31 ตุลาคม 2549 12:44 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา
แต่ที่พอจะบอกได้คือ มันมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ความรู้สึกของฉัน
เปลี่ยนแปลง
อะไร น่ะเหรอ
อาจจะเป็น ความห่าง ของความเข้าใจ
อาจจะเป็นความห่างของความคิด ที่แตกต่างกัน
อาจจะเป็นการดำเนินชีวิต ที่เราต่างก็ต้องดำเนินในรูปแบบของตัวเอง
แต่ก่อนแต่ไร นั่นน่ะ ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นปัญหาอย่างใด แต่ว่า มาตอนนี้ ฉันเอง เติบโตและมองทุกอย่างผ่านสายตาของกระจกระบบวัตถุนิยม หรือย่างไรก็ไม่แค่นแน่ใจนัก
ฉันเองภาระเต็มบ่าอยู่เช่นกัน มีบ้างที่มองทุกอย่างด้วยหลัก เหตุ และผล ได้รับ และเสียผลประโยชน์ รวมถึงการใส่ใจต่อสายตา ของครอบครัว และสังคมที่แวดล้อม ซึ่งดุจะขัดแย้งกับพื้นฐานความต้องการของจิตใจฉันอยู่บ้างในบางสถานการณ์
แต่ทั้งหมดนี่มันดูจะมีอิทธิพลน้อยอยู่ เมื่อเทียบกับความสำคัญของความเข้าใจกัน และความผูกพัน
เกิดว่า ความเข้าใจต่อกันของเราลดลงไปล่ะ?
เกิดว่าฉันเองมีความเข้าใจต่อเธอน้อยลงล่ะ?
เกิดว่าความพยายามที่จะเดินไปด้วยกันของเรา ลดลงล่ะ?
นี่ล่ะ เหตุของการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจของฉันที่พอจะมองเห็นและอธิบายได้
วันแต่ละวัน ผ่านไป ฉันเอง ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินตามธรรมชาติ แต่ก็คอยสังเกตุ และรับรู้ ทุกอย่างด้วยความพิจารณา เรา จะเป็นอย่างไรต่อไป ฉันเองยังไม่รู้ในตอนนี้ เอาเถอะ หากวันนี้ยังมี เรา อยู่ล่ะก็ ฉันเองจะไม่ปฏิเสธมัน และจะไม่ทำอะไรให้กระทบต่อความสัมพันธ์อันเปราะบางอันนี้
ยังไงก็ตาม ...... ฉันรู้ว่า มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
27 ตุลาคม 2549 11:51 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
บางครั้ง ฉันอยากบอกเธอว่า
"เธออย่าได้วางใจจนมากเกินไปนัก
การปล่อยให้ฉัน เหงา อยู่คนเดียว
หากฉันชินชากับมัน
จนอยู่กับมันได้อย่างดีแล้วล่ะก็
เมื่อนั้น เธอเอง ก็จะไม่ได้มีความสำคัญกับฉันอีกต่อไป"
แต่ก็นั่นแหล่ะ....อาจจะยังห่างใกล กับความคุ้นเคย
ของการใช้ชีวิตคนเดียว แต่ว่า สักวันเถอะ....
24 ตุลาคม 2549 10:39 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่ที่พอจะบอกได้คือ มันมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ความรู้สึกของฉัน เปลี่ยนแปลง
อะไร น่ะเหรอ
อาจจะเป็น ความห่าง ของความเข้าใจ
อาจจะเป็นความห่างของความคิด ที่แตกต่างกัน
อาจจะเป็นการดำเนินชีวิต ที่เราต่างก็ต้องดำเนินในรูปแบบของตัวเอง
แต่ก่อนแต่ไร นั่นน่ะ ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นปัญหาอย่างใด แต่ว่า มาตอนนี้ ฉันเอง เติบโตและมองทุกอย่างผ่านสายตาของกระจกระบบวัตถุนิยม หรือย่างไรก็ไม่แค่นแน่ใจนัก
ฉันเองภาระเต็มบ่าอยู่เช่นกัน มีบ้างที่มองทุกอย่างด้วยหลัก เหตุ และผล ได้รับ และเสียผลประโยชน์ รวมถึงการใส่ใจต่อสายตา ของครอบครัว และสังคมที่แวดล้อม ซึ่งดุจะขัดแย้งกับพื้นฐานความต้องการของจิตใจฉันอยู่บ้างในบางสถานการณ์
แต่ทั้งหมดนี่มันดูจะมีอิทธิพลน้อยอยู่ เมื่อเทียบกับความสำคัญของความเข้าใจกัน และความผูกพัน
เกิดว่า ความเข้าใจต่อกันของเราลดลงไปล่ะ?
เกิดว่าฉันเองมีความเข้าใจต่อเธอน้อยลงล่ะ?
เกิดว่าความพยายามที่จะเดินไปด้วยกันของเรา ลดลงล่ะ?
นี่ล่ะ เหตุของการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจของฉันที่พอจะมองเห็นและอธิบายได้
วันแต่ละวัน ผ่านไป ฉันเอง ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินตามธรรมชาติ แต่ก็คอยสังเกตุ และรับรู้ ทุกอย่างด้วยความพิจารณา เรา จะเป็นอย่างไรต่อไป ฉันเองยังไม่รู้ในตอนนี้ เอาเถอะ หากวันนี้ยังมี เรา อยู่ล่ะก็ ฉันเองจะไม่ปฏิเสธมัน และจะไม่ทำอะไรให้กระทบต่อความสัมพันธ์อันเปราะบางอันนี้
ยังไงก็ตาม ...... ฉันรู้ว่า มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
หน้าส่วนตัว
1151
