20 มกราคม 2549 13:57 น.
ผู้หญิงในเงาน้ำ
... เคยมั้ยที่รักใครสักคน จนเกือบลืมรักตัวเอง
เคยมั้ยที่ใส่ใจใครสักคน จนเกือบลืมใส่ใจตัวเอง
เคยมั้ยที่แคร์ใครสักคน(ที่เค้าไม่แคร์เรา) จนเกือบลืมแคร์ตัวเอง
เคยมั้ยที่ต้องร้องไห้ให้ใครสักคน(ที่เค้าว่าเราเสแสร้ง) จนเกือบไม่มีน้ำตาให้ตัวเอง
และเคยมั้ยที่ทำยังไงก็เลิกรัก เลิกใส่ใจ เลิกแคร์ เลิกร้องไห้ ให้กับเค้าไม่ได้สักที เหตุผลมีแค่ประการเดียว "รักเค้ามากเหลือเกิน" ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่แน่ใจเลย ว่าเค้าคนนั้น จะยังรักเราอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า แต่หัวใจ มันก็ทำหน้าที่รักอย่างไม่ได้ขาดตกบกพร่องเลย และนับวันจะยิ่งรักมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้เค้าจะยังรักฉันอยู่ไหม... ตอนนี้ในหัวใจเค้า... จะยังมีฉันอยู่แม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งรึเปล่า ฉันแน่ใจแค่เพียงว่าในหัวใจของฉัน จะยังคงมีเค้าอยู่ข้างในตลอดไป... ถึงแม้เค้าจะไม่สนใจเลยก็ตาม เป็นสุขพอแล้ว... แค่ได้รัก... แค่ได้คอยดูแล... ขอแค่ได้ทำอย่างนี้ตลอดไป...ก็พอ
10 สิงหาคม 2548 11:21 น.
ผู้หญิงในเงาน้ำ
เคยมั้ยที่รักใครสักคน จนเกือบลืมรักตัวเอง
เคยมั้ยที่ใส่ใจใครสักคน จนเกือบลืมใส่ใจตัวเอง
เคยมั้ยที่แคร์ใครสักคน(ที่เค้าไม่แคร์เรา) จนเกือบลืมแคร์ตัวเอง
เคยมั้ยที่ต้องร้องไห้ให้ใครสักคน(ที่เค้าว่าเราเสแสร้ง) จนเกือบไม่มีน้ำตาให้ตัวเอง
และเคยมั้ยที่ทำยังไงก็เลิกรัก เลิกใส่ใจ เลิกแคร์ เลิกร้องไห้ ให้กับเค้าไม่ได้สักที เหตุผลมีแค่ประการเดียว "รักเค้ามากเหลือเกิน" ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่แน่ใจเลย ว่าเค้าคนนั้น จะยังรักเราอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า แต่หัวใจ มันก็ทำหน้าที่รักอย่างไม่ได้ขาดตกบกพร่องเลย และนับวันจะยิ่งรักมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้เค้าจะยังรักฉันอยู่ไหม... ตอนนี้ในหัวใจเค้า... จะยังมีฉันอยู่แม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งรึเปล่า ฉันแน่ใจแค่เพียงว่าในหัวใจของฉัน จะยังคงมีเค้าอยู่ข้างในตลอดไป... ถึงแม้เค้าจะไม่สนใจเลยก็ตาม เป็นสุขพอแล้ว... แค่ได้รัก... แค่ได้คอยดูแล... ขอแค่ได้ทำอย่างนี้ตลอดไป...ก็พอ
3 ตุลาคม 2547 21:41 น.
ผู้หญิงในเงาน้ำ
เหนื่อย แต่ก็ยังรัก และยังอยากจะรักต่อไป
น้ำตาที่เสียไปของฉัน จะได้อะไรกลับมาบ้างมั้ย ?
ฉันรักเธอ รักเธอมาก ได้ยินฉันบ้างรึเปล่า ?
เสียงของฉันคงจะแผ่วเบาเกินไป
แต่มันจะไม่เบาลงไปหรอกนะ
รู้สึกเจ็บ
แต่จะไม่โทษเธอหรอก ไม่มีวันทำแบบนั้น
เธอไม่ผิด ความรู้สึกนี้ฉันคงจะก่อมันขึ้นมาเอง
ฉันจะเก็บความรู้สึกเจ็บปวดใจนี้เอาไว้
จนกว่าฉันจะเลิกรักเธอ
ถ้าฉันพูดว่า "ฉันไม่รักเธอแล้ว"
มันคงจะมาหพร้อมๆกับน้ำตาที่มากมายกว่าทุกครั้ง
เพราะฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้น
ฉันรักเธอมาก จนมากเกินไปด้วยซ้ำ
ถึงแม้จะเจ็บปวดใจ ถึงแม้จะร้องไห้
ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
ฉันก็เลิกรักเธอไม่ได้
เพราะฉันไม่ต้องการที่จะเลิกรักเธอ
ถ้าการรักเธอเพียงคนเดียวจะต้องแลกด้วยน้ำตาของฉัน
จะมากสักแค่ไหน ฉันก็ไม่แยแสมันหรอก
เพราะถ้ารักก็ยินดีจะร้องไห้
ร้องไห้แล้วรู้ว่ารัก รู้ว่ารักเธอ มากแค่ไหน
น้ำตาของฉันไม่ได้ล้ำค่า
แต่สิ่งที่ล้ำค่าคือสิ่งที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้ต่างหาก
24 กันยายน 2547 18:02 น.
ผู้หญิงในเงาน้ำ
** สิ่งต่าง ๆ บนโลก ที่อยู่บนพื้นผิวดิน เป็นไปไม่ได้หรอก ที่หากเมื่อต้องแรงลม... จะไม่มีส่วนใดในตัวที่ "พลิ้วไหว"
มันจึงไม่แปลกอะไรนัก หากใครสักคน (คนนี้) จะกำลังสับสน และลังเลใจ ต่อสิ่งหนึ่งที่กำลังผ่านเข้ามาในชีวิต และหากฉันต้องมาเสียใจ เศร้าใจ ในความไม่แน่นอนของตัวฉันเอง ฉันก็ไม่ขอกล่าวโทษต่อสิ่งที่สร้างความสับสน ลังเลใจ และไม่แน่นอนเหล่านี้ ให้แก่ฉัน หากแต่ฉันจะกล่าวโทษว่ามันเป็นความผิดพลาดจากการตัดสินใจของฉันเอง แต่ไม่หรอกนะ... ฉันไม่มีวันที่จะกล่าวโทษหัวใจของฉันเลย ที่มันทำหน้าที่ "รัก" ถึงแม้ว่า...มันจะเป็นรักที่ไม่ควรก็ตามที
เราไม่สามารถบอกได้หรอกว่า รักครั้งนี้ รักครั้งโน้น หรือรักครั้งไหน ๆ เป็นความผิด (เพราะไม่มีความผิดในความรัก) ในเมื่อหัวใจมีหน้าที่ที่จะ "รัก" เพียงแต่ว่า... ในรักครั้งนี้ มันติดอยู่ตรงที่ "เธอ" มี "เขา" อยู่ก่อนแล้ว...ก็เท่านั้น แต่ฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ ในเมื่อหัวใจของฉัน มันได้ทำหน้าที่ "รัก" กับเธอไปซะแล้ว....
"เจ็บปวดไหม" ฉันถามตัวเองบ่อย ๆ คำตอบที่ได้คือ แน่นอน "เจ็บปวด" และยิ่งเจ็บปวดที่สุด เมื่อได้เห็นเวลาที่เธออยู่กับเขา มันทำให้ฉันกลายเป็นเหมือนอากาศไปโดยปริยาย "ทรมานไหม" ฉันเฝ้าถามตัวเองบ่อย ๆ ไม่แพ้กัน และคำตอบที่ได้คือ "ทรมานสิ" ทรมานมาก ที่เห็นเธออยู่ตรงหน้า (พร้อมกับเขา) เดินไปเคียงข้างกัน แต่ฉันสิ... เพียงแค่จะเอื้อนเอ่ยคำพูดสักคำเพื่อทักทาย...ก็ยังทำไม่ได้เลย ฉันยังสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน "นี่ฉันเป็นตัวอะไรล่ะกันเนี่ย" ถึงเป็นสายลม แสงแดด อากาศ หรือแม้แต่สายฝน ทุกสิ่งล้วนสัมผัสเธอได้ ในขณะที่ฉันอยู่ตรงนี้ ตรงนี้แท้ ๆ กลับทำได้แค่ยืนมองดูเธอเดินผ่านไปพร้อมกับเขา
และฉันก็ถามตัวเองบ่อย ๆ อีกเหมือนกันว่า ทั้งที่ต้องเจ็บแบบนี้ ทรมานแบบนี้ "เลิกซะที..ดีมั้ย" ....... แต่ทำไมนะ คำตอบที่ได้ทุกทีไป ก็คือ ไม่ยอมเลิกรัก ไม่ยอมตัดใจซะที มันอาจเป็นเพราะความสุขกระมัง ความสุขที่ได้มาจากการที่เธอทำให้มีความสุข และก็คงเป็นเพราะความสุขนี้นี่เอง ที่สร้างความอ่อนไหวในความคิดที่จะเลิกรักเธอของฉัน และก็คงเป็นเพราะฉันอ่อนแอนั่นเอง ความอ่อนไหวกับเธอ ถึงทำให้ฉันต้องยอม... ยอมทุกอย่าง ยอมทน ยอมเจ็บปวด และยอมทรมาน ต่อไป...
โธ่ !!!!! ทำไมนะความอ่อนไหว จึงมักอยู่กับใจของคนอย่างฉัน...ใจของคนอ่อนแอ **
@@ ฉันอยากรู้ที่สุดว่า...ตอนเธอมีความสุขอยู่กับเขาคนนั้น
เธอจะรู้บ้างมั้ย...ว่าฉันจะเป็นยังไงบ้าง @@
15 กันยายน 2547 16:07 น.
ผู้หญิงในเงาน้ำ
:: ฉันจะอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา ::
ขอบคุณวันเวลาที่สวยงาม ที่ได้นำพาเธอมาให้หัวใจได้รู้จัก ที่ได้พาเธอมาให้หัวใจได้สัมผัสความอบอุ่นของความห่วงหา ความอาทร ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาอีกเช่นกัน ที่จะเป็นพาให้เธอออกห่างไปจากชีวิตของฉัน
ณ วันนี้ เธอกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจฉัน นั่นเป็นเพราะฉันตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น สำหรับฉันมันเป็นความตั้งใจ และจริงใจ แต่..สำหรับเธอแล้วนั้น ฉันเองก็คงตอบแทนเธอไม่ได้ เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า...สำหรับเธอนั้น ฉัน...เป็นแค่ความพลั้งเผลอหรือตั้งใจกันแน่ เพราะจากวันนั้น วันที่เราเริ่มรู้จักกัน เธอมีอะไรดี ๆ มาทำให้หัวใจชุ่มชื้นได้ทุกๆ ครั้งไป แต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเหตุผลที่เธอทำแบบนั้นกับฉัน มันอาจเป็นเพราะในวันนั้น...เธอกับเขามีเรื่องไม่เข้าใจกัน ทำให้เธอสับสน เลยพลั้งเผลอใจไปกับฉัน แต่มาถึงวันนี้...เธอมาบอกกับฉันว่าเขากำลังกลับมา และเธอก็ไม่อยากทำร้ายฉัน เพราะฉันเป็นคนดี อย่าบอกฉันอีกเลยนะ ว่าฉันเป็นคนดี เพราะการเป็นคนดี มันไม่ได้ช่วยให้การฉุดรั้งสิ่งอันเป็นที่รักทำได้ง่ายขึ้นเลย รู้มั้ยขอบคุณที่ปลอบใจกันนะคนดี...
และเมื่อถึงวันนี้...เขากลับมาหาเธออีกครั้ง นั่นแสดงให้เห็นแล้วว่า เขายังต้องการเธออยู่และคงต้องการมากกว่าฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการเธอนะ แต่ในเมื่อเธอยังรักเขาอยู่และเขาก็กลับมาหาเธอแล้ว มันน่าจะดีกว่า...ถ้าคนที่ต้องถอยออกมา...จะเป็นฉัน
อย่ารู้สึกลำบากใจเพราะฉัน อย่ารู้สึกผิดเพราะฉัน เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องทุก อย่างมันเริ่มจากฉัน ฉันคนเดียวเอง เพราะฉะนั้น... มันก็ควรจะหยุดลงตรงนี้ที่ฉัน ด้วยการต้องถอยออกมานั่นเอง รู้ไว้เถอะ..ว่าอย่างน้อยวันนี้ เธอก็ได้ทำให้ใครคนหนึ่งรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้คุย ได้เจอหน้า และตลอดเวลาที่ได้รู้จักกัน ไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าฉันจะเสียใจ เพราะฉันจะเสียใจมากกว่า ถ้าการจะรั้งเธอเอาไว้..มันทำให้เธอเป็นทุกข์ แต่ฉันจะมีความสุขมาก ถ้าทำให้เธอมีความสุข กับสิ่งที่เธอเลือก
มันเจ็บปวดมากนะ..เมื่อเห็นคนที่เรารัก มีความสุขอยู่กับคนอื่น..แต่มันจะเจ็บ ปวดมากกว่า เมื่อรู้ว่า...คนที่รักนั้นไม่มีความสุขเลย...เมื่ออยู่กับเรา
ไม่ต้องบอกให้ฉันทำตามที่หัวใจเรียกร้องหรอกนะ เพราะการเรียกร้องของหัวใจของผู้หญิงธรรมดาคนนี้ มันจะเป็นการไปทำร้ายหัวใจของผู้หญิงอีกคน ในเมื่อมีหัวใจหนึ่งดวงที่ต้องเจ็บ และเสียใจ มันคงจะบาปน้อยกว่ากระมัง ถ้าหัวใจดวงนั้นจะเป็นของฉันเอง
แต่โปรดอย่าได้คิดว่า ฉันตัดสินใจจากมาเพราะฉันหมดใจ เปล่าเลย...ฉันกำลังช่วยให้เธอตัดสินใจต่างหาก มันไม่ง่ายเลยนะกับการต้องห้ามตัวเองอยู่เสมอว่า เรารักคนคนนี้ไม่ได้ ห้ามรักเด็ดขาด แต่เพราะฉันดูจากหน้าเธอวันนั้น มันบอกได้ในทันทีว่าเธอลำบากใจ และอึดอัดใจน่าดู ถ้ายังมีฉันมาวุ่นวายอยู่ หน้าเธออาจจะอมทุกข์แบบนั้นไปตลอดแน่ ซึ่งฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ใบหน้าเธอที่ยิ้มแย้ม ดูดีกว่ากันเยอะ เพราะงั้นฉันจึงต้องช่วยเธอตัดสินใจซะที
แต่ฉันคงยังจะเก็บความรู้สึกดี ๆนี้ไว้ เพื่อทำให้หัวใจดวงนี้อบอุ่นได้บ้างในทุกครั้งที่นึกถึง แรก ๆ อาจจะเหงาบ้าง ก็คงไม่แปลก แต่จะเป็นไรไปล่ะ ในเมื่อฉันเองก็ยังคงมองเห็นเธอได้ในทุกวัน ที่ฉันอยากจะเห็น ยังโทรหาเธอได้ทุกครั้งที่อยากได้ยินเสียง จริงมั้ย ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วล่ะก็...จากนี้ไปก็ขอให้เธอกับเขา..... รักกันให้ดีนะ ......
หน้าส่วนตัว
1111
