กรุณานำส่ง... (๒)

ผู้หญิงช่างฝัน

วุ่นวาย ซ้ำซาก   เช้า.. จรดค่ำ

นี่คือช่วงเวลาที่คุณไม่อยู่  ทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่รื่นรมย์เอาเสียเลย
อาจเป็นเพราะเคร่งเครียดกับงานที่กองท่วมหัวท่วมหู 
ซ้ำต้องแข่งกับเวลาจนแทบไม่รู้จะจัดการตรงไหนก่อน บวกกับอะไร ๆ 
ที่ไม่ค่อยจะลงตัวนัก   จิตใจก็เลยพาลขุ่นมัวไปด้วย..
กับความเหนื่อยล้าในแต่ละวัน ถ้าคุณอยู่ ก็ยังจะได้พูดคุยเป็นเพื่อน 
บรรเทาเบาบางมันลงได้บ้าง
คิดถึงคุณรู้ไหม...
.. อยากเขียนคำว่า “เหงา” ตัวเท่าบ้าน...    
เหงา.. เวลาคุณไม่อยู่   ต้องเอาข้อความนี้ไปแปะไว้ระบายความรู้สึก
จนเพื่อนเย้าว่าเขียนตัวเล็กไปหรือเปล่า..

ผ่านมาหลายวัน..  นอกจากคิดถึงคุณแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
ปล่อยให้ความเบื่อหน่ายเข้าครอบงำเหมือนเดิม..
บังเอิญว่าวันนี้  ได้อ่านความรู้สึกยาว ๆ ของใครบางคน ทำให้กระทบรู้สึกบางอย่าง
ที่เคยคิด เคยนึก มานานแล้ว

หลายครั้งที่เห็นคนรอบข้าง รายล้อมไปด้วยมิตรไมตรี รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ 
เป็นต้องนึกอิจฉา  
มันเป็นความสุขที่คนคนนี้ได้แต่มอง..
การที่จะมีแบบนี้ได้  คงต้องเสียสละ ต้องใส่ใจ ดูแลความรู้สึกของกันและกันเป็นอย่างดี
ซึ่งคนอารมณ์แบบนี้ แบบที่คุณเห็น คงทำไม่ได้..  คุณก็รู้
ชีวิตบางคน จึงควรแล้วที่จะมีคนวนเวียนอยู่ในชีวิตเพียงไม่กี่คน  
แต่... เป็นไม่กี่คนที่เรา  “ไว้ใจ”  และ “ให้ใจ”  และนั่นคือสิ่งวิเศษที่สุด  
โดยเฉพาะการที่ได้มี “คุณ”

เคยบอกคุณเสมอว่า  “ชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีก..แค่ได้พบคนดีดีอย่างคุณ     
คุณ..  ที่เป็นคนดีที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าหาอะไรอีก”

“แค่คนเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิต”

ขอบคุณรู้สึกของบางคน ที่ทำให้วันนี้คิดถึงคุณได้ด้วยหัวใจที่เป็นสุข
ไม่ทุกข์ทรมานเหมือนวันก่อน ๆ

คิดถึงคุณนะ