21 กันยายน 2546 12:47 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
ตีหนึ่งสามสิบห้านาที
ดี.เจ. นอนดึกบางสถานี..เปิดเพลงเศร้าๆ
มีเพลงหนึ่งร้องว่า.. มองจันทรา เมื่อเวลามันกลบแสงดาว..
บทเพลงของก้อนหินขี้เหงา...
...ที่เฝ้ารอความรักจากดวงดาวที่แสนไกล
แม้บางเพลงจะจบลงอย่างช้าๆ
เหมือนดาวบางดวงค่อยๆลิบขอบฟ้า..ลับหาย
แต่หินก้อนเก่า...ที่เคยบอกรักดวงดาวหมดหัวใจ
แม้หลายเมื่อเชื่อวันผ่านไป...ยังเหมือนเดิม
21 กันยายน 2546 12:40 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
จริงๆแล้วอยากให้มีความสุขทุกวัน
พุธ...อังคาร...ศุกร์...จันทร์...หรือไม่ว่าวันไหน
ข้างขึ้น...คืนหนาว...ดาวลาฟ้า...หรือคืนใด
ไม่ว่าใบไม้ร่วง ลมไหว....
จะฝากคำอธิษฐานไปให้ ทุกคืนวัน
แต่สำหรับวันพิเศษวันหนึ่ง
อยากฝากขวบปีที่ผ่านมาถึงเป็นคำอธิษฐาน
ให้ความสุขของวันนี้...มากกว่าอยากให้เธอมีทุกๆวัน
HaPPy BiRThdaY อาจเป็นแค่ตัวหนังสือเล็กๆ ของฉัน
แต่ คำ ที่เกิดจากตัวหนังสือทั้งหมดนั้น..เป็นของเธอ
วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ คงไม่มีโอกาสโทรไปอวยพรเหมือนปีอื่นๆ มีแต่กลอนอันนี้จะมอบให้ ซึ่งเธอก็คงไม่อาจรับรู้
ู้ถึงมันได้
12 สิงหาคม 2546 10:56 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
หลับตาก็ฝันร้าย
ตื่นลืมตาก็เดียวดายและไหวหวั่น
เหมือนโลกทั้งโลกนี้เงียบงัน
เหมือนถูกสาปให้หัวใจนั้นโดนเผาไฟ
ให้การมีลมหายใจอยู่มันน่ากลัว
ให้ทุกขณะที่รู้สึกตัวนั้นหม่นไหม้
เหมือนตกนรกบนดิน...ทุกนาทีนั้นเจ็บกินใจ
เพียงเพราะคุณรู้ไหม
ต้นเหตุคือการจากไปของคุณคนเดียว
12 สิงหาคม 2546 10:52 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
มากมายกว่าแผ่นฟ้า
คือ ความรักตลอดมาที่แม่ให้ฉัน
และสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าดวงตะวัน
คือความรักของแม่ฉัน..ที่ยิ่งใหญ่เกินใคร
...ฉันก็ยังเป็นเด็กเสมอ
ทุกครั้งที่แม่เจอฉันไม่เคยเป็นผู้ใหญ่
แม่ก็คงอยากอุ้มเหมือนก่อนแต่ฉันหนักเกินไป
วันนี้จึงได้แค่กอดฉันไว้และมอบให้แต่สิ่งดีๆ
อยากบอกว่า รักแม่มากค่ะ
8 สิงหาคม 2546 18:05 น.
ผู้หญิงเดียวดาย
แค่บอกว่าอยากไปฉันคงไม่อ้อมค้อม
แต่อย่าใช้สายตาจอมปลอม มองมาเหมือนห่วงฉัน
เมื่อเขียนด้วยมืออย่าลบด้วยเท้ากับเรื่องเล่าของความผูกพัน
เพราะคุณจะทำให้ฉัน....ยิ่งเสียใจ
แค่บอกไม่รักว่าซักคำ
แล้วก็เก็บทุกท่าที่คุณแกล้งทำเอาไว้
แม้หนึ่งนาทีข้างหน้า ชีวิตฉันจะไม่เหลือค่าสำหรับใคร
ก็ยังยินดีให้คุณไป...จะไม่รั้งให้ลำบากใจซักนิดเลย
When love has gone , eyes will open.
หน้าส่วนตัว
880
