9 กรกฎาคม 2554 08:07 น.
ผู้สัญจร
เจ้าเกิดเป็นคนกรุงทำฟุ้งเฟ้อ
เจ้าเหิมเห่อเสื้อผ้าแต่งหน้าใหม่
เจ้านั่งรถคันโก้ขับโชว์ไป
เจ้าชอบใช้ของที่มีราคา
เจ้าเหยียบหยามชาวนาว่าต้อยต่ำ
เจ้าเหยียดย่ำแรงงานประจานด่า
เจ้าบอกว่าโง่เขลาเบาปัญญา
เจ้าบอกลาโง่เง่าไม่เข้าใจ
เจ้าบอกคนละชั้นมันไม่อาจ
เจ้าตวาดส่งเสียงสำเนียงไล่
เจ้าชี้นิ้วบงการระรานไป
เจ้าว่าไพร่ต้อยต่ำจึงย่ำคน
ข้าเกิดเป็นชาวนาหน้าตาเซ่อ
ข้ายืนเหม่อมองนาคอยฟ้าฝน
ข้าถือเคียวเกี่ยวเก็บความเจ็บทน
ข้าดิ้นรนปลูกข้าวเลี้ยงชาวไทย
ข้าใช้เหงื่อหยาดหยดกำหนดสร้าง
ข้าใช้ร่างเข้าแลกบ่าแบกไว้
ข้าใช้มือด้านแตกเข้าแลกไป
ข้าใช้ใจพากเพียรไม่เปลี่ยนแปลง
ข้าคือคนชั้นต่ำที่ย่ำอยู่
ข้าก็รู้พวกข้าชะตาแกล้ง
ข้ายอมทนยอมอดแทบหมดแรง
ข้าแสดงทั้งหมดคืออดทน
แล้ววันหนึ่งพวกข้าก็สามารถ
ใช้อำนาจของข้าเปลี่ยนฟ้าฝน
เลือกผู้แทนแห่งข้าประชาชน
กำหนดคนของข้าประชาไทย.
เจ้าร่ำรวยเงินตราหรือสามารถ
ใช้สิทธิ์ขาดเลือกใครดังใจได้
ด้วยหนึ่งเสียงหนึ่งสิทธิ์อธิปไตย
ประชาชนย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน
--------------
31 พฤษภาคม 2554 20:42 น.
ผู้สัญจร
เพราะเจ็บจำคำด่าว่าโง่เง่า
เจ้าจึงเฝ้าท่องอ่านฝึกการเขียน
เพราะถูกเรียกคนจนจึงทนเพียร
เจ้าปรับเปลี่ยนนิสัยเติบใหญ่มา
เพราะว่าพ่อทิ้งเจ้าให้เศร้าจิต
จึงอุทิศกายเจ้าเฝ้ารักษา
ดูแลครอบครัวเจ้าเฝ้ามารดา
ฝึกทีท่าให้แม่ได้แน่ใจ
เพราะไม่มีพ่อเจ้าคอยเฝ้าชี้
คอยเลือกที่เลือกทางทุกอย่างให้
เจ้าจึงต้องดิ้นรนสู้ทนไป
จนเติบใหญ่ใจพร้อมไม่ยอมคน
เพราะศรัทธาครอบครัวของตัวเจ้า
จึงสร้างเงาไม้ใหญ่ใช้บังฝน
แม้โดดเดี่ยวเดียวดายแต่กายทน
เพื่อแม่ตนคนเดียวยามเหลียวมอง
เพราะรอยยิ้มพิมพ์เดียวที่เหลียวหา
คือศรัทธาของแม่ยามแลจ้อง
กำลังใจผ่านหน้าน้ำตานอง
เสียงดังก้องกังวานวันผ่านมา
เพราะวันนั้นหนทางมันสร้างเจ้า
วันนี้เงายิ่งใหญ่แต่ใจล้า
ถึงวันนี้เจ้าผ่านม่านเวลา
คราบน้ำตาเหือดหายหรือสายเกิน.
********
26 พฤษภาคม 2554 18:55 น.
ผู้สัญจร
ด้วยประชาธิปไตยในระบอบ
ประหนึ่งกรอบกำหนดเป็นกฎไว้
ธรรมนูญปกครองที่โยงใย
คือประชาธิปไตยที่ใช้กัน
ด้วยยืดถือศรัทธาประชาราษฎร์
ใช้สิทธิ์วาดความหวังได้ดังฝัน
หนึ่งในเสียงประชาที่กาพลัน
จะพลิกผันการเมืองและเรื่องราว
เลือกตัวแทนใช้สิทธิ์ที่คิดไว้
ตามที่ใจปรารถนาให้ว่ากล่าว
ถึงความทุกข์ยากแค้นที่แสนยาว
ทั้งความหนาวความเหน็บความเจ็บใจ
ให้ปลดเปลื้องเรื่องราวของข้าวยาก
แม้แต่หมากแสนแพงพร้อมแจงให้
สุขภาพพละอนามัย
อุทกภัยน้ำหลากยังฝากกัน
ปีสองสี่เจ็ดห้าฟ้าสยาม
เคยงดงามบรรเจิดดูเฉิดฉัน
แต่หลายปีที่ผ่านมานานวัน
ประชาธิปไตยในฝันยังสั่นคลอน
ถ้าเรายังมีในหัวใจอยู่
หากเราชูเชิดไว้ใครจะถอน
แม้ประชาธิปไตยถูกไชชอน
ช่วยบี้หนอนตัวร้ายให้ตายไป
เริ่มด้วยการตั้งใจมาใช้สิทธิ์
เก็บความคิดข้อมูลเพิ่มพูนไว้
แล้วเลือกกาสักหนึ่งที่พึงใจ
สร้างประชาธิปไตยดังใจเรา...
***********
12 พฤษภาคม 2554 18:29 น.
ผู้สัญจร
แล้วนิทานเรื่องเก่าก็เล่าใหม่
เรื่องหัวใจชีวิตความผิดหวัง
คือนิทานกาลก่อนที่นอนฟัง
ตั้งแต่ยังวัยเยาว์แสนเศร้าใจ
ในเนื้อเรื่องเริ่มต้นสองคนรัก
มีใจปักรักมั่นไม่หวั่นไหว
ตาประสบพบตาทุกคราไป
โลกทั้งใบใสสดดูงดงาม
ต่างดิ้นรนทนทำเพื่อคำ รัก
อุปสรรคเหวลึกไม่นึกขาม
ต่างมุ่งมั่นฟันฝ่าพยายาม
จุดหมายตามความฝันของฉันเธอ
ต่อจากนั้นทั้งสองต้องมีเหตุ
เกิดอาเพศแห่งใจยามใครเผลอ
หาหัวใจที่ให้คล้ายไม่เจอ
รักเลิศเลอเพ้อพกจึงตกดิน
ฉากสุดท้ายจบลงตรงพลัดพราก
น้ำตาหลากคนเศร้าในเงาสิ้น
ทิ้งคนหนึ่งก้มหน้าน้ำตาริน
รักโบยบินสิ้นลับไม่กลับรัง
แล้วนิทานเรื่องเก่าก็เล่าใหม่
ตัวละครเปลี่ยนไปในทุกครั้ง
จนฉันเติบโตใหญ่ยังได้ฟัง
แต่ฉันยังคงเศร้าเรื่องเล่ามา....
***********
30 เมษายน 2554 08:37 น.
ผู้สัญจร
เธอคงถูกเขาฟันแล้วดันทิ้ง
ช้ำใจยิ่งจึงอยากประกาศไว้
ให้ชาวบ้านได้เห็นเป็นอย่างไร
ว่ามีใครเขาทิ้งหญิงอย่างเธอ
พวกชาวบ้านฮือฮาที่มาเห็น
เหมือนเธอเป็นปาหี่ที่เสนอ
ความบันเทิงแสนเลอะที่เจอะเจอ
ชมเรื่องเพ้อเธอครวญปั่นป่วนไป
อันความงามหญิงไทยในอดีต
ความประณีตบรรจงเคยคงไว้
งามเพียบพร้อมมารยาทสะอาดใน
จากดวงใจที่งามตามครรลอง
มีเรือนสามน้ำสี่ที่กำหนด
งามหมดจดบริสุทธิ์ดูผุดผ่อง
กริยาเยื้องย่างทุกอย่างมอง
ท่วงทำนองสะอาดไม่บาดตา...
หากโดนฟันหลายหนทนไม่ไหว
ถูกทิ้งไปหลายหนจนผวา
ขอแนะนำก่อนแย่แก้กรรมมา
แม่ชีจ๋าหนูถูกทำด้วยกรรมใด....
********
หน้าส่วนตัว
1616
