27 พฤศจิกายน 2550 09:14 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
"เส้นทาง ก้าวเดิน รอยเท้า
อีกนานเพียงใด ไม่รู้ได้เลย
อุ่นใจอยู่ ที่มีใครสักคนเคียงข้าง บนเส้นทางชีวิต
แต่นั่นแหละ ก็เป็นจุดอ่อนแห่งการเกิดกังวล ของการไม่ยั่งยืน
ก้าวของฉันและเธอ อาจจะสั้นยาว ไม่เท่า แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
ที่ก่อกวนใจฉันก็คือ เส้นทางต่างหากล่ะ
เริ่มต้น อาจเดินร่วมทาง
แต่ใครจะรู้ นานไป ฉัน หรือเธอ อาจต้องการที่จะเดินตามทางของตัวเอง
ขณะนี้ แม้ว่าเพียงแค่เหลียวไปมอง ก็เจอเธอเดินข้างๆแล้วก็ตาม
แต่ว่า ความกังวลใจของฉัน นับวัน ยิ่งทวี"
16 กันยายน 2550 13:02 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
วันนี้รู้สึกเหนื่อยจังเลย ออกจะหนักมาทางเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกาย
ความสับสน ที่เริ่มสะสม ก่อตัวขึ้นทุกวัน
คำถามเกี่ยวกับอนาคตของเรา ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีคำตอบ ดังลอยอยู่ในหัวตลอดเวลา
ตอนไม่ได้เจอเธอ ก็มัวแต่นึกถึงเรื่องของเรา ต่างๆนาๆ
แต่พอเจอหน้าเธอแล้ว ทำไมน้ำตามันพาลจะใหลนะ
ฉันรักเธออย่างแน่นอน เรื่องนั้นไม่ต้องสงสัย
แต่อาจด้วยฉัน เป็นคนที่ยึดติดกับความมั่นคง ความมั่นใจ
และอนาคตที่สวยงาม
มันจึงทำให้สงสัยอยู่ตลอดเวลาว่า หากปราศจากความรักนี้แล้ว
ทางเดินของเราสองจะยังเป็นทางเดียวกันอยู่หรือไม่
เกิดว่า ตื่นมาในเช้าวันนึง ฉันพบว่า ฉันเองมาถึงจุดสิ้นสุดของการรอคอยแล้ว
และแน่นอนว่า ถ้าเป็นอย่างนั้น ความรักที่มีในวันนี้ ขณะนั้นคงเจือจางเต็มที
ตอนนั้น ฉันจะทำอย่างไร....>
เรายังคงเดินด้วยกันได้ในตอนนี้ เหตุคงเป็นเพราะความรักอย่างเดียวเท่านั้น
ที่สงสัยคือ การที่ฉันจับจดกับความพร้อม และการที่เธอไม่ได้ทุ่มเทอย่างเต็มที่กับอนาคตของเรา
มันจะมีผลทำให้ความรักของเราลดลงหรือไม่
ยิ่งกินเวลานานในการรอคอย ความรักที่มีอยู่จะเพียงพอ ให้ฉันรอเธอได้ และจะเพียงพอ กับการรอให้เธอเริ่มเติบโต หรือเปล่า ตอนนี้มันคือคำถามที่ยังค้างคา
18 เมษายน 2550 13:10 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันไม่ใช่คนรักที่ดี...
ในใจคิดอย่างนั้นอยากจะตอบกลับไปดังๆต่อหน้าเขา เวลาที่เขาพูดทำนองว่า ฉันเอง ไม่เคยรู้ ไม่เคยใส่ใจ หรือจำได้ว่ารายละเอียดปลีกย่อยในชีวิตของเขาเป็นอย่างไร
ก็อยากจะบอกว่า ก็ฉันเป็นคนอย่างนี้น่ะ ....ฉันไม่ใช่คนรักที่ดี
ฉันต้องรู้ใช่ไหมว่า
เธอชอบกินอะไร?
เธอชอบสีอะไร?
เธอเกิดราศีอะไร?
เธอเลือดกรุ๊ปอะไร?
เธอมองว่าความรักคืออะไร?
ประโยคคำถามพวกนี้ ไม่เคยออกจากปากฉัน รวมถึง ไม่เคยเลยที่จะอยู่ในหัวสมอง ฉันไม่อยากรู้
ก็ถ้าฉันเป็นคนประเภทนี้ ฉันด้อยไปที่จะอยู่ข้างๆเธอใช่ไหม
ไม่ใช่ เพราะว่า...
ฉันเป็นห่วงเธอ แต่ไม่เคยจู้จี้ หรอกเหรอ ที่เราไม่ทะเลาะกัน
ไม่ใช่เป็นเพราะว่า ฉันไม่เคยเจ้าชู้หรอกเหรอ เธอจึงไม่เคยต้องกังวล
ไม่ใช่เป็นเพราะฉันไม่ใช่คนอ่อนหวาน ฟอร์มว่าอ่อนแอ หรอกเหรอ ที่ทำให้เธอมีเวลาที่จะใส่ใจกับสิ่งอื่นๆที่สำคัญกับชีวิตเธอ แทนที่จะต้องเอาเวลามาดูแลฉัน
และไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นคนสบายๆ ไม่เรื่องมากหรอกเหรอ เราจึงคุยกันได้ทุกเรื่อง
แล้วทีนี้ จะมาเรียกร้องให้ฉันเป็นคนอ่อนหวาน ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงหน่อยซิ อย่างนั้นเหรอ ? ก็นี่แหละผู้หญิงอย่างฉัน
สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน ไม่ใช่ถ้อยคำอ่อนหวาน ไม่ใช่การเสแสร้งเอาใจ ไม่ใช่กริยาออดอ้อน
ความรู้สึกว่า รัก ต่างหากที่สำคัญที่สุด แม้ฉันจะไม่ใส่ใจ ไม่รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเธอก็ตาม แต่ที่ฉันรู้
และรู้อย่างดีที่สุด ก็คือ ฉันรักเธอมาก
ผู้หญิงประเภทฉัน ทำได้ดีที่สุดแค่รักเธอ เท่านั้นเอง
1 มีนาคม 2550 15:36 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันกำลังยิ้ม ......
ยิ้มขอบคุณ ลมหนาว
ฤดูหนาวคราวนี้ หอบเอาความสดชื่นครั้งใหญ่ในชีวิตของฉันมาด้วย....
ลมหวาน สีชมพู
รู้สึกโชคดีอย่างบอกไม่ถูก กับความรู้สึกดีๆที่ได้รับ
ฉันเอื้อมมือเพื่อสัมผัสลมหนาวแสนหวานนั่นอย่างเจียมตัว
ในใจคิดอยากกอดเก็บสายลมนี้ไว้เป็นของฉันคนเดียว
ความกังวลหนึ่งก่อตัวขึ้น หลังจากวูบแรกของสายลมที่ผ่านไปแล้ว
ไม่รู้ว่า สายลมแสนสวยนี้จะอยู่รอให้ฉันสัมผัสอีกนานเท่าใดกัน
พอคิดว่า ฉัน ต้องบอกลาและปล่อยสายลมไปตามทางของมัน ความรู้สึกเหงาก็ก่อตัวขึ้นภายในจนรู้สึกได้ชัดเจน
อาจหลงเหลือเพียงความทรงจำถึงสัมผัสที่รู้จักกับสายลม......
แต่ถึงยังไง ก็ยังรู้สึกขอบคุณ สายลม ที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาที่อ่อนแรง......
11 มกราคม 2550 16:32 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ถึงก้อนเมฆ
จำไม่ได้ว่าฉันเคยบอกเธอหรือยังถึงความรู้สึกที่ฉันรู้สึกต่อเธอ
บางครั้งสัมผัสได้ว่า เธอช่างเป็นเมฆที่สวยงาม ดูอบอุ่นด้วยสีฟ้าครามของเธอ ชวนหลงใหล สำหรับฉัน.... แต่นั่น อาจเป็นเพียงเพราะระยะห่างตอนที่ได้มอง
แต่ว่า ... ทำไมนะ ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่า สีฟ้าของเธอ สะท้อนบอกอยู่แล้ว ว่าเธอนั้นอยู่ห่างและเย็นชาต่อฉันเพียงใด
ฉันเอง เริ่มจากการเฝ้ามองเธอ เธอ ที่รอคอยการกลับไปสู่แม่น้ำ เธอที่ไม่เคยผิดเวลา เธอ ที่ไม่เคยเกลียจคร้านหรือเปลี่ยนแปลงไป เธอ ที่ยังรัก แม่น้ำ อย่างไม่เปลี่ยนแปลง ฉันเฝ้ามองเธออย่างชื่นชม จนไม่รู้ตัวเลยว่า ฉันเอง รักเธอตั้งแต่เมื่อใด ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ฉันไม่มองสิ่งในนอกจากเธอ และพัดพาเธอไปมาเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกันนานที่สุด
ฉัน อิจฉาเธอ ที่ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะได้กลับไปหาเขา แม่น้ำ อันเป็นที่รักของเธอ แม้ว่า ฉัน จะยื้อยุด เธอที่กลั่นตัวเป็นเม็ดฝน ด้วยการพัดเธอ ให้ลอยล่องในอากาศ จนสุดความสามารถ แล้วก็ตาม มันไม่ได้ช่วยอะไร เพราะฉัน ไม่มีตัวตน ไม่ได้เป็นสิ่งที่จะหลอมลวมกับเธอได้เลย นี่แหล่ะ ความเศร้าของฉัน
ที่ทำได้ ก็คือ รอว่า เมื่อใดจะถึงเวลาที่เธอละเหยลอยขึ้นมาจากแม่น้ำ กลับกลายมาเป็นก้อนเมฆอย่างเดิม เพื่อว่า อย่างน้อยฉันก็มีโอกาศได้สัมผัสเธอบ้าง เท่านั้น ฉันคิดถึงเธอจัง ก้อนเมฆ เม็ดฝน แม่น้ำ
สายลม
หน้าส่วนตัว
992
