25 พฤษภาคม 2549 14:16 น.
ผู้หญิงสีม่วง
อ้างว้าง ..
ใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วนชวนขื่นขม
ฉันทำผิดหรือไรใจจึงตรม
เคยชิดชมกลับเปล่าไร้ไม่เหมือนเคย
ดายเดียว ..
สิ่งที่เคยยึดเหนี่ยวไยเมินเฉย
เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยนดังคำเปรย
โปรดเฉลยเหตุใดกันลืมฉันลง
สายลม..แสงดาว ..
ฝากลมหนาวหอบใจเอาไปส่ง
วอนดาวน้อยช่วยสื่อความซื่อตรง
ยังมั่นคงอย่างนั้นไม่ผันแปร
เหินห่าง ..
เว้นช่องว่างกว้างไปคงใช่แน่
จากคิดถึงกลับกลายเป็นไม่แล
จึงเจ็บช้ำย่ำแย่แพ้ความไกล
...........................
ปล. ลองเปลี่ยนเขียนแนวคุณหมอกจางดูบ้าง ..
24 พฤษภาคม 2549 15:35 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เธอบอกว่ารักยังหนักแน่น
เปล่าหาใครแทนหรือเป็นอื่น
ยังคงส่งนอนตอนค่ำคืน
ฝันดีเพื่อตื่นแช่มชื่นทรวง
เธอบอกว่าเธอนั้นคิดถึง
ในห้วงคำนึงยังนึกห่วง
ไม่เคยสักนิดคิดหลอกลวง
กาลล่วงเลยไปใจมั่นคง
เธอยังอาทรเหมือนก่อนเก่า
เรื่องระหว่างเราไม่ลืมหลง
อย่าคิดมากให้ใจพะวง
ขอจงเชื่อมั่นอันตัวเธอ
ฉันเองก็รักเธอนักหนา
แต่ว่ายังติดคิดเพ้อเจ้อ
ทบทวนขึ้นมาน้ำตาเอ่อ
จนเผลอขุ่นข้องหมองหัวใจ
ฉันกลัวเธอยังรักคนเก่า
ตัวเขาฉันเปรียบเทียบไม่ได้
หวั่นลมพัดหวนทวนสายใย
กัดกร่อนภายในให้ทุกข์ตรม
ฉันเกรงฉันกลัวมัวแต่หวั่น
จึงกินตะบันไม่เคยข่ม
นับวันยิ่งอวบยิ่งอ้วนกลม
หากล้มคงกลิ้งแทนวิ่งเดิน
โปรดย้ำอีกครั้งยังรักฉัน
และจะคงมั่นแม้นานเนิ่น
หากเขากลับมาเธอจะเมิน
พาใจห่างเหินเกินคืนดี
ฉันจะเลิกกินเมื่อเลิกกลุ้ม
จะไม่เป็นตุ่มเดินเคลื่อนที่
แค่เธอบอกรักอีกสัก(วันละ)ที
พอครบหนึ่งปีผอมแน่นอน !!
...............................
ปล. คิดมาก..เครียด..คือเหตุผลที่กินเก่งขึ้นไง .. เหะๆๆ