25 ธันวาคม 2549 22:57 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
หอมเอยหอมรวยรินหอมกลิ่นโศก
ที่โบยโบกร่ำทั่วหัวใจฉัน
อวลกลิ่นหอมแห่งช้ำย้ำจาบัลย์
จึงโศกศัลย์พรรณนาตามอารมณ์
เมื่อโลกยื่น โศกใหญ่ ให้ชีวิต
ก็ไม่คิดท้วงห้ามความขื่นขม
เฝ้าดื่มด่ำร่ำหอมแห่งตรอมตรม
ลิ้มรส - ทุกข์ - ระทม - ด้วยยินดี
อาจคือวิบากกรรมที่ทำไว้
จึงคลอเคล้าเคลียไปในทุกที่
เย็นกลิ่นโศกนานมาชั่วตาปี
นานพอที่เกินคำจะคร่ำครวญ
หอมเอยหอมรวยรินหอมกลิ่นโศก
กลิ่นแห่งความวิโยคโศกกำสรวล
แม้โศกสิ้นกลิ่นเศร้ายังอบอวล
ยังหอมหวนไม่สิ้นกลิ่นโศกเอย..
23 ธันวาคม 2549 23:50 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
อยากจะเป็นคลื่นน้อยคอยกล่อมเห่
เป็นผืนน้ำทะเลอันกว้างใหญ่
รองรับความรู้สึกของคนไกล
ยามหวั่นไหวกับเรื่องราวที่ร้าวรน
อยากจะเป็นอุ่นไอในคืนหนาว
เป็นเพื่อนก้าวแรมทางกลางสายฝน
เป็นแสงไฟขับไล่ความมืดมน
พาข้ามพ้นเรื่องร้ายกล้ำกรายมา
อยากเป็นดาวดวงงามยามค่ำคืน
ที่ส่งยิ้มระรื่นจากผืนฟ้า
โอบไล้.. ด้วยแสงแห่งดารา
เฝ้าคอย.. สบตาคราแหงนเงย
แต่ไม่อาจเป็นอะไรได้สักอย่าง
อยู่ท่ามกลางความจริงจำนิ่งเฉย
ส่งเพียงความห่วงใยไปเหมือนเคย
แค่เอื้อนเอ่ยคำในใจ... ยังไม่เป็น..