3 มิถุนายน 2547 23:21 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เข้าเวรดึกดึก..ให้หวนนึกถึงบางอย่าง..
เดินตามทางเงียบเหงา..เฝ้าเหลียวหลัง
ก้าวเข้าลิฟท์เงียบกริบ..ยิ่งพะว้าพะวัง
เสียงหัวใจเต้นดัง..มองผนังพาให้กลัว
ประตูปิด..สมองคิดสะเปะสะปะ
มองเรี่ยระภายใต้..แสงไฟสลัว
ผ่านไปทีละชั้น..หัวใจยิ่งสั่นระรัว
มองรอบตัว..สำรวจทั่ว..กลัวจับใจ
ชั้นสิบสาม..ลิฟท์หยุดสะดุดกึก
คิดตรองตรึก..จะหลีกเลี่ยงไปทางไหน
ท่องนะโม..พุทโธ..โอ๊ย..ท่องยังไง
คิดไปถึงอะไรอะไร..ที่เคยได้ฟังมา
ต่างคนต่างเล่าขานกันเอาไว้..
แม่บ้านอ่อนใจ..ยามสู้ไม่ไหวหวั่นหนักหนา
อีกทั้งนิสิตแพทย์..เคยประสบพบเจอมา
เอาไงดีหนา..กลัวว่า..วันนี้จะได้เจอ
ตั้งสติ..ตริตรองดูถ้วนถี่
ตัวเราก็เข้าเวรมาอย่างนี้..อยู่เสมอ
แล้วบางอย่างดลใจ..จะกลัวไปไยเล่าเธอ..
ห้องพักอยู่ชั้นสิบสาม..กดเองไม่ใช่เหรอ..เออ..ดันลืม !!
....................................................
2 มิถุนายน 2547 22:55 น.
ผู้หญิงสีม่วง
อยู่ดีดี..มีเรื่องให้หงุดหงิด
โดนตามติด..ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น
ตามอาฆาต..เหมือนเธอโดนแย่งแฟน
โกรธคนอื่นมาลงที่ฉันแทน..หรือไงกัน
นี่มันอะไรกันนักหนา..
เอ๊ะ..นี่เธอจะมาเอาอะไรกับฉัน..
หนีก็แล้ว..ยังตามตื้อตะบี้ตะบัน
ความอดทนอดกลั้น..มันเริ่มไม่มี
อย่าบังคับให้เล่นบทโหด..
นานไปชักจะโกรธแล้วนะ..ตอนนี้
ด่าไปก็หลายคำ..เธอก็ทำเหมือนหูไม่ดี
ทำไม่รู้ไม่ชี้..ตามมาเซ้าซี้อยู่ร่ำไป
เป็นบ้าอะไร..ทำไมมาวอแว
แล้วนี่จะคอยตอแย..ไปถึงไหน
ไม่มีใครสอนบ่ม..อบรมบ้างหรือไง
จะไปไหนก็ไป..ไป๊..น่ารำคาญ
ขอเตือนว่าไปให้พ้นดีกว่า..
อย่ามาทำเป็นไม่รู้ประสา..นังหน้าด้าน
เป็นคนไม่ชอบให้ใครมาระราน..
ที่ไม่โต้ตอบเพราะสงสาร..พึงสังวรณ์
ดูสิ..ว่าแล้วยังทำท้าทาย
ไม่แคล้วอยากตาย..ได้..เดี๋ยวนะรอก่อน
สายไปแล้วล่ะ..หากเธอจะอ้อนวอน
ว่าแล้วก็ตบให้กระเด็นกระดอน..สั่งสอนนังยุงตัวเมีย !!
........................................
ขอนำ url บทกลอน ...อย่าโทษฉันเลย... ของเมื่อวานมาลงไว้ตรงนี้นะคะ..
ด้วยเหตุที่ว่า..หลุดออกจากหน้าแรก..ก่อนเวลาอันควรค่ะ..
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_54603.php
1 มิถุนายน 2547 21:58 น.
ผู้หญิงสีม่วง
สายตาใคร ไล่ตาม ยามฉันเผลอ
หาจนเจอ เป็นเขา เฝ้ามองอยู่
ทำเอาเขิน เดินเป๋ เซเหมือนปู
อยากจะรู้ เหตุผล กลใดกัน
มองตาเขา ครั้งใด ไม่กล้าสบ
กลัวจะพบ ความหมาย ภายในนั้น
ตาเขาวอน อ้อนว่า อยากผูกพัน
เกรงไหวหวั่น เทปัน ใจให้ไป
เพราะขยาด ขลาดกลัว ตัวต้องช้ำ
เจ็บควรจำ ย้ำเตือน เลือนไม่ได้
ไม่เอาอีก หลีกลี้ หนีให้ไกล
ความรักใด คนไหน ไม่เคยจริง
จึงหลบหน้า ทุกครา ที่เดินผ่าน
ตาเขาหวาน ปานหยด สะกดหญิง
กลัวหนักหนา กลัวว่า จะถูกทิ้ง
หากทุกสิ่ง กลิ้งกลอก แค่หลอกกัน
เมินหน้าหนี ทุกที ที่ได้เห็น
แต่ใจเต้น เย็นวาบ ดั่งภาพฝัน
ข่มตาไว้ ไม่สน ทนอดกลั้น
เข็ดแล้วฉัน หวั่นรัก ควรหักใจ
อย่าริลอง ท่องไว้ ใจอย่าอ่อน
เจ็บครั้งก่อน นอนหนาว ร้าวแค่ไหน
ถึงเขาปอง มองบ่อย ปล่อยเขาไป
ช่างปะไร ผิดหวังไซร้ ใช่ตัวเรา
.....................................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้หญิงสีม่วง
หน้าส่วนตัว
1180
