...เมื่อความคิดถึงออกเดินทาง...

ผู้หญิงสีม่วง

" อืม...แต่พอจะมีคนช่วยเธอได้นะ.... "
" ....?? " 
อ่า... เธอใช้แววตาแทนคำพูด ( อีกแล้ว )....
" ก็...คุณดวงดาวไง....เธอไม่ต้องไปหาเขาเองหรอก ฝากให้คุณดวงดาวไปแทนก็ได้ ....
อย่างน้อย ๆ หากเขาไม่ต้อนรับ....คุณดวงดาวก็คงจะไม่เสียใจถึงขนาดหมดแรงจะกลับมาที่นี่...เหมือนที่เธอไปด้วยตัวเองหรอก...ฉันรู้ "
" อืมมมม...ใช่ ...หากเขาไม่ต้อนรับฉัน...ฉันคง หมดแรง จริง ๆ "
เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่...จึงชวนฉัน ไปหาคุณดวงดาว และขอร้องให้ช่วย...และเธอก็เต็มใจ...
ฉัน...ได้แต่ภาวนาในใจ...ว่าคุณดวงดาว จะนำข่าวดี กลับมาบอกคนคุ้นเคยของฉัน.....
เกือบอาทิตย์ที่เธอซึมเศร้า...เธอเหงา...เธอเหว่หว้า...นั่นพลอยทำให้ฉันเศร้าไปด้วย
ฉันสงสารเธอ...คุณ "ความคิดถึง"...เมื่อไหร่ เธอจะยิ้มได้ ซักที...
และเมื่อถึงวันนั้น...ฉันเองก็คงจะยิ้มได้..เช่นกัน...

...............................

:+:+ ดึกแล้ว +:+:

ดึกแล้ว...ข่มตานอนแต่หัวใจ...รุมเร้า
ออกมายืนหาดาวช่วยปลอบใจ...
ดึกแล้ววุ่นใหญ่...ใจร้อนรน
อยู่ไหน....อยากจะรู้ตอนนี้เธอ...อยู่ไหน
หลับสบายหรือไร...ช่วยบอกกัน
เอ่ยถามพระจันทร์...บอกฉันที
เขาคงนอนหลับอยู่...ไม่รู้ไม่สนใจ
ฉันเดียวดาย...ก็ใครคิดถึงเธอ
แค่เพียงเอ่ยความในใจ...บอกเธอให้รู้ไป
เริ่มยังไง...ไม่กล้าพอ
อยากขอ...ฝากดวงดาวทำให้ใจ...เธอรู้
ว่ามีใครเฝ้าดู...ได้แต่คอย
ได้ไหม...วานหน่อยช่วยฉันที....ช่วยบอกเธอ...

...........................................

...เมื่อความคิดถึงออกเดินทางไป..ไม่ถึง....คุณจะทำเช่นไร ???...

สำหรับฉัน..คงทำได้แค่ถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร
เปิดเพลงและร้องคลอ..เบา ๆ...ให้ผ่านพ้นไปได้ในคืนหนึ่ง ๆ...เท่านั้นเอง...