23 ธันวาคม 2548 22:26 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เมื่อคืนผันวันผ่านรักพาลหมด
ทุกหยาดหยดคำหวานก็พาลหาย
เธอปล่อยฉันอยู่อย่างซังกะตาย
อาการคล้ายสิ้นเยื่อใยเคยให้กัน
อยากจะมีรักใหม่ก็ไปเถิด
เขาประเสริฐเลิศค่ากว่าตัวฉัน
หากเปลี่ยนใจก็พร้อมยอมรับมัน
ไม่ขวางกั้นหรือรั้งยับยั้งเธอ
รักของเราตลอดมาถือว่าพลาด
เพราะประมาทเกินไปใจจึงเผลอ
มันก่อตัวไม่นานหลังการเจอ
กลายเป็นรักเพ้อเจ้อที่เธอมอง
จากคนรักเลยเหมือนเป็นเพื่อนใหม่
สถานะภาพเปลี่ยนไปใจเศร้าหมอง
ที่ผ่านมาทั้งหมดแค่ทดลอง
ก็ไม่ต้องหลงเหลือรอยเจือจาน
หากเห็นฉันไร้ค่าน่าชังนัก
ก็อย่ารักและจงอย่าสงสาร
ความอาทรที่เป็นเช่นเศษทาน
มันป่วยการหยิบยื่น..เอาคืนไป
.................................
16 ธันวาคม 2548 23:41 น.
ผู้หญิงสีม่วง
ความรักของฉันมันขม
อกตรมจมห้วงเสน่หา
ทุกคืนกลืนกล้ำน้ำตา
ปวดปร่าหัวใจไม่จาง
ตัวของเธออยู่กับฉัน
แต่ใจเธอนั้นมันห่าง
ความรักดูเหมือนเลือนลาง
น้ำพร่างไหลนองสองตา
ฉันเจ็บเพียงไหนใครรู้
เฝ้าดูเธอเปลี่ยนเจียนบ้า
ถ้าเธอเอ่ยค่ำร่ำลา
เหมือนฆ่าโดยฝังทั้งเป็น
.............................
13 ธันวาคม 2548 20:31 น.
ผู้หญิงสีม่วง
อย่าเทิดฉันเทียบเท่าเจ้าชีวิต
ที่ทรงสิทธิ์บัญชาฆ่าเธอได้
ยิ่งไม่คิดยกตัวเจ้าหัวใจ
บงการให้ใครดับดิ้นสิ้นชีวา
มิคิดไปล่วงล้ำถืออำนาจ
ไม่บังอาจออกปากพิพากษา
ทั้งไม่เคยประสงค์ลงอาญา
ชี้ชะตาฆ่าใครโดยไม่รัก
อย่าเทิดฉันสูงส่งดุจหงส์ฟ้า
ที่ผ่านมาหัวใจไม่แน่นหนัก
เป็นเพียงหญิงไร้ค่าน่าชังนัก
มิคิดภักดิ์ซ้ำหักหาญรานใจเธอ
ยิ่งเธอเห็นฉันดีทั้งที่ร้าย
ก็คงคล้ายเธอพร่ำคำเพ้อเจ้อ
เพราะความรักทำตาเธอพร่าเบลอ
จึงพลั้งเผลอมองข้ามความจริงไป
คนควรรับโทษทัณฑ์คือฉันนี้
แม้เศษเสี้ยวปรานีอย่ามีให้
ฐานที่กล้าลงมือทำเธอช้ำใจ
ฆ่าฉันได้..แต่ยกโทษโปรดอย่าทำ !!
...................................
1 ธันวาคม 2548 00:48 น.
ผู้หญิงสีม่วง
ตื่นลืมตาทุกตอนเช้า ..
ต้องพบกับความรู้สึกเก่าเก่า .. ซ้ำซ้ำ
แต่ต้องอดกลั้น .. เก็บปากเก็บคำ
เตือนตัวเองให้จำ .. แล้วทำใจ
ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น ..
ทุกข์เกิดกับตัวฉัน .. ใช่คนอื่นที่ไหน
เที่ยวบ่นกับคนนั้นคนนี้ .. มีประโยชน์อันใด
ทางให้เลือกเดินก้าวไป .. ไม่เพิ่มมา
ยังเจ็บปวด .. ไม่เปลี่ยนแปลง
ยิ่งเหมือนถูกกลั่นแกล้งจากคนบนฟ้า ..
อยู่กับความทรมาน .. ไร้การเยียวยา
ยากที่จะรักษา .. คงง่ายกว่าหากยอมรับมัน ..
................................