โอ้หนอความเศร้า... ไยเป็นเงาตามติดชีวิตฉัน ราวกับเป็นคู่แท้แต่ปางบรรพ์ เคยสัญญาผูกพันต่อกันไว้ ทุกครั้งที่หวังวาด... ก็มิอาจสมจิตพิสมัย ให้เวลาชั่วเอมอิ่มกระหยิ่มใจ มิทันได้ตักตวงก็ทวงคืน แค่เพียงไม่นาน... เจ้าเป็นผ่านพัดพรมความขมขื่น เข้าสลายทุกหวังให้พังครืน คอยหยัดยืนเคียงข้างอย่างภักดี โอ้หนอความเศร้า... ไยคลอเคล้าตามติดทุกทิศที่ ความเมตตาหลงเหลือถ้าเผื่อมี ปล่อยฉันทีเถิดหนา..อย่าอาลัย