25 พฤศจิกายน 2549 23:48 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
ปลายขอบฟ้าสิ้นสุดลงที่ตรงไหน
โลกของเราก็ห่างไกลกันเสมอ
ฟ้ากว้างใหญ่เกินกว่ามาเจอะเจอ
ได้แต่ฝันละเมอไปวันวัน
คุณคือสิ่งสวยงามยามได้มอง
แต่จับต้องสัมผัสได้แค่ในฝัน
ปรารถนาชิดใกล้กลับไกลกัน
สายสัมพันธ์ดูแล้วช่างแผ่วบาง
คุณมีใครรายล้อมห้อมชีวิต
จึงไม่คิดถึงคนนี้ที่ไกลห่าง
อาจมีเพียงเยื่อไยดีที่เลือนราง
ไว้เติมสร้างความเอมอิ่มริมหัวใจ
นี่คือสุขทุกข์ปนระคนโศก
อยากดึงโลกระหว่างเราเข้ามาใกล้
สูดกลิ่นหอมจากลมอุ่นคุณหายใจ
อิ่มอกไอคราวซุกพรอดกับกอดคุณ
แต่คงเป็นความหวานไหวที่ไร้หวัง
ขอบฟ้ายังสูงเกินปลอบให้ดินอุ่น
ไม่มีหวังเดินเข้าไปถึงใจคุณ
แรงบาปบุญกั้นขวางเราห่างกัน
ตาคู่ช้ำฉายแววแล้งที่แห้งผาก
ริ้วรอยการจากพรากพาไหวหวั่น
เริ่มทดท้อ อาลัย ในสัมพันธ์
ที่นับวันจะ..ห่างไกล..ไปทุกที
17 พฤศจิกายน 2549 15:17 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
น้องสาว..
พี่หยิบดาวแขวนไว้ที่ปลายฟ้า
ยามใดเจ้าทุกข์ท้อทรมา
แหงนเงยมองขึ้นมา นะ..ดวงใจ
ความรัก
พี่ทอถักฝากดวงดาวสกาวใส
แม้อยู่คนละฝั่งฟากฟ้าไกล
แต่สายใยเรายังคงส่งถึงกัน...
คนดี...
พี่มีเพียงบทกวีมาปลอบขวัญ
ให้เจ้าคลายขมขื่น..ผ่านคืนวัน
แค่ความทุกข์ สั้น-สั้น เท่านั้นนะ..
....
คนดี...
พี่รู้ว่าเจ้าเข้มแข็งพอ.. อย่าท้อนะ..
17 พฤศจิกายน 2549 08:29 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
หลงเหลือสิ่งใดให้กับชีวิตหรือ วันเวลา
ความรักอันคล้ายสายลมพัดผ่าน
หรือความอบอุ่นแห่งมิตรไมตรี
ลบเลือนสิ่งใดไปจากชีวิตได้หรือ วันเวลา
หยาดน้ำตาใสที่หลั่งในครั้งเยาว์วัย
หรือดวงตาช้ำ ฉายความหมองเศร้านานมา
นำสิ่งใดมอบให้ไว้กับชีวิตหรือ วันเวลา
ดอกไม้ตูมเต่งแย้มบานแล้วก็ร่วงโรย
ชีวิตร่าเริงสดใสเติบโตแล้วแก่ชรา
นำสิ่งใดมอบให้ไว้กับชีวิตหรือ วันเวลา
บาดแผลแห้งหายลบเลือนร่องรอย
โศกเศร้าลืมเลือนแล้วร่าเริงใหม่
เจ้าเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
นำพาชีวิตสัญจรมาในโลกกว้าง
แล้วก็นำพาจากไป...
เรืองรอง รุ่งรัศมี
เคยรำพึงรำพันกับใครสักคน..
วันข้างหน้า.. หากไม่มีเขา ชีวิตจะว่างเปล่าสักเพียงไหนนะ
เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า...
ไม่ไปไหนหรอก.. เรา รู้จักกันแล้ว เขาจะไม่ไปไหน....
แต่นั่นแหละนะ ใครจะรู้กาลข้างหน้า...
ทุกสิ่งอาจเป็นเพียงแค่ ผ่ า น ม า แล้ว ผ่ า น ไ ป...
แต่.. วันนั้น..
คำคุณ.. อุ่นจัง..
หน้าส่วนตัว
1376
Calendar
Lovers
7 คน เลิฟผู้หญิงช่างฝัน
