28 ธันวาคม 2547 21:06 น.
ผู้หญิงไร้เงา
โลกเราวันนี้ที่เห็น
ดั่งเป็นโลกร้างว่างเปล่า
ไม่มีน้ำใจแบ่งเบา
เหลือเพียงความเศร้าแบ่งกัน
ความทุกข์รุกอยู่ทุกที่
คนรวยมั่งมีสุขสันต์
คนจนต้องเศร้าชีวัน
ไม่มีสิทธิ์นั้นหรือไร
ทั้งที่แต่ก่อนหนหลัง
ทุกครั้งยังมีฝันใฝ่
ช่วยเกื้อเอื้อกันทันใด
ยามเจ็บยามไข้อาทรณ์
แต่เดี๋ยวครั้งนี้ที่เห็น
ดั่งเป็นโลกไร้ใจสอน
แม้ล้มต่อหน้าอย่าวอน
มิเคยอาทรณ์ห่วงกัน
หรือนี่สังคมเปลี่ยนแปลง
สิ่งที่แสดงคงมั่น
จึงกลายร้างไร้สัมพันธ์
ไม่ห่วงใยกันเหมือนเคย
เปลี่ยนใจเถิดหนาว่าไว้
โปรดจงรักใคร่เปิดเผย
เอื้อเฟื้อน้ำใจใช่เลย
เหมือนเคยโบราณนานมา
23 ธันวาคม 2547 23:00 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ฉันยังคอย
ผู้ชายมีเงาแต่ไร้ใจ
ประจงถ้อยมาร้อยเรียงใจเจียนขาด
เผดียงวาดสื่อความนัยใส่อักษร
สมานร่วมจิตห่วงหาและนิวรณ์
เขียนอักษรด้วยน้ำตาแห่งอาลัย
จดหมายว่าเมื่อปางหลังครั้งยังหวาน
สองสืบสานสรรค์สร้างสุขสนุกสนาน
เมื่อรักร้าวเธอแยกไกลใจแหลกราญ
เพราะคนพาล....แกล้งใส่ไฟในใจเธอ
ถึงไกลกันต่างขอบฟ้ามหาสมุทร
มิอาจหยุดความผูกพันฝันเสมอ
สักวันหนึ่งคงพบกันฉันและเธอ
ให้ได้เจอเข้าใจกัน.....ฉันยังคอย ๚ะ๛
รักหวนคืน
ผู้หญิงไร้เงา
สักวันหนึ่งคงได้ซึ้งตรึงตราจิต
เหมือนความคิดที่ชิดใกล้ไม่ห่างหาย
แม้นวันเก่าเราขลาดเขลาเฝ้าเดียวดาย
เรื่องมากมายทำให้เศร้าเฝ้าระทม
เพราะเราเชื่อคำผู้อื่นทั้งหมื่นแสน
เธอเป็นแฟนจึงต้องเศร้าเฝ้าขื่นขม
รั้งเท่าไหร่ไม่รับฟังทั้งนิยม
คำปรารมณ์จากผู้อื่นหยิบยื่นมา
แต่ตอนนี้รับรู้ไว้ในใจนั้น
รู้ความจริงสิ่งสำคัญมั่นห่วงหา
แถมยังรักเธอเหมือนเก่าเฝ้าศรัทธา
และสัญญาต่อจากนี้จะมีกัน
ไม่ผันเปลี่ยนเวียนผันให้มั่นหมาย
ไม่ให้เธอเศร้าเดียวดายรักหวาดหวั่น
ต่อจากนี้จะกลับไปใฝ่ผูกพัน
และรักมั่นเพียงเธอนั้นจนวันตาย
23 ธันวาคม 2547 00:17 น.
ผู้หญิงไร้เงา
เคยเรียงร้อยกานต์กลอนอักษรศรี
เป็นคู่ดีมีสุขสนุกสนาน
นับแต่เนินจนมาตั้งช้านาน
จนวันผ่านล่วงไปได้เกือบปี
ความใกล้ชิดจึงผูกจิตสนิทสนม
ทำให้ร้อยในอารมณ์ไม่หม่นศรี
ส่งเป็นกลอนหวานซึ้งตรึงฤดี
ให้เธอนี้ชิดใกล้ใจผูกพัน
แม้บางครั้งอาจห่างไปไม่ใกล้ชิด
แต่ดวงจิตมิเปลี่ยนไปให้แปรผัน
มอบความรักความจริงใจให้แก่กัน
มิเว้นวันเวลาหรือนาที
ด้วยใจนี้มีมั่นคงอย่าสงสัย
ในสิ่งใดให้จิตคิดเบือนหนี
เพราะมอบแล้วความจริงใจในฤดี
แด่เธอนี้ที่ชิดใกล้ใจผูกพัน
15 ธันวาคม 2547 23:51 น.
ผู้หญิงไร้เงา
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือความโง่เขลา
ที่หลงรักเพียงเรา
ทั้งที่เขาไม่สนใจ
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือความหวั่นไหว
ที่รักประจักษ์ใจ
แต่เขาไม่เคยรู้เลย
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือสื่อเฉลย
ที่แล้วได้ลงเลย
ความคุ้นเคยเจ้าน้ำตา
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือความห่วงหา
ที่ยังฝั่งตรึงตรา
หรือเพียงว่าเราฝันไป
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือความหวั่นไหว
ที่เราเศร้าหทัย
เพียงเป็นไปแค่ข้ามวัน
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือความหวาดหวั่น
ที่เราเศร้าทุกวัน
ได้เห็นกันนั้นเลยมา
แท้นักยังรักหรือ
หรือว่าคือสิเน่หา
ที่เราเฝ้าทุกครา
หวังได้มาเพื่อครอบครอง
15 ธันวาคม 2547 13:06 น.
ผู้หญิงไร้เงา
พื้นที่ว่างเปล่า
ืีทุกครั้งที่ก้าวเข้าไปหา
ได้เพียงแต่ความว่างเปล่าในสายตา
และความไม่เคยเห็นค่าในสายใจ
กำลังแห่งรัก
มากมายมากนักสักเท่าไหร่
ไม่สามารถทะลายกำแพงแห่งหัวใจ
เพราะเธอยังร้าวไหวเกินจะก่อหัวใจให้ใครครอง
ความร้าวหมองหม่น
เธอยอมจำนนจนใจไม่สนอง
ไม่เคยรู้จักไม่เคยห้ามหักความเนืองนอง
แต่กับเฝ้าครอบครองความหม่นหมองและน้ำตา
ความว่างเปล่าเดียวดาย
ไม่สามารถพังทลายเพียงแค่ความห่วงหา
หากเธอไม่มีรักและสิ้นนักกับความศรัทธา
เราคงไม่สามารถฟันฝ่าสร้างรักและศรัทธาให้เธอครอง
หน้าส่วนตัว
1937
Calendar
Lovers
6 คน เลิฟผู้หญิงไร้เงา
