29 พฤศจิกายน 2553 22:47 น.
ผู้สัญจร
จดหมายถึงนาธานไอ้หลานรัก
อาณาจักรเนปาลเมื่อวานนี้
มีหิมะตกท่วมปฐพี
ไร่ลิ้นจี่ของเราต้องเฉาตาย
ที่ยอดเขาหิมาลัยมีไอหมอก
ต้นมะกอกถูกถอนจนนอนหงาย
แม่น้ำใหญ่ตื้นเขินเป็นเนินทราย
ทั้งฝูงควายที่เลี้ยงต่างเกี่ยงงอน
ข้าวก็ยากหมากก็แพงแสงก็จ้า
ลุงก็ล้าในอกสะทกสะท้อน
เพราะคิดถึงแต่เจ้าจึงเว้าวอน
แม้ยามนอนลุงกลับไม่หลับลง
อยากมาอยู่เมืองไทยวิไลลักษณ์
ขอมาพักอาศัยอย่าไล่ส่ง
ถ้านาธานเห็นหน้าก็อย่างง
เราเผ่าพงศ์เดียวกันอย่าพรั่นพรึง
บรูซ วิลลิส สั่งมาอย่าหน้ายู่
The Prince Of Red Shoe คนดูทึ่ง
ถ่ายหลายปีหน้าบานเป็นจานกลึง
สองสลึงหนึ่งเฟื้องกับเรื่องราว
จบจดหมายนาธานไอ้หลานรัก
น้ามดบ่นว่าหนักจะชักง้าว
เมื่อลุงไปพบเจ้าจะเล่ายาว
แล้วจะหนาวทั้งตัวยันขั้วใจ....
***********
11 พฤศจิกายน 2553 20:02 น.
ผู้สัญจร
ฉันเกลียดจันทร์กระจ่างที่กลางฟ้า
เกลียดน้ำตาที่ไหลจากใครคนหนึ่ง
เกลียดแม้เสียงร่ำไห้ที่คล้ายรำพึง
เกลียดความซึ้งทดท้อที่ล่อลวง
เกลียดอาทิตย์ลับลากับฟ้ามืด
เกลียดกำพืดของใครบอกใจห่วง
เกลียดทุกการกระทำที่ช้ำทรวง
เกลียดคำหวงที่เขาบอกเรามา
เกลียดถนนทอดผ่านหน้าบ้านเขา
เกลียดที่เราไม่อาจมีวาสนา
เกลียดในสิ่งที่ใครเคยให้สัญญา
แล้วร้างลาจากไปไม่ใยดี
เกลียดทุกคำที่เอ่ยเหมือนเคยรัก
เกลียดความหนักในจิตอยากคิดหนี
เกลียดความมีน้ำใจมากไมตรี
ที่เขามีให้คนอื่นอีกหมื่นพัน
เกลียดสายตาที่จ้องมองของเขา
เกลียดความเหงาที่อยู่เป็นคู่ฉัน
เกลียดรอยยิ้มที่ทำเหมือนกำนัล
แต่ว่ามันเจือพิษที่ฤทธิ์แรง
ฉันเกลียดฟ้าเกลียดดินทุกถิ่นที่
เกลียดความดีความงามนิยามแฝง
เกลียดทุกอย่างที่ทำและสำแดง
ที่เสแสร้งให้ตระหนักว่ารักเรา...
********
หน้าส่วนตัว
1392
