14 ตุลาคม 2550 16:39 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
ใจวูบวาบ.. วับวาย.. อยู่ในอก
น้ำตาตกสะทกสะท้อนตอนใจเหงา
คืนที่ฟ้าแห่งราตรีเป็นสีเทา
ไร้แม้ดาวดวงน้อยคอยส่องทาง
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งพร่ำบอก
อย่าช้ำชอกเศร้าใจแม้ไกลห่าง
คอยเว้าวอนผ่อนทุกข์ใจให้เบาบาง
อยู่เคียงข้างสร้างรอยยิ้มอิ่มหัวใจ
เงยหน้าอ้อนวิงวอนขอพรฟ้า
ช่วยนำพาสายลมรักจักได้ไหม
พัดพรมให้เธอรู้แสนห่วงใย
ก็คงได้เพียงเท่านี้... ที่ควรทำ
ความคิดถึงเต็มแน่นแสนคิดถึง
นั่งรำพึงถึงคนไกลใจดื่มด่ำ
หากเธอเหงาจงอ่านถ้อยร้อยลำนำ
ที่ฝากความผ่านฟ้ามอบไปปลอบเธอ
12 ตุลาคม 2550 09:04 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
ยามค่ำคืนแหงนมองดูท้องฟ้า
ทุกทุกความปรารถนาส่งไปถึง
ทั้งห่วงหาอาทรซ่อนคำนึง
จากใจหนึ่งแสนเศร้าเฝ้าอาลัย
หัวใจเพียรถามดาวทุกคราวค่ำ
เคยดื่มด่ำถึงกันสักวันไหม
เมื่อมองจันทร์คุณนั้นคิดถึงใคร
คราคนไกลคนหนึ่งคิดถึงคุณ
กับคืนนี้ที่ฝนพราวคุณหนาวไหม
ฝากฟ้าห่มหัวใจให้คุณอุ่น
วอนใบไม้บรรเลงเพลงละมุน
ขับกล่อมคุณซึ้งหลับกับฝันดี
เพียงหนึ่งความห่วงใยในฟ้ากว้าง
ที่เหน็บหนาวอ้างว้างอยู่ทางนี้
ยอมสวมสอดกอดเงาเท่าที่มี
ไม่ต้องการมากกว่านี้.. จากหัวใจ
11 ตุลาคม 2550 09:01 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
ขอใช้หยดน้ำตามาแทนถ้อย
แด่ริ้วรอยพลัดพรากอันขื่นขม
เฝ้าดื่มด่ำทุกข์ท้อล้ออารมณ์
ซึมซับความโศกซมจมเจ็บมา
เสียดายแทนวันหวานที่ผ่านพ้น
ยิ่งนานกาลเปลี่ยนวนยิ่งล้นค่า
หัวใจรักฝากในพจน์รจนา
ตอกติดตราตรึงใจไปนับนาน
เมื่อความจริงสิ่งเคยฝันพลันแตกดับ
ต้องแลกกับกี่น้ำตากว่าจะผ่าน
กว่ารอยช้ำจะเลือนลับไปกับกาล
ใช้เวลากี่นานจึงพ้นไป
มันคือความ เจ็บ ร้าว หนาวในอุ่น
ฝังในรักละมุนอันยิ่งใหญ่
ทุกหยดหมึกจารึกค่าด้วยอาลัย
ที่ล้นหลั่งจากนัยหทัยรัก...
4 ตุลาคม 2550 17:55 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
เมื่อความฝันไม่สวยงามตามที่คิด
เมื่อชีวิตไม่งดงามตามที่ฝัน
จะครวญคร่ำร่ำไห้ทำไมกัน
ปล่อยคืนวันผ่านไปอย่าไยดี
ก่อนก็เคยอยู่ได้อย่างไรเล่า
ความว่างเปล่าใช่โหดร้ายที่ไหนนี่
ที่ผ่านมาเจ็บช้ำจริงยิ่งกว่านี้
ก็ยังมีชีวิตอยู่เป็นผู้คน
เพียงชั่วหนึ่งซึ่งมีใครมาปลุกปลอบ
ก็เผลอมอบหัวใจโดยไม่สน
ความอ่อนไหวคือภัยทำร้ายตน
ตั้งกี่หนยังไม่จำให้หนำใจ
ต้องมานอนขมขื่นในคืนดึก
เพราะน้ำคำบาดลึกรู้สึกไหม
น้ำตานองสองข้างยังอาลัย
โถหัวใจมักง่ายช่างงายงม
พอกันทีความฝันอันหมองหมาง
ดื่มด่ำความอ้างว้างอย่างสาสม
กลืนน้ำตาลาแล้วสุขทุกข์ระทม
ให้เศร้าจมถมทับกับชีวี
คืนมาสู่โลกแล้งแห่งชีวิต
มาตอกติดความเดียวดายไว้ที่นี่
ปล่อยชีวิตไร้ความหวังดั่งเคยมี
ชีวิตที่เคว้งคว้างเหมือนอย่างเคย..
ชีวิตที่..
ต่อแต่นี้.. เ ค ว้ ง ค ว้ า ง . . เ ห มื อ น อ ย่ า ง เ ค ย . .
3 ตุลาคม 2550 12:47 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
เป็นแค่เพียงคนผ่านทางที่ร้างรัก
มาขอพักพรอดหวามยามหวั่นไหว
รู้ตัวดี...ชีวิตนี้... ไม่มีใคร
จะสานต่อเยื่อใยให้ยืนยาว
เพียงเศษใจไมตรีมอบขอบคุณยิ่ง
พอพักพิงหัวใจได้คลายหนาว
สูดกลิ่นกรุ่นอุ่นรักบ้างเป็นครั้งคราว
ให้โลกเหงา.. ร้างไร้... คลายทุกข์ตรม
อย่ากังวลหม่นใจไปที่รัก
คนไร้ศักดิ์...ได้เท่านี้... ก็ดีถม..
อย่ากริ่งเกรงจะผูกมัดรัดเป็นปม
สร้างเงื่อนขมมัดใจให้เนิ่นนาน
จักเจียมตัวไม่เผลอใจไปไขว่คว้า
หลบซ่อนหน้าน้ำตาปริ่มริมทางผ่าน
หากถึงวันเธอผลักไสไม่ต้องการ
แม้นร้าวรานพร้อมผ่านไปไม่ดื้อดึง
ซ่อนความเจ็บเก็บกดไว้มิให้รู้
เงยหน้าสู้แม้หวั่นไหวใจคิดถึง
ปล่อยมืออุ่นแล้วจากไปไม่คำนึง
เพื่อใครหนึ่งได้หลุดพ้นคนผ่านใจ...
Calendar
Lovers
7 คน เลิฟผู้หญิงช่างฝัน
หน้าส่วนตัว
1319
