แค่บางวันที่อ้างว้างร้างอุ่น

ผู้หญิงช่างฝัน

คนดี..  ที่แสนรัก

ขณะที่ฉันกำลังสั่นสะท้าน ต่อสู้กับความเหงาร้ายอยู่ในขณะนี้
คุณไปอยู่เสียที่ไหนหนอ...
ฉันได้แต่เฝ้ารอ..   สายลมหนาวแห่งเหมันต์ฤดู
ด้วยหวังจะส่งผ่านข่าวคราวระหว่างเราให้ถึงกันได้อีกสักครั้ง

*โลกกว้าง ร้างมิตรสหาย* ที่นี่..

ทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้าง และเศร้าในหัวใจนัก
ฤดูกาลที่หมุนเปลี่ยนไป  ร้อนแล้ว ฝนเล่า..
พัดพา *ปรารถนาบรรณาการ* ของเราไปตกอยู่เสียที่ไหน

อยู่ไหนหนอ...

*ผู้ปรากฏกาย... ท่ามกลางมิตรสหายในราตรีกาล

อยู่ที่ไหน..

*ผู้เงียบสงบ ในความเริงร่า... แหละเรียบง่าย ในความว้าวุ่น 

*ผู้สอนให้ผู้ไม่เคย... ได้คุ้นชิน เรียนรู้ เข้าใจ และแบ่งปัน..

เหลียวหา แลเห็น..
ก็พบเพียงความว่างเปล่า..  ให้รู้สึกทดท้อ..สิ้นหวัง
อ้างว้างยาวนาน...   
ฤาเพราะไม่เคยมีฤดูกาล..  สำหรับชีวิต

.....

ไม่รู้ว่าความหวัง..  จะเบ่งบานได้อีกสักครั้งไหม
ท่ามกลางสายลมหนาวที่โบกโบยโชยชื่น
หรือว่า..
ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน
ได้เดินทางพาเราจากไกล..  จนไม่อาจสัมผัสกันได้อีกแล้ววันนี้