โอ้เจ้าดอกตะแบกที่แตกช่อ เจ้าคงรอจนสิ้นหวังเหมือนดังข้า นานเนิ่นจนเกินจำคำสัญญา ปรารถนาเคยวาบวับมาดับไป สิ่งที่เห็นแม้เป็นสมมุติฝัน- อย่าด่วนทอดทิ้งมัน ยังจำได้ ตะแบกสวยเบ่งบาน ณ วันใด คงจะล้นความหมายหากมีกัน แต่เวลากลับหมดกำหนดหมาย ดอกสีม่วงจึงกลายเป็นเพียงฝัน ชูช่อรอ.. สุดท้ายคลายสัมพันธ์ ตะแบกบานไร้ค่าไม่น่าจำ ดอกตะแบกร้าวรานบานแล้วร่วง ข้าเจ็บช้ำในทรวงทุกคืนค่ำ สิ่งเดียวเหลือทิ้งไว้ในรอยคำ คือกลีบช้ำที่ร่วงพรูอยู่เต็มลาน