21 กันยายน 2549 14:52 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
เธอจะเชื่อไหม..ว่าฉันรอคอย
นับวันเวลาไม่ใช่น้อย...ที่ยังเฝ้าคอยอยู่อย่างนี้
หวังเพียงว่าสักวัน..เธอจะเห็นค่าความรักของฉันที่มี
คนที่ถนอมความรักของเราด้วยดี...และไม่เคยสักที..ที่จะทำให้เธอเสียใจ
ฉันใช้เวลาทั้งหมด..เพื่อทบทวน
หรือเป็นเพราะฉันไม่คู่ควร...กับรักที่เธอให้
ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า...จึงทำให้รักเราไม่ยาวไกล
จุดจบสุดท้ายรักที่ฝันว่ายิ่งใหญ่..จึงเป็นได้แค่คำเอ่ยลา
แต่ก็ไม่เลย
ฉันทำทุกอย่าง..พื่อให้เรารักกันเหมือนเคย..จนล้า
แต่ไม่มีความอุ่นใจใด ๆ..ตอบกลับมา
เธอกลับมองความรักของฉันไร้ค่า...ลงไปทุกที
วันนี้เธอกลับมา..ยืนอยู่ตรงหน้า
เพราะเพิ่งรู้ตัวว่า...รักที่มีค่าอยู่กับฉันคนนี้
อยากให้กลับไปรักกัน...เหมือนวันคืนเก่าเหล่านั้นที่มี
ที่ยิ้มให้เธอวันนี้..เป็นเพราะฉันยินดีที่เธอเข้าใจ
แต่ฉันเลือกที่จะลา
แม้ว่าความรู้สึกจะไม่เคยเลือนค่า..ยังคงเดิมตลอดมากับรักที่ให้
ที่รอคอยวันนี้..ก็เพื่อบอกเธอว่ารักดี ๆ มันมีค่าอยู่ตรงนี้..ที่หัวใจ
และที่ฉันไม่อาจกลับไป..เป็นเพราะเธอไม่คู่ควรกับความรักยิ่งใหญ่..จากใครสักคน
+++++++++++++++
วันนี้ใครบางคนบอกรัก.. แต่ฉันกลับรู้สึก ไม่อยากได้ยินเลยคำนี้...
17 กันยายน 2549 11:52 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
หลายร้อยล้านนาทีที่ผ่าน
ทิ้งไว้เพียงความร้าวรานให้โหยไห้
เฝ้ารอเพียงใครบางคนที่ไร้หัวใจ
กลับมาตอบคำถามว่าทำไมถึงทิ้งกัน
..เฝ้ารอการกลับมา...
ภายใต้คืนวันเหว่ว้า.. กับภาพความฝัน
หนึ่งความรู้สึกกำลังจะแหลก.. ก่อนที่เธอจะกลับมาหากัน
ยิ่งรอ ยิ่งอยากให้เวลามันสั้น ก่อนจะหลับตา..
แต่หนึ่งนาที..ที่พ้นผ่าน
กลับยาวนาน เกินกว่าใครจะมาหา
เก็บตัวไว้ลำพังในห้องแคบๆ ที่มีเพียงน้ำตา
จมอยู่ กับความเหว่ว้า... รู้สึกไร้ค่า.. และเดียวดาย
12 กันยายน 2549 19:56 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
ฉันผิดเองใช่ไหมตลอดมา
ที่มองความรักของเรามีค่าและอยากจะรักษาไว้
คิดว่าเธอรู้สึกเหมือนกันเลยต้องมองข้ามไป..
ลืมไปเลย ว่าเธอคิดยังไงกับความเป็นไปที่มี
ไม่ได้คิดไปถึงความเป็นจริง
ภายใต้ความสงบนิ่ง ถึงได้รู้ว่าเธอไม่มีใจให้ฉันคนนี้
เสียใจ... แต่ก็ต้องยอมรับความจริงที่มี
... ได้แต่ปล่อยให้คนดีได้จากไปอย่างใจต้องการ
10 กันยายน 2549 14:18 น.
ผู้หญิงเจ้าชู้
กลับมายืนอยู่ที่เก่า...
ตรงที่ความเงียบเหงา ทำให้ต้องหวั่นไหว..
เหยียบอยู่ตรงผืนดินเดิมแต่ไม่มีใคร
ความอ้างว้างเปล่าไร้ ทับถมเข้ามา..
ในที่สุดก็ต้องรู้สึกแบบนี้..
ทั้งๆ ที่ทำทุกอย่างเท่าสองมือที่มีแต่ก็ไร้ค่า...
กลับมาเป็นผู้หญิงคนเดิมที่มีเพียงน้ำตา..
เพื่อตอกย้ำให้รู้ว่า ความเจ็บปวดเป็นอย่างไร...
ค่ำคืนนี้คงยาวนานนัก..
แล้วฉันเองจะหยุดพักได้อย่างไรไหว..
ในเมื่อหัวใจยังคงคิดถึงเธอที่จากไป...
วนเวียนซ้ำซากในหัวใจ
อย่างไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะลืมมัน...