17 พฤศจิกายน 2549 15:17 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
น้องสาว..
พี่หยิบดาวแขวนไว้ที่ปลายฟ้า
ยามใดเจ้าทุกข์ท้อทรมา
แหงนเงยมองขึ้นมา นะ..ดวงใจ
ความรัก
พี่ทอถักฝากดวงดาวสกาวใส
แม้อยู่คนละฝั่งฟากฟ้าไกล
แต่สายใยเรายังคงส่งถึงกัน...
คนดี...
พี่มีเพียงบทกวีมาปลอบขวัญ
ให้เจ้าคลายขมขื่น..ผ่านคืนวัน
แค่ความทุกข์ สั้น-สั้น เท่านั้นนะ..
....
คนดี...
พี่รู้ว่าเจ้าเข้มแข็งพอ.. อย่าท้อนะ..
17 พฤศจิกายน 2549 08:29 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
หลงเหลือสิ่งใดให้กับชีวิตหรือ วันเวลา
ความรักอันคล้ายสายลมพัดผ่าน
หรือความอบอุ่นแห่งมิตรไมตรี
ลบเลือนสิ่งใดไปจากชีวิตได้หรือ วันเวลา
หยาดน้ำตาใสที่หลั่งในครั้งเยาว์วัย
หรือดวงตาช้ำ ฉายความหมองเศร้านานมา
นำสิ่งใดมอบให้ไว้กับชีวิตหรือ วันเวลา
ดอกไม้ตูมเต่งแย้มบานแล้วก็ร่วงโรย
ชีวิตร่าเริงสดใสเติบโตแล้วแก่ชรา
นำสิ่งใดมอบให้ไว้กับชีวิตหรือ วันเวลา
บาดแผลแห้งหายลบเลือนร่องรอย
โศกเศร้าลืมเลือนแล้วร่าเริงใหม่
เจ้าเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
นำพาชีวิตสัญจรมาในโลกกว้าง
แล้วก็นำพาจากไป...
เรืองรอง รุ่งรัศมี
เคยรำพึงรำพันกับใครสักคน..
วันข้างหน้า.. หากไม่มีเขา ชีวิตจะว่างเปล่าสักเพียงไหนนะ
เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า...
ไม่ไปไหนหรอก.. เรา รู้จักกันแล้ว เขาจะไม่ไปไหน....
แต่นั่นแหละนะ ใครจะรู้กาลข้างหน้า...
ทุกสิ่งอาจเป็นเพียงแค่ ผ่ า น ม า แล้ว ผ่ า น ไ ป...
แต่.. วันนั้น..
คำคุณ.. อุ่นจัง..
22 กันยายน 2549 11:54 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
โอ้เจ้าดอกตะแบกที่แตกช่อ
เจ้าคงรอจนสิ้นหวังเหมือนดังข้า
นานเนิ่นจนเกินจำคำสัญญา
ปรารถนาเคยวาบวับมาดับไป
สิ่งที่เห็นแม้เป็นสมมุติฝัน-
อย่าด่วนทอดทิ้งมัน ยังจำได้
ตะแบกสวยเบ่งบาน ณ วันใด
คงจะล้นความหมายหากมีกัน
แต่เวลากลับหมดกำหนดหมาย
ดอกสีม่วงจึงกลายเป็นเพียงฝัน
ชูช่อรอ.. สุดท้ายคลายสัมพันธ์
ตะแบกบานไร้ค่าไม่น่าจำ
ดอกตะแบกร้าวรานบานแล้วร่วง
ข้าเจ็บช้ำในทรวงทุกคืนค่ำ
สิ่งเดียวเหลือทิ้งไว้ในรอยคำ
คือกลีบช้ำที่ร่วงพรูอยู่เต็มลาน
หน้าส่วนตัว
1816
Calendar
Lovers
7 คน เลิฟผู้หญิงช่างฝัน
