21 กันยายน 2546 12:47 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
ตีหนึ่งสามสิบห้านาที
ดี.เจ. นอนดึกบางสถานี..เปิดเพลงเศร้าๆ
มีเพลงหนึ่งร้องว่า.. มองจันทรา เมื่อเวลามันกลบแสงดาว..
บทเพลงของก้อนหินขี้เหงา...
...ที่เฝ้ารอความรักจากดวงดาวที่แสนไกล
แม้บางเพลงจะจบลงอย่างช้าๆ
เหมือนดาวบางดวงค่อยๆลิบขอบฟ้า..ลับหาย
แต่หินก้อนเก่า...ที่เคยบอกรักดวงดาวหมดหัวใจ
แม้หลายเมื่อเชื่อวันผ่านไป...ยังเหมือนเดิม
21 กันยายน 2546 12:40 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
จริงๆแล้วอยากให้มีความสุขทุกวัน
พุธ...อังคาร...ศุกร์...จันทร์...หรือไม่ว่าวันไหน
ข้างขึ้น...คืนหนาว...ดาวลาฟ้า...หรือคืนใด
ไม่ว่าใบไม้ร่วง ลมไหว....
จะฝากคำอธิษฐานไปให้ ทุกคืนวัน
แต่สำหรับวันพิเศษวันหนึ่ง
อยากฝากขวบปีที่ผ่านมาถึงเป็นคำอธิษฐาน
ให้ความสุขของวันนี้...มากกว่าอยากให้เธอมีทุกๆวัน
HaPPy BiRThdaY อาจเป็นแค่ตัวหนังสือเล็กๆ ของฉัน
แต่ คำ ที่เกิดจากตัวหนังสือทั้งหมดนั้น..เป็นของเธอ
วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ คงไม่มีโอกาสโทรไปอวยพรเหมือนปีอื่นๆ มีแต่กลอนอันนี้จะมอบให้ ซึ่งเธอก็คงไม่อาจรับรู้
ู้ถึงมันได้
หน้าส่วนตัว
882
