30 สิงหาคม 2549 15:41 น.
ผู้หญิงสีม่วง
ฉันรักเธอจริงจริง
จะไม่ทิ้งให้เธอเหงา
ส่งรักไปเป็นเงา
คอยอยู่เฝ้ารอบกายเธอ
ยามใดไม่พบหน้า
ก็พร่ำหาจนเพ้อเจ้อ
อยากคุยอยากพบเจอ
นอนละเมอทุกค่ำคืน
คิดถึงเธอมากมาก
เหงาจนยากจะทนฝืน
หลายคราวต้องกล้ำกลืน
นอนสะอื้นอยู่เดียวดาย
ฉันรักเธอจนล้น
เหมือนดั่งคนหลงงมงาย
รักจนพร้อมยอมตาย
หากเธอคลายรักจากกัน
วันใดไม่ยินเสียง
ส่งสำเนียงมาถึงฉัน
ห่อเหี่ยวไปตลอดวัน
ร่างกายพลันไร้เรี่ยวแรง
ขอเธอจงเชื่อมั่น
รักของฉันไม่แอบแฝง
ที่หนึ่งไม่เปลี่ยนแปลง
ยกเธอเหนือสิ่งอื่นใด
รักเธอเท่าชีวิต
เธอทำผิดใช่เรื่องใหญ่
ฉันพร้อมยอมอภัย
อดทนได้ไม่โกรธเธอ
รักเธอรักรักรัก
จนมันชักจะโอเว่อร์
คืนวันฝันละเมอ
สุดท้ายเบลอเป็นบ้าบอ
ตัวฉันมันรักล้น
ใครจะทนฝืนคบต่อ
คงไม่นานเกินรอ
เธอจะขอบอก..บ๊ายบาย
......................
25 สิงหาคม 2549 10:29 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เมื่อความรักเข้าตาจน
ความทุกข์ทนก็ถาโถม
รักที่เคยร่วมประโลม
มีแนวโน้มจะร้างลา
เมื่อความรักเข้าตาจน
ฉันหมองหม่นเป็นหนักหนา
เจ็บปวดใจเหลือคณา
ไยรักมาพร่าผลาญกัน
เมื่อความรักเข้าตาจน
คนหนึ่งคนเริ่มไหวหวั่น
คงไม่อาจย้อนคืนวัน
ทวนสัมพันธ์ที่เคยมี
เมื่อความรักเข้าตาจน
เฝ้าร้อนรนก็ใช่ที่
รักที่สานมานานปี
หากไม่ดีต้องปล่อยไป
เมื่อความรักเข้าตาจน
จะฝืนทนอีกถึงไหน
คนอีกคนเขาหมดใจ
รักเท่าไหร่ .. ไม่เข้าตา
............................