10 พฤศจิกายน 2549 16:27 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ลมหนาวมาอีกแล้ว ทำไมฉันจึงรู้สึกว่า ความทรงจำเกี่ยวกับเธอเป็นเหมือนลมหนาวนะ
ลมหนาว กับ ความคิดถึง ถึงเธอ ผ่านมาเป็นครั้งที่สองแล้ว
แต่กลับไม่ปวด หนาว ภายในเหมือนหนาวครั้งแรก.....
อากาศ แห้งเย็น ทำให้ฉันตัวสั่นหลังจากชำระร่างกายตอนค่ำ
ทั้งผ้าขนหนูห่มตัว และผ้าโพกผม....ฉันยืนที่ระเบียง ยิ้มต้อนรับลมต้นหนาวที่เดินทางมา
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยังไงฉันก็ต้องหนาว ลองทักทายกันฉันท์มิตรสักหน่อยจะเป็นไร.
แต่ก็นะ...ฉันยืนอยู่ได้ไม่นานพอที่จะรู้จักกันดี ก็ต้องยอมถอนตัวจากระเบียน หลบมุมมาซุกตัวใต้ผ้าห่มเอาอุ่นเสียแล้ว
พอเริ่มตั้งท่าจะนอนอย่างจริงจัง ก็รู้สึกได้นิดๆว่า ไข้หวัดต้องมาเยือนแน่ๆ ในวันพรุ่งนี้ แต่ฉันเริ่มต้นการนอนแล้ว และจริงจังด้วย ดังนั้น อย่าคิดว่าจะลุกไปค้นยามากินซะให้ยาก จะนอนมันทั้งอย่างงี้แหละ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
อ่อ...เธอเองก็อย่าลืม ทักทายลมหนาวที่ผ่านมานั่นด้วยนะ เพราะเจ้านั่นแหละ เธอจึงมายืนยิ้มแป้นในสมองของฉันอย่างชัดเจนอย่างนี้..
9 พฤศจิกายน 2549 13:43 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
* บางครั้งความว่างเปล่ากลับช่วยเยียวยา ได้ดีกว่า การได้ครอบครองความรู้สึกแห่งสุข*
มีคนบอกว่า การเขียน ช่วยให้เราสามารถลำดับความคิดได้ดีขึ้น รวมถึงลดแรงตรึงของการเก็บงำ ข้อดีที่สุดก็คือ เราทวนถึงมันได้ เมื่อย้อนดู
ฉันมักหยิบสมุดพกคู่กาย กับดินสอขึ้นมาเรียบเรียงเป็นตัวหนังสือ ก็ต่อเมื่อ อารมณ์ถูกกระทบ ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยที่ดี หรือปัจจัยลบ
บ่อยครั้งที่นึกอยากจะเขียน แต่แล้วก็รู้ตัวในทันทีว่า เขียนไม่ได้ ไม่มีตัวหนังสือผ่านปลายดินสอนี้เลย
ไม่ใช่เพราะ เศร้าเกินไป หรือไม่ใช่เพราะสุขอย่างมากเช่นกัน
มันเป็น ความรู้สึกนิ่งๆ ซึ่งอธิบายไม่ได้ แต่รู้ว่าเวลาแบบนั้น ฉันเองรู้สึกดีกับมัน เพราะดูเหมือนว่า มันว่างเปล่า เหมือนหน้ากระดาษที่ฉันกำลังจดจ้องอยู่ แต่ไม่ได้เขียนอะไรลงไป
ฉันไม่ได้มีความสุข แต่ฉันก็ไม่ได้ทุกข์ แต่อีกเช่นกันว่า อีกไม่นานฉันก็ต้องรู้สึก ไม่ความรู้สึกดี ก็แย่
ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง
หน้าส่วนตัว
1130
