ตุลาคม 2547 01:20 น.
ผู้หญิงไร้เงา
เคยขื่นขม ตรมจิต ด้วยพิษรัก
คราอกหัก รักรวด ปวดสมอง
ด้วยความช้ำ กล่ำกลาย ให้ได้ครอง
น้ำตานอง เต็มหน้า ทุกคราเลย
แต่ยังดี ที่ยังมี คนใกล้ชิด
เป็นดั่งมิตร คอยดูแล ไม่ทำเฉย
แม้ไม่มี ผ้าเช็ดหน้า ผืนใดเลย
แต่เพียงเอ่ย คำห่วงใย ให้เจือจุน
ก็รู้สึก อยู่ดี เหมือนมีสุข
เมื่อมีเพื่อน มาปลอบปลุก รักเกื้อหนุน
ซึ่งคงจะ เหมือนตอนนี้ ที่ตัวคุณ
นั้นขาดความ เจือจุน รักคุ้นเคย
เลยมาเป็น คนใกล้ ให้ใจชิด
เหมือนดั่งมิตร ที่เคยทำ พร่ำเพียงเอ่ย
อยากบอกว่า ห่วงใย ใจคุ้นเคย
กับคุณนั้น จึงได้เอ่ย เฉลยมา
เอาเป็นว่า ผ้าเช็ดหน้า ผืนไม่ใหญ่
จะส่งให้ เอาไหม ให้รักษา
คอยดูแล เกื้อหนุน อุ่นอุรา
ไปจนกว่า ชีวา คุณสุขใจ
หน้าส่วนตัว
1467
Calendar
Lovers
6 คน เลิฟผู้หญิงไร้เงา
