อีแอบ

ผู้หญิงช่างฝัน

 นางทาส    
 ละครอะไรก็ไม่รู้..   คนใกล้ชิดฉันชอบบ่นปนค่อนขอด
เมื่อยามที่เห็นฉันใจจดใจจ่อ นั่งเฝ้าหน้าจอโทรทัศน์ 
ไม่กระดิกกระเดี้ยไปไหน....
เราถกกันว่าละครเรื่องนี้ ให้อะไรคนดู..
เขาว่า..  ละครประเภทนี้ดูบ่อย ๆ  ระวังมันจะซึมเข้าจิตใต้สำนึก
ทั้งเนื้อหาและพฤติกรรม
แต่ฉันว่า.. ละครเรื่องนี้ให้อะไรฉันหลายอย่าง และมีมุมมองที่หลากหลาย
และเชื่อว่าผู้ชมสามารถแยกแยะได้ว่าจะเลือกเสพสิ่งใด

สำหรับฉัน
ฉันทึ่งในความมีเมตตา ความนิ่ง เย็น และความอดทน  ของคุณหญิงแย้ม..
พาให้คิดได้ว่า หากฉันนิ่งและเย็นได้แม้สักน้อยของคุณหญิงแย้ม
ฉันคงเป็นสุขได้มากกว่าที่เป็นอยู่  และคนรอบข้างฉันก็คงรู้สึกไปด้วยเช่นกัน

ฉันนับถือในความกตัญญูรู้คุณ ความเสียสละของนังเย็น  
เพราะฉันศรัทธาและชื่นชมผู้ที่มีความกตัญญูยิ่งนัก   
เรื่องราวของความกตัญญูที่เคยถูกถ่ายทอดผ่านสื่อต่าง ๆ 
สามารถทำให้คนขวางโลก หัวดื้อ  และแข็งกระด้างอย่างฉัน  
ลำคอตีบตัน ด้วยความตื้นตัน จนต้องหลั่งน้ำตาออกมาเป็นเผาเต่า 
(จนเต่าตายไปหลายตัว)
ราวกับว่าตัวเองเป็นนางเอกละครหรือนางงามอะไรสักอย่าง
ที่แสนจะอ่อนไหว จิตใจดี  น่าทนุถนอม  (คลื่นไส้ตัวเองนะเนี่ย)
และฉันอยากเห็นทุกคนให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ๆ  จัง

ฉันรู้สึกยินดีกับบ่าวไพร่ของคุณหญิงแย้ม ที่มีเจ้านายมีเมตตา
ทำให้บรรยากาศเป็นไปด้วยความสนุกสนาน  มีความสุขกันไปตามอัตภาพ 
และขณะเดียวกันก็รู้สึกเห็นใจบ่าวไพร่ในฝั่งของคุณสาลี่และคุณบุญมี
ที่ต้องเจอกับความเกรี้ยวกราด โมโหร้ายของเจ้านาย..
คำของ อีป่วน  เจ้าของคำฮิตติดปาก แต่ก็มิได้นำพา   
ที่ตอบคุณบุญมี..ผู้เป็นนายว่า..
 อยากไปเป็นบ่าวเรือนคุณหญิงแย้มเหมือนกัน  แต่ไม่มีวาสนา...
นึกถึงว่าหากตัวเองเป็นคุณบุญมี  คงสะอึกในคำตอบนั้นเหมือนกันนะ

ที่ปูมาทั้งหมดนี้ ยังไม่ใช่ประเด็นที่ฉันต้องการจะกล่าวถึง
เรื่องที่ฉันรู้สึกประทับใจและทำให้อยากเขียนถึงละครเรื่องนี้
คือความผูกพันและจงรักภักดีของ อีแอบ บ่าวของคุณสาลี่ต่างหาก