ชะตากรรม

ผู้หญิงช่างฝัน

ถ้าระยะทางที่ห่างกัน ทำให้ใกล้ชิดความเป็นคุณมากขึ้น..    
พรุ่งนี้... จะออกเดินทาง

แม้ไม่รู้ว่า...
ต้องพาตัวเองเดินทางไกลอีกสักเท่าไหร่.. 
จึงจะสัมผัสได้ถึงความชิดใกล้นั้น    
หรืออาจเป็นไปได้ว่า.. 
ยิ่งก้าวห่างจากคุณไปมากเท่าไหร่
จะทำให้ต้องห่างไกลคุณมากไปยิ่งกว่าเดิม

แต่อย่างน้อย.. 
การได้ออกไปยืนมองคุณอยู่ห่าง ๆ  ด้วยความรัก  
คิดถึงคุณไกล ๆ  ด้วยความรู้สึก   
อาจทำให้หัวใจสุขกว่าที่เคยเป็น

่คุณเคยบอก...  
การที่เราได้รู้จักใครสักคน แล้วพบกับความรู้สึกดีดีระหว่างกัน
ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่มีอะไรให้ควรต้องเสียใจ..  

จึงไม่ว่าวันนี้ วันพรุ่งนี้ หรือวันไหนไหน  
หัวใจจะบอกกับตัวเองอย่างมั่นใจว่า..
การได้พบคุณ.. 
คือส่วนหนึ่งที่สวยงามที่สุดของชีวิต..  
แม้คุณจะบอกว่าการที่คุณได้พบคนอื่น ๆ ถือเป็นวาสนา..  
แต่การที่ "เรา" ได้มีโอกาสรู้จักกัน 
คุณกลับเรียกมันว่า ช ะ ต า ก ร ร ม.. (ซะงั้น)




“ มีนิทานเรื่องหนึ่ง..
ซึ้งซึ้ง..  เก็บไว้ให้คุณอ่าน
หากคุณอยากฟังนิทาน..
หยิบยื่นไมตรีผ่าน..  ผมจะอ่านให้คุณฟัง ”

หวิวหวั่น.. สั่นไหว..
หัวใจดั่งต้องมนต์ขลัง
เสี้ยวหนึ่งละล้าละลัง
แต่ก็.. อยากฟังนิทาน   

จากเรื่องเล่าร้อยเรียง
ผ่านน้ำเสียงสดับขับขาน
เวลาผ่านไป.. แม้ไม่นาน
ทอสานถักเส้นเป็นสายใย

จะเป็นเพราะวาสนา..
ดั่งคำคุณว่าครานั้นไหม
เมื่ออยู่คนละฝั่งฟ้าไกล
เหตุไฉนจึงได้พบพา..

และเพราะ.. ห่างไกล
ได้แต่สมมุติคุณเป็นเส้นขอบฟ้า
ตัวเองเป็นเส้นขอบน้ำไกลสุดตา
เมื่อมองดูประหนึ่งว่าใกล้ชิดกัน

บางทีชัดเจน
บางครั้งเห็นลางเลือนเหมือนฝัน
มีบ้าง.. นึกสงสัยในสัมพันธ์
ระหว่างเรา “ผูกพัน” หรือ “ คุ้นชิน ”

สำคัญไฉน..
ตราบที่ความจริงใจยังไม่สิ้น
เสรีแห่งมิตรภาพที่โบยบิน
ยังกรุ่นกลิ่นรินรื่นให้ชื่นบาน

จากวันนั้นถึงวันนี้..
สองสามขวบปีที่ล่วงผ่าน
หากมองย้อนกลับไปคล้ายเนิ่นนาน
แต่ไม่เคยแม้สักวัน..จะปล่อยผ่านรู้สึกดี

เก็บใส่กล่องความทรงจำ..
เก็บทุกคำ ทุกห่วงใย  ไว้ที่นี่
ทุกรู้สึก ทุกอบอุ่น แห่งไมตรี
ถนอมไว้ในกล่องนี้  ตลอดไป…