4 มิถุนายน 2547 22:50 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เธอไม่แปลก..แต่แตกต่างจากใครใคร
เธอเอาชนะได้..แม้ความหวั่นไหวหรือความเหงา
เธอเปลี่ยนมุมมองของดวงตา..ในวันที่ฉันเห็นฟ้าเป็นสีเทา
เธอเคาะประตูเบาเบา..หัวใจฉันก็เปิดให้เธอก้าวเข้ามา
เหตุผลนั้น..ไม่ใช่เพราะใจฉันกำลังคว้าง
จึงยึดเอาเธอเป็นแสงนำทาง..ดุจดวงจันทร์บนฟากฟ้า
ไม่ได้ถูกความเหว่ว้าบังใจ..หรือความเปล่าไร้บังตา
เพราะนั่นจะหมายความว่า..เธอไม่มีค่า..ใดใด
ไม่ใช่เพราะเธอคือคนของความ..ใฝ่ฝัน
และไม่ใช่ว่าผู้ชายของความผูกพัน..จะเป็นใครก็ได้
ไม่อาจเอ่ยวาจา..ที่จะทำให้เธอด้อยค่าลงไป
เพราะฉันสัมผัสได้ด้วยใจ..ว่าเธอสำคัญแค่ไหนในความจริง
เปรียบผีเสื้อ..ที่นำความสุขมาให้มวลดอกไม้
เธอเรียกคืนรอยยิ้มที่หายไป..สะกดความร้าวไหวให้หยุดนิ่ง
เธอปลุกฉันตื่นจากภวังค์..ให้เลิกตั้งความหวังกับทุกสิ่ง
ทำให้ฉันอยู่ได้ในโลกแห่งความจริง..และเป็นผู้หญิงที่สวยงาม
หัวใจฉัน..จะมีเธอผนึกติดในความคิดถึง
แม้ในทุกความคำนึง..ความรู้สึกลึกซึ้งจะเป็นเรื่องต้องห้าม
แม้จากวันนี้ไป..เธอจะกำลังเปลี่ยนชีวิตใหม่ให้กับใครก็ตาม
เธอจะเป็นตัวแทนของนิยาม..ความรักอันงดงาม..ที่ฉันเคยมี ..
.......................................................
3 มิถุนายน 2547 23:21 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เข้าเวรดึกดึก..ให้หวนนึกถึงบางอย่าง..
เดินตามทางเงียบเหงา..เฝ้าเหลียวหลัง
ก้าวเข้าลิฟท์เงียบกริบ..ยิ่งพะว้าพะวัง
เสียงหัวใจเต้นดัง..มองผนังพาให้กลัว
ประตูปิด..สมองคิดสะเปะสะปะ
มองเรี่ยระภายใต้..แสงไฟสลัว
ผ่านไปทีละชั้น..หัวใจยิ่งสั่นระรัว
มองรอบตัว..สำรวจทั่ว..กลัวจับใจ
ชั้นสิบสาม..ลิฟท์หยุดสะดุดกึก
คิดตรองตรึก..จะหลีกเลี่ยงไปทางไหน
ท่องนะโม..พุทโธ..โอ๊ย..ท่องยังไง
คิดไปถึงอะไรอะไร..ที่เคยได้ฟังมา
ต่างคนต่างเล่าขานกันเอาไว้..
แม่บ้านอ่อนใจ..ยามสู้ไม่ไหวหวั่นหนักหนา
อีกทั้งนิสิตแพทย์..เคยประสบพบเจอมา
เอาไงดีหนา..กลัวว่า..วันนี้จะได้เจอ
ตั้งสติ..ตริตรองดูถ้วนถี่
ตัวเราก็เข้าเวรมาอย่างนี้..อยู่เสมอ
แล้วบางอย่างดลใจ..จะกลัวไปไยเล่าเธอ..
ห้องพักอยู่ชั้นสิบสาม..กดเองไม่ใช่เหรอ..เออ..ดันลืม !!
....................................................
2 มิถุนายน 2547 22:55 น.
ผู้หญิงสีม่วง
อยู่ดีดี..มีเรื่องให้หงุดหงิด
โดนตามติด..ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น
ตามอาฆาต..เหมือนเธอโดนแย่งแฟน
โกรธคนอื่นมาลงที่ฉันแทน..หรือไงกัน
นี่มันอะไรกันนักหนา..
เอ๊ะ..นี่เธอจะมาเอาอะไรกับฉัน..
หนีก็แล้ว..ยังตามตื้อตะบี้ตะบัน
ความอดทนอดกลั้น..มันเริ่มไม่มี
อย่าบังคับให้เล่นบทโหด..
นานไปชักจะโกรธแล้วนะ..ตอนนี้
ด่าไปก็หลายคำ..เธอก็ทำเหมือนหูไม่ดี
ทำไม่รู้ไม่ชี้..ตามมาเซ้าซี้อยู่ร่ำไป
เป็นบ้าอะไร..ทำไมมาวอแว
แล้วนี่จะคอยตอแย..ไปถึงไหน
ไม่มีใครสอนบ่ม..อบรมบ้างหรือไง
จะไปไหนก็ไป..ไป๊..น่ารำคาญ
ขอเตือนว่าไปให้พ้นดีกว่า..
อย่ามาทำเป็นไม่รู้ประสา..นังหน้าด้าน
เป็นคนไม่ชอบให้ใครมาระราน..
ที่ไม่โต้ตอบเพราะสงสาร..พึงสังวรณ์
ดูสิ..ว่าแล้วยังทำท้าทาย
ไม่แคล้วอยากตาย..ได้..เดี๋ยวนะรอก่อน
สายไปแล้วล่ะ..หากเธอจะอ้อนวอน
ว่าแล้วก็ตบให้กระเด็นกระดอน..สั่งสอนนังยุงตัวเมีย !!
........................................
ขอนำ url บทกลอน ...อย่าโทษฉันเลย... ของเมื่อวานมาลงไว้ตรงนี้นะคะ..
ด้วยเหตุที่ว่า..หลุดออกจากหน้าแรก..ก่อนเวลาอันควรค่ะ..
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_54603.php
1 มิถุนายน 2547 21:58 น.
ผู้หญิงสีม่วง
สายตาใคร ไล่ตาม ยามฉันเผลอ
หาจนเจอ เป็นเขา เฝ้ามองอยู่
ทำเอาเขิน เดินเป๋ เซเหมือนปู
อยากจะรู้ เหตุผล กลใดกัน
มองตาเขา ครั้งใด ไม่กล้าสบ
กลัวจะพบ ความหมาย ภายในนั้น
ตาเขาวอน อ้อนว่า อยากผูกพัน
เกรงไหวหวั่น เทปัน ใจให้ไป
เพราะขยาด ขลาดกลัว ตัวต้องช้ำ
เจ็บควรจำ ย้ำเตือน เลือนไม่ได้
ไม่เอาอีก หลีกลี้ หนีให้ไกล
ความรักใด คนไหน ไม่เคยจริง
จึงหลบหน้า ทุกครา ที่เดินผ่าน
ตาเขาหวาน ปานหยด สะกดหญิง
กลัวหนักหนา กลัวว่า จะถูกทิ้ง
หากทุกสิ่ง กลิ้งกลอก แค่หลอกกัน
เมินหน้าหนี ทุกที ที่ได้เห็น
แต่ใจเต้น เย็นวาบ ดั่งภาพฝัน
ข่มตาไว้ ไม่สน ทนอดกลั้น
เข็ดแล้วฉัน หวั่นรัก ควรหักใจ
อย่าริลอง ท่องไว้ ใจอย่าอ่อน
เจ็บครั้งก่อน นอนหนาว ร้าวแค่ไหน
ถึงเขาปอง มองบ่อย ปล่อยเขาไป
ช่างปะไร ผิดหวังไซร้ ใช่ตัวเรา
.....................................
28 พฤษภาคม 2547 00:12 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เช้า..สาย..บ่าย..ค่ำ..ของวันนี้ต่างจากวันนั้น
มีเพียงฉันที่พร่ำรักรำพัน..ถึงความสัมพันธ์ที่เลือนหาย
คำอยากชิดใกล้..เป็นเพียงเรื่องสมมุติที่เธอเขียนใส่ในนิยาย
เรื่องแต่งที่หลอกคนโง่ได้อย่างง่ายดาย..ไม่มีความหมายใดใด
จากวันนั้นจนวันนี้...ต่อให้อยู่ใกล้กันแค่มือคว้า..
ก็คงเหมือนไกล..ไกลจนชาติหน้าก็ไม่อาจพบเจอกันอีกได้
เพราะความรู้สึกคิดคิดนึกนึกที่เธอเคยมี..มันเปลี่ยนไป
ไม่มีเหลือ..ไร้เยื่อใย..ต่างโดยสิ้นเชิงจากที่เธอเคยได้เอ่ยออกมา..
แล้วตัวของฉันจะทำอย่างไรได้ดีไปกว่าการนิ่ง..และงงงัน
เหมือนคำพูดเธอเมื่อวันก่อนเพิ่งผ่านผัน..ไปอย่างช้าช้า
ความรู้สึกอิ่มเอมใจ..เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกมึนชา
ปรับตามเธอไม่ทัน..มันอ่อนและล้า..ไปทั้งกายทั้งใจ
สุดท้าย..มีแต่ตัวฉันที่เจ็บ..ด้วยความโง่งม
หลงตัวอักษร..และเก็บไปชื่นชม..ให้เจ็บจมร้าวไหว
ยึดติดกับภาพความทรงจำ..ที่มันถลำจนฝังลึกลงในใจ
ฉันควรทำเช่นไร..ล้างความรู้สึกก็ไม่ได้..รักต่อก็ไม่ไหว..ทรมาน ..
..............................................................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้หญิงสีม่วง
หน้าส่วนตัว
1726
