19 สิงหาคม 2545 07:27 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เธอคงไม่รู้...ใช่ไหม...
เธอสร้างความผิดแปลกให้...หัวใจ...ดวงหนึ่ง
ซึ่งเจ้าของไม่รู้ว่า...เมื่อไหร่นะ...ที่เธอเข้ามาในห้วง...คำนึง
มารู้ตัวอีกทีก็...คิดถึง...เธอแล้วทุกวัน
เธอจะรู้...บ้างไหม
เธอได้สร้างความ...หวั่นไหว...ให้กับฉัน
ทุกก้าวเดินของเข็มนาฬิกา...มีเธอเข้ามาร่วม...แบ่งปัน
เธอบุกรุกมาในโลกส่วนตัวของฉัน . . .
. . . โลกแห่งความฝัน . . . สีเทา . . .
เธอคงไม่รู้หรอก...ว่า...
ฉันทรมานใจหนักหนา...กับการต้องตื่นลืมตา...ในตอนเช้า
เพื่อที่จะรับรู้...และทนอยู่ในโลกของความจริง...ใบเก่าเก่า
ที่ไม่อาจได้เห็นเธอแม้เพียงเงา . . .
. . . ใจที่เคยหนักแน่นก็ . . . บางเบา . . . ลงไป
อยากให้เธอได้รู้...สักนิด
ในสิ่งที่ฉันเฝ้าคิด...ฉันทนไม่ได้
หากแม้ในสายตา...ไม่มีภาพเธอเข้ามาอยู่...ข้างใน
ก็เหมือนเกิดช่อง . . . ว่างเปล่า . . . ในหัวใจ. . .
. . . เหมือนกับว่าไม่มีอะไร . . . ในใจเลย . . .
.........................................................................
8 สิงหาคม 2545 23:20 น.
ผู้หญิงสีม่วง
...สมุดบันทึก....ว่างเปล่า...
ทิ้งหน้าเก่าเก่า..ลบเรื่องเศร้าเศร้า...ไปหมดแล้ว...
เรื่องราวในสมุดเล่มนี้..ไม่เห็นไม่มี...วี่แวว...
หมดรัก...ก็ลืมไปหมดแล้ว...เรื่องต้อง..จด..จำ
สมุดบันทึก...เปล่าว่าง...
ตัวอักษรจาง...เลือนลาง...ความช้ำ
มองไม่เห็น...อ่านไม่ได้...ก็ไม่มีเหลือไว้ใน..ความทรงจำ
สมุดบันทึกเล่มสีดำ...
....สำหรับบันทึกความช้ำ...ก็ไม่..จำเป็น...
.......................
สมุดบันทึกสำหรับเรา...ตอนนี้
ไม่จำเป็นจริง ๆ เพราะไม่มีเรื่องอะไรจะให้เขียน...
ดีมั๊ยนะ....ดีสิ...ไม่มีให้เขียนก็แปลว่า..ไม่เจ็บ...
หรือเปล่า ???