เรื่องของคนหลายใจ

ผู้มีความรักเต็มเปี่ยม

ฉันไม่มีเคยมีความคิดว่าจะชอบเธอเลยตั้งแต่วันแรกที่เห็นแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำไมมันต่างกันนัก ตอนนี้ฉันเป็นเหมือนคนบ้า ทำอะไรไม่ถูกสักอย่างเลย 
ยอมรับว่าถอนตัวไม่ขึ้นก็ว่าได้ ฉันรักเธอหรือป่าวก็ไม่เข้าใจหรือว่าเพราะหลงเธอกันแน่ ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเป็นอะไรที่ผูกพัน
           "มองอะไรเหรอ" 
           "ป่าว"
           "แล้วมองหน้าทำไมอ่ะ ไม่มีอะไร มีอะไรก็บอกได้นะ"
   จบประโยคคือการมองตา จ้องทำตาน่าสงสัยและสงสาร ฉันไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเหตุการณ์ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนไม่รู้ว่าจะจบลงด้วยอะไรแล้วเป็นยังไง
เธอมองตาฉัน ฉันมองตาเธอ เธอหลบหน้าแต่ก็แอบมอง ฉันทำเป็นชำเลืองดู วันทั้งวันได้แต่ถามตัวเองว่า "มองทำไมหวา"
    วันนี้ไม่ใช่แค่มองตาก็มีการเดินตามและคุยกันเล็กน้อย ไม่กล้าจะแสดงออกมากมายเท่าไหร่นัก คุยกันก็แค่เดินผ่านแล้วคุยกัน คุยก็เหมือนกระซิบแต่
ก็ถือว่าเข้าใจ 
           "กลับกี่โมงอ่ะ"
           "ไม่รู้แล้วแต่ ทำไมเหรอ"
           "ให้ไปส่งไหม๊"
           "อยากไปส่งก็ไป ไม่อยากไปก็ไม่ว่า"
           "อืม เดี๋ยวไปส่ง"
    หลังเลิกงาน เธอก็ไปส่งฉันที่หอ เด็กในร้านที่ชอบเธออยู่เป็นทุนอยู่แล้วไม่ชอบใจนัก ทุกคนหน้าบุญไม่รับกันทั้งนั้น ด้วยความที่เราอยากประชดทุกคน
เลยคิดว่าจะลองไปดูว่าทุกคนจะว่าอะไรกันบ้าง ผลที่ได้ก็คือคนที่ร้านไม่พอใจอย่างหนัก ไม่มีใครพูดอะไรเลย แค่แหย่ๆๆนิดๆๆ เท่านั้นเองจนกระทั้งเธอ
ส่งฉันถึงหอ ฉันกลับมานั่งทำงานต่อโดยไม่รู้สึกง่วงเลยทั้งที่ไม่ได้นอนมาทั้งวัน จากนั้นไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
           "ฮัลโหล สวัสดีคะ"
           "สวัสดีครับ ทำอะไรอยู่อ่ะ" เสียงมีแอบยิ้มๆ
           "ทำงานอ่ะ มีอะไรเหรอ"  แอบยิ้มๆไม่ต่างกัน
           "ป่าวหรอกแค่อยากโทรมาคุยด้วย เยอะป่าวงานอ่ะ" 
           "ไม่เท่าไหร่หรอก แค่เคลียร์วันที่ผ่านมาไม่ได้ทำอ่ะ ทำอะไรอยู่เหรอ อยู่ที่ไหนอ่ะ" ยิ้มๆ
           "อยู่บ้าน เหนื่อยเนอะทำงานอ่ะ เหนื่อยป่าว"
           "สุดยอดแล้ว ยังไม่ได้นอนเลย"
           "ทำงานสองที่เหรอ เหนื่อยแย่เลยอ่ะ"
           "อืม เหนื่อย ง่วงนอนด้วย แต่ทำไงได้อยากทำอะไร คิดว่ามันจะไม่เหนื่อยขนาดนี้"
           "ทำไมต้องทำอ่ะ ทำที่เดียวไม่ได้เหรอ แล้วงานที่ทำอ่ะเสร็จยัง เดี๋ยวช่วยป่าว ทำเป็นน๊า"
           "อยากทำอ่ะ   งานใกล้เสร็จแล้วเหลืออีกวันเดียว แล้วได้เบอร์มาได้ยังไงอ่ะ"
           "โทรไปก็ไม่ยอมรับตอนเช้าอ่ะ"
           "โทรศัพท์ไม่ได้เอาไป ลืมอ่ะ แล้วใครให้เบอร์อ่ะ"
           "ถามแม่บ้านอ่ะ แกล้งๆว่าจะโทรไปสั่งของเพิ่ม เขาเลยให้มา" หัวเราะ
           "ขี้โกงเนอะ คิดเหมือนกันว่าเอาเบอร์มาจากไหน"
           "มีไม่ได้เหรอ ไม่ให้โทรมาเหรอ"
           "ไม่ใช่ โทรได้ แปลกใจเท่านั้นเอง" หัวเราะ ยิ้มๆๆ
           "อืม แล้วไปทำงานอีกที่กี่โมงอ่ะ"
           "เที่ยงคืนอ่ะ ใกล้แล้วล่ะ"
           "ให้ไปส่งป่าว เดี๋ยวไปส่งก็ได้"
           "จิงดิ"
           "จิงดิ บ้านอยู่ใกล้ๆไม่ห่างจากหอตัวเองเลยนี้ เห็นหรือป่าวหมู่บ้านเราอ่ะที่เราบอกอ่ะ"
           "อืม" ยิ้มๆ
           "ให้ไปรับกี่โมงอ่ะ"
           "ประมาณห้าทุ่มครึ่ง ครึ่งชั่วโมงถึงหอป่าวล่ะ หรือว่าใช้เวลานานกว่านั้น"
           "ได้ๆ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงนะ"
           "อืมใกล้เวลาแล้ว ขออาบน้ำแปบนะ"
           "จ้าาาาาาา" 
 การคุยทางโทรศัพท์ก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะและเสียงหัวใจที่มันมีความสุขโดยไม่คิดว่าในอนาคตมันจะมีแต่น้ำตา หัวใจมีแต่ความชุ่มชื้นมีกำลังใจทำทุกอย่าง
อาบน้ำเสร็จแต่งตัวไม่นานนักเดินลงจากหออย่างรีบ คิดในใจว่าเธอจะมารอแล้ว เดินลงไปหน้าหอไม่เห็นใครมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นมา คิดในใจเธอไม่มาแล้ว
คิดว่าจะไปเองแต่ก็คิดว่ารอสักพักดีกว่า รอได้สักพักเธอก็มา ในใจคิดว่าดีใจจัง
            "นึกว่าจะไม่มา"
            "ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ"
            "ไม่รู้ดิ ขับเร็วได้ป่าวเหลืออีกสิบนาที"
            "อืม เลิกงานกี่โมงอ่ะ เดี๋ยวไปรับ"
            "แน่ใจเหรอ แปดโมงเช้า แล้วก็ไปเข้าที่ร้าน เก้าโมง "
            "อืม เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับแล้วไปทำงานที่ร้านเลย"
            "อืม" ยิ้มๆ
  ส่งถึงที่ทำงานแล้วสักพักฉันวิ่งกลับมา 
            "ฝากตังที่ร้านหน่อยดิ ไม่อยากเก็บอ่ะ อยู่คนเดียวไม่อยากเก็บตังเยอะๆ"
            "ตังอะไรอ่ะ"
            "ตังที่ร้านแหละ ฝากเก็บหน่อย อย่าทำหายนะ หายต้องรับผิดชอบด้วย"
            "จ้า"
            "ขอบคุณนะ"
 เธอก็กลับไปแล้วเราก็อยู่ร้านทำงาน สักพักเธอถึงบ้านโทรมาหา 
            "ทำอะไรอ่ะ"
            "ออนเอ็มอ่ะ เบื่อจังอยู่คนเดียว"
            "อืม อยู่คนเดียวเหรอ"
            "ช่ายดิ น่ากลัวมากเลย"
            "ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม๊"
            "มาดิๆ จะได้มีเพื่อนคุย วันๆคุยแต่เอ็ม น่าเบื่อมาก คุยเอ็มกันไหม๊ เล่นเอ็มป่าว"
            "อืม บอกเมลล์มาดิ เดี๋ยวแอด"
            "ได้ยัง"
            "อืม"
            "มาแล้วๆ เมลล์นี้เหรอ"
            "อืม"
            "เราทักไปทำไมไม่ตอบล่ะ"
            "ตอบแล้วไง"
            "อ้าวเหรอ นี้มีส่งรูปมาด้วยนะแม้ๆ"
            "ไม่ได้หรอก"
            "เราวางหูคุยเอ็มกันดีกว่า ดีไหม๊"
            "ก็ได้ๆ"
  คุยเอ็มกันนานนักภาษาแต่ละคำหวานนัก ทุกคำทุกวาจาที่เอย สื่อภาษาทางใจได้ดีที่เดียว ความรักมันกำลังเริ่มต้นขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างของเหตุของความปวดร้าวกำลังจะเกิด
ขึ้นโดยไม่มีใครคาดคิด ในตอนนี้ทุกวินาที ทุกนาทีมีแต่ความคิดถึง
   เช้าของวันใหม่คนสองคนคิดว่าคนที่ร้านจะมาว่ายังไงเรื่องของสองคน แต่แล้วก็ผิดคาดไม่มีใครกล้าพูดไม่มีใครเอยสิ่งใด ตกเย็นฉันก็กลับหอไปนอนเพื่อรอทำงานอีกที
เทอร์ก็มาหาที่ร้าน วันนั้นเข้างานยุ่งมาก วุ่นวายกับการนับตังต่อรอบงาน เธอก็โทรเข้ามา ฉันรับแล้วเพียงเอย
            "แล้วค่อยโทรมาใหม่นะ ยุ่งอ่ะแค่นี้นะ" แล้ววางสายโดยไม่ฟังฝ่ายตรงข้ามตอบกลับเลย
 ไม่นานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอโทรเข้ามา ฉันรับโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
            "จ้า"
            "เสร็จแล้วใช่ม๊า"
            "จ้าเสร็จแล้ว อยู่ไหนเนี๊ยะ เสียงดังจัง"
            "มองผ่านประตูมาสิ"
            "ไหนอ่ะ ไม่เห็นมีอะไรเลย"
            "เค้านั่งตรงถนนเนี๊ยะ" ฉันมองเห็นเธอแทบตกใจ
            "ไปนั่งทำอะไรตรงนั้น ลุกมาเลยนะ บ้าป่าวอ่ะ" หัวเราะแกรมยิ้ม
            "ก็เค้าเห็นตัวเองยุ่งๆ เลยคิดว่ามาลองนั่งตรงนี้ดูว่ารถจะกล้าเหยียบป่าว ไม่เห็นมีคันไหนกล้าเหยียบเลย"
            "ใครเค้าจะกล้าล่ะ เค้าไม่อยากเสียตังค์" หัวเราะๆ
            "หุหุหุๆ" ยิ้มๆ
            "คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ป่าว"
            "รู้แล้วคร๊าบ แต่เค้าน้อยใจตัวเองด้วยแหละ ที่สนใจงานมากกว่าเค้า" อ้อนๆ
            "เค้าทำงาน มันยุ่งตอนนั้นอ่ะ น้องเค้าไม่เข้าใจ ผจกในรอบก็ไม่ช่วยเอาซะเลย เหนื่อยเลยเรา ขอโทษแล้วกัน"
            "ไม่เป็นไหร่ แต่ต้องทำโทษแล้ว"
            "มีโทษอะไร" หัวเราะยิ้มๆๆ
            "ป่าว" ยิ้มๆ
            "ดีแล้ว" ยิ้ม
  ความรู้สึกก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมันเกือบจะเต็มและล้นออกมา คุยกันได้สักพัก ฉันให้เธอกลับไปนอน 
            "ง่วงไหม๊ กลับไปนอนดีกว่าไหม๊"
            "ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราไปนอนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับ"
 ในใจจริงก็ไม่อยากให้กลับหรอก แต่เพราะสงสารเธอ เธอคงง่วงนอนมาก เพราะทำงานก็เลิกดึกแล้วยังไม่ได้นอนอีก ฉันเลยให้ไปนอน เช้าวันรุ่งขึ้นเธอมารับฉันไม่ได้
แต่ฉันก็ไม่ว่าอะไรเพราะคิดว่าเธอคงมาไม่ได้เพราะเมื่อคืนนอนดึก

เธอมารับฉันไม่ได้ ฉันนั่งรถไปทำงานคนเดียว จากนั้นเราก็มีเรื่องกับที่ร้านจนต้องลาออก โดยที่เธอก้รับรู้ ฉันร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดเหมือนเด็กร้อง สะอึกสะอื้น ทางโทรศัพท์ให้เธอรับรู้ เธอบอกให้รอเธอไปแต่ฉันไม่ฟังสิ่งใดๆๆ
จะออกท่าเดียว จากนั้นฉันก็ลาออกมาจากที่นั้น 
ฉันลาออกจากที่นั้นมาด้วยความเสียใจ น้อยใจนิดๆ กลับมาที่หอนั่งตั้งสติ ทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ฉันก็เสียใจเหมือนกันนะกับการกระทำของตัวเองแต่ทำไงได้เราไม่อยากเป็นตัวการในการทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกฉาน
เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะหัวหน้าเราเขามีภรรยาแล้วภรรยาเขาหึงเราที่เข้าใกล้ สนิทสนมกับสามีเขามากเกินไป เราเลยคิดว่า
นี้คงเป็นการดีที่เราจะออกให้เขาสองคนไม่ทะเลาะกัน สาเหตุนี้ใครทุกคนก็ไม่เข้าใจไม่รู้เรื่องสักคนเดียว แม้แต่เธอยังไม่เข้าใจ
ฉันรับรู้ได้ว่าเวลาที่เล่าเรื่องราวให้เธอฟัง เธอไม่เข้าใจไม่เชื่อ พอตกเย็นโทรเธอเข้ามา
 "นอนอยู่เหรอ"
  "จ้า ทำอะไรเหรอ" 
  "ป่าวหรอก นอนเถอะ พักผ่อนเยอะๆๆนะ ตัวเองยังไม่ได้นอนนี้น๊า"
  "จ้า"
สักพักก็วางสายไป ไม่นาน ฉันก็นอนไม่หลับตื่นขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ไปเดินเที่ยวคิดว่าจะไปซื้อรองเท้าสักคู่ แต่งตัวจัดแจงตัวเอง
ออกจากหอแล้วตรงดิ่งไปที่ห้างใหญ่ ที่คนส่วนใหญ่เดินกัน เดินหาร้านรองเท้าสวย ๆ โดนใจ มีสายเข้ามา นั้นก็คือเธอ
  "จ้า"
  "อยู่ไหนจ๊ะ"
  "อยู่ร้านรองเท้า จะซื้อรองเท้าใหม่อ่ะ"
  "นั้นแน่ซื้ออีกแล้วนะ"
  "ก็อยากได้อ่ะ นานๆเค้าจะซื้ออ่ะตัวเอง"
  "จ้า เข้ามาที่ร้านไหม หัวหน้าเขาอยากคุยกับตัวเอง"
  "เข้าไปทำไมอ่ะ เค้าไม่อยากเข้าไปอ่ะ"
  "มาเถอะนะ เดี๋ยวเค้าไปรับนะ"
  "อืม ก็ได้"
  "เดี๋ยวเค้าไปรับนะ รอไหนอ่ะ"
  "หน้าห้างเลยแล้วกัน"
  "จ้า รอนะ"
  "จ้า"
ฉันก็วางหูเดินไปรอเธอมารับ ใจจริงก็ไม่อยากไปหรอก แต่ฉันอยากเจอหน้าเธอ อยากเห็นเธอ ฉันก็มีกำลังใจแล้วล่ะ
เธอคงไม่รู้หรอกตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันนี้ เธอคงไม่เข้าใจ จากนั้นสักพักเธอมารับ
  "รอนานไหม ไหนรองเท้า"
  "ยังไม่ได้ซื้อเลยดูไว้แล้ว แล้วตัวเองก็โทรมาอ่ะ"
  "จ้า"
ฉันขึ้นรถไปกับเธอ เธอจะรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันอ่อนแอมากๆๆ ไม่อยากจะทำอะไร หรือตอบคำถามใครสักคนเลย อยากนั่งอยู่เฉยๆ
อยากให้เธออยู่ข้างๆฉัน นั่งอยู่ข้างๆฉัน แต่อย่างว่าแหละไม่มีใครเข้าใจคนอื่นได้เท่าตัวเราเองหรอกเหมือนกันกับเธอที่ไม่เข้าใจ
ฉัน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่นั่งรถไปกับเธอคิดแต่เพียงว่าจะตอบคำถามหัวหน้าว่าอย่างไร 
  และแล้วการเดินทางก็ถึงร้าน เราลงจากรถไม่ว่าอะไรมองดูร้านตัดสินใจอยู่นานว่าจะเข้าไปดีไหม เธอเห็นฉันลังเลใจ ให้กำลังใจ
  "ไปเถอะขึ้นไปเลย"
ฉันมองหน้าเธอ ไม่ว่าอะไร หันมามองดูร้าน แล้วค่อยๆๆ เดินขึ้นไป แต่ที่ฉันได้ยินตามมาคือเสียงคนที่ไม่ชอบกับการกลับมาของ
ฉันตะโกนว่าเธอตามหลังแต่เธอไม่ให้ฉันสนใจอะไรให้เดินเข้าไปในห้องประชุม ฉันเดินเข้าไปข้างใน บรรยากาศข้างในชังไม่
น่าพิวาศเอาซะเลยนะ 
  เรามองทุกคนในที่ประชุม มองหัวหน้าโดยไม่เต็มตาเพราะตัวเองมันผิดไม่น้อยเหมือนกัน  อยากขอโทษที่ไม่รับผิดชอบหน้าที่ต้วเอง
แต่จะให้ทำไงเพราะว่าเราไม่อย่าให้เขากับภรรยาเขาทะเลาะกันทุกวันนี้น๊า  
  เรานั่งลงเก้าอี้ข้างๆเพื่อนเจ้าของกิจการ ที่ฉันมักจะเรียกเขาว่าลุง นั่งลงสักพักเขาบอกให้ฉันไปเรียกเธอเข้ามา ฉันไปเรียกเธอ
เข้ามานั่งประชุมด้วย จากนั้นหัวหน้าเริ่มบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บรรยายมีคำถามมาพร้อมกับคำอธิบาย ฉันนั่งมองหน้า
แต่ไม่พูดจาอะไรสักคำได้แต่มองแล้วก็จ้องหัวหน้าให้เขารู้ว่าฉันจะสื่ออะไรให้เข้ารู้ว่าเหตุผลของฉันมันคืออะไร แต่หัวหน้าฉัน
เขาก็ไม่หยุดที่จะตั่งคำถามพร้อมบรรยายเหตุการณ์นั้นที่เกิดขึ้น จบการบรรยายที่เข้าคาใจแล้วก็รู้สึกเสียความรู้สึกกับการกระทำ
ของฉันที่ทำกับเขา ฉันก็รู้สึกเสียใจ เสียใจอย่างมากกับการกระทำแบบเด็กๆของฉัน ทุกคำเขาก็มีคำถามตรงมาที่ฉัน ว่าทำไมฉันถึง
ทำแบบนั้น ทำกริยาอย่างนั้นกับเขา ฉันไม่พูดอะไร น้ำตาฉันมันจะไหลตั้งแต่เขาบรรยายการกระทำของฉันตั้งแต่ต้นแล้ว และแล้วฉันก็
ห้ามน้ำตาไม่ไหวแล้ว มันไหวออกมา หัวหน้าฉันเห็นแล้วอย่างนั้นเขาบอกว่า 
 "เธอจะร้องไห้ทำไม อย่าร้อง ตอบคำถามฉันสิ เธอเงียบทำไม"
 ฉันไม่รู้จะว่าอะไรไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกับเขา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันนี้ก็เสียใจนะ อยากขอโทษเขาเหมือนกันแต่ทำไงได้เวลา
ไม่อาจย้อนกลับมาได้ ทำได้แค่เพียงเตือนตัวเองว่าอย่าทำแบบนั้นอีก
  จากนั้นก็ออกจากร้านนั้นมา ทั้งน้ำตา ทั้งเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ถามตัวเองตลอดเวลาในระหว่างทางที่กลับว่าเราร้องไห้ทำไม
แต่เราก็ร้อง ร้องจนน้ำตาแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้ เสียใจกับการกระทำตัวเอง เสียใจกับอะไรทุก ๆ อย่าง 
 ฉันนั่งรถไปที่ทะเล นั่งรถไปเรื่อยๆ เธอโทรเข้ามา ฉันปิดเครื่องไม่รับการติดต่อใด ๆ ฉันนั่งไปจนถึงทะเล นั่งใจลอยไปเรื่อย ๆ เล่นน้ำ
ทะเลอยู่คนเดียว วันนั้นทั้งวันฉันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ฉันไม่คิดที่จะกินมันเลยด้วยซ้ำ สักพักนั่งทะเลไป 
จับโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วเปิดเครื่อง มีข้อความจากเธอส่งมาให้กำลังใจ ฉันอ่านไม่ตอบอะไร คิดอยู่ว่านานว่าจะโทรไปหาเธอ
ดีหรือป่าว สักพักทนไม่ไหวที่จะไม่โทร โทรเข้าไปหาเธอ เธอรีบรับ
 "อยู่ไหนอ่ะ รู้ไหมเป็นห่วงนะ ขอโทษที่พามาเจออะไรแบบนี้อีกทั้งที่รู้ว่าตัวเองเป็นยังไงตอนนี้"
 "ไม่เป็นไหร่หรอก ชังมันเถอะ"
 "แล้วอยู่ไหน"
 "อยู่แถวนี้แหละไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก"
 "รู้ไหมเค้าขับรถตามหาตัวเองนะ แต่ไม่เจอ คิดว่าหายไปเร็วจัง"
 "เหรอ เค้าอยู่ทะเลนั่งรถมาอ่ะ"
 "อยู่นั้นนะ เดี๋ยวไปรับ อย่าไปไหนนะ"
 "จ้า ไม่ไปไหนหรอก"
 "เดี๋ยวไปรับแค่นี้ก่อนนะ" 
 "จ้า"
 สิ้นเสียงฉันก็วางสายจากเธอ ฉันนั่งเล่นน้ำทะเล คิดไปเรื่อยๆ ถามตัวเองว่าทำไม เราถึงร้องไห้ ถามว่าทำไมเราถึงออกมาจากที่นั้น
สิ่งนี้ก็ตอบได้แค่เพียงแค่ว่า เราก็ไม่แน่ใจที่เราร้องไห้ เราร้องเพราะว่าเราเสียใจที่ออกจากที่นั้น หรือว่าร้องเพราะว่าน้อยใจเธอที่เมื่อ
ตอนเช้าเธอไม่มารับหรือยังไง คิดมากเรื่องเธอแล้วเอามารวมกันหรือยังไง นั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
 "จ้า"
 "ทำอะไรอยู่จ๊ะ ช่วยเค้าซื้อของได้ป่าว เดี๋ยวเค้าไปรับ"
 "จ้า มารับดิ มาได้ป่าวล่ะ" 
 "อยู่ไหนอ่ะ"
 "อยู่ที่หาดอ่ะ ไกลนะ"
 "ไปไกลจัง อยากไปรับนะแต่ไปไม่ได้เพราะต้องไปซื้อของอ่ะ ไม่รู้ด้วยว่าซื้ออะไรอ่ะ ตัวเองรู้จักป่าว"
 "เค้าไม่รู้หรอก ถามเจ้าหน้าที่เค้าดิ"
 "จ้า ได้จ้า งั้นเค้าไม่ไปรับนะ ดูแลตัวเองนะ"
 "จ้า ไม่เป็นไหร่หรอก เลิกงานกี่โมงอ่ะ"
 "เดี๋ยวเค้าโทรไปบอกอีกทีนะ"
 "จ้า งั้นแค่นี้แล้วกันนะ ตั้งใจทำงานล่ะ"
 "จ้า ดูแลตัวเองดีๆ นะ"
 "จ้า"
 ฉันได้ฟังเสียงเธอฉันก็มีกำลังใจแล้วล่ะเธอจะเคยรู้หรือป่าว ฉันนั่งที่ทะเลประมาณ 2 ชั่วโมงได้ แต่เธอก็ไม่วายที่โทรมาถามว่าเป็นไง
แล้วถามเรื่องของที่เธอได้รับผิดชอบต่อจากฉัน ที่ต้องไปจัดหาซื้อมาให้ที่ร้าน ฉันสงสารเธอนะ อยากไปช่วยเธอแต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะ
เดินหรือทำอะไรเลย ฉันอยากจะนั่ง นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร ฉันมันไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของตัวเองเลย 
 จากนั้นไม่นานฉันก็โทรไปบอกที่มารับ เธอบอกให้รอ เธอรอเพื่อนมาด้วย ฉันรอเธออยู่นานพอควร ตัวเปียกโชก นั่งหนาวสั่น มองดูตัวเอง
แล้วสมเพศมาก น่าอายจริงๆ เลย ฉันนั่งบ่นกับตัวเอง
 "น่าสมเพศตัวเองตอนนี้จัง ไม่มีอะไร ไม่มีใครสนใจ เดินอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เฮ้อ"
รอเธอแล้ว รอเธอเล่า แต่แล้วเธอก็ไม่มีวี่แววจะมาเลย เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง เธอก็ยังไม่มา ฉันโทรไปบอกเธอไม่ต้องมาแล้ว มีตำรวจ
จะจับ แต่ที่จริงเธอจะรู้ไหมว่า ตำรวจเขาไม่ได้จับหรอก แต่ฉันโกหกเธอคิดว่ายังไง เธอคงไม่มาหรอก 
  ฉันนั่งรถกลับเอง คิดว่ามาเองก็ต้องกลับเอง ไม่ควรให้ใครหรือแม้แต่เธอรับผิดชอบ กลับมาที่หอ อาบน้ำนอน ตัวร้อน กินยา หลับไปได้
สักพักเธอโทรเข้ามา
 "ถึงแล้วเหรอ ไปทานข้าวกันนะ เดี๋ยวไปรับ"
 "อืม" 
ฉันไม่คิดอะไรมาก ไม่ว่าอะไรเธอเลยสักคำที่ไม่ไปรับ แต่กลับรีบตอบรับคำเชิญชวนนั้น รีบที่จะอาบน้ำแต่งตัวใหม่เพื่อจะลงมาให้ทันที่เธอ
มารับที่หน้าหอ ฉันลงมารอเธอสักพักเธอก็มา รับไปหาเพื่อนเธอ ฉันก็รู้จักเป็นคนที่ทำงานที่ร้านนั้นแหละ เธอคุยกันว่าจะไปกินอะไรกันดี
 สรุปว่าไปโต๊ะสนุ๊กเกอร์ สิ่งนี้ที่ฉันคิดตลอดทางนั่งไปกับเธอเพราะเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบ ฉันตัดสินใจจะไม่ไปกับเธอ ถึงที่ร้านสนุ๊กเกอร์ 
 "ไปส่งเราที่หอ เราจะกลับ"
 "ทำไมล่ะ ไปนั่งข้างในก่อนสิ"
 "ไม่ เราจะกลับ ไปส่งเราเถอะ"
 เธอไม่พูดว่าอะไรแต่ฉันรู้ว่าสิ่งที่เธอคิดในใจคือไม่พอใจอย่างหนักแต่ไม่พูดว่าอะไร เธอไปส่งฉันที่หอไม่พูดไม่เอยอะไร ฉันก็ไม่พูดไม่เอย
อะไรสักคำ ถึงหอเอาของในรถแล้วยื่นเงินที่เธอฝากไว้ให้คืน 
 "ถ้าคบเราแล้วพาเราไปที่แบบนั้น ไปคบคนอื่นเถอะ"
 เธอมองหน้า ฉันเดินขึ้นหอไปไม่พูดอะไรอีก เข้าห้องนอนเพราะรู้สึกว่าตัวร้อน เพลียด้วยคงเป็นเพราะเล่นน้ำตากแดดแล้วโดนลมด้วย
นอนได้สักใหญ่ เธอก็โทรเข้ามา
 "ไปนั่งรถเล่นกันป่าว"
 "ได้ รอแปบนะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" 
ไม่คิดลังเลใจเลย เมื่อเวลาที่เธอเชิญชวนไปไหน ฉันก็อยากปฏิเสธนะ แต่ว่าใจตอนนั้นอยากมีใครนั่งข้างๆให้กำลังใจสักคน ฉันเดินลงหอ
เร่งรีบเหมือนเคยเพราะกลัวเธอรอนาน เธอรอที่หน้าหออยู่แล้ว  ฉันไม่คิดโกรธเรื่องที่ผ่านมาของเธอเลยแม้แต่น้อยคิดว่ามันเรื่องไม่น่าจะ
เคืองอะไร เราไปถึงหาดที่ฉันไปตอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา นั่งคุยกับเธอ นั่งกินอะไรกัน นาน นานพอที่จะรู้อะไรในใจของแต่ละคน 
อากาศมันชังเย็นนะในใจฉันมันหนาวจัง ใจฉันมันเต้นนะ ระรั่วเลยแหละ เพราะฉันไม่สบายอยู่แล้วหรือว่าเพราะอะไรไม่รู้นะ 
เธอก็มานั่งใกล้ฉัน นั่งข้างหลังมือโอบกอดฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าเธอก็กล้าๆกลัวๆไม่แพ้กัน เพราะเราสองคนต่างรู้ดีว่า ทั้งสองก็มีแฟนอยู่แล้ว
ทำอะไรมากก็ไม่ได้เพราะกลัวว่ามันจะผิดมากกับคนของตัวเอง แต่เราสองคนก็ทำ คืนนั้นเราสองคนนั่งที่ทะเล คุยกันมีเสียงหัวเราะ 
รู้เลยว่าตอนนั้นมีความสุข มากถึงมากที่สุด
 "ไม่คิดเหรอว่ามันผิดที่เราทำ"
 ไม่มีเสียงตอบใดใดกลับมา
 "เราผิดนะที่เราทำแบบนี้  เมื่อเขามา ฉันจะไป"
 "ไม่ให้ไป ต้องอยู่กับเค้า"
 "จะให้อยู่อีกเหรอ เขากลับมาอ่ะ"
 "อยู่ ไม่ให้ไปหรอก"
 "อืม" หัวเราะ
 แอบยิ้มในใจนะ แต่ยังคิดว่าถ้าถึงวันจริงๆเธอคงไม่ทำหรอก ถ้าทำก็คงดี ฉันแอบดีใจนะได้ยินคำยืนยันจากเธอ แต่ใครจะรู้ไหมว่าจุด
จบของเรื่องมันจะเป็นยังไง
 เราสองคนนั่งอยู่จนถึงเช้า เธอพาฉันขับรถที่บนเขา ไปซื้อของมากินรองท้อง ไปนั่งกันที่บนเขา ฉันนั่งไปได้สักพักเริ่มง่วงจะหลับให้
ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่จำได้คือเธอบอก
 "เค้าไม่คิดจะหวังเรื่องอย่างว่าหรอกนะ หวังอยากได้หัวใจมากกว่า"
 "อืม"
 ได้ยินก็ดีใจนะที่เธอไม่คิดเหมือนผู้ชายคนอื่น ที่หวังเพียงแค่เรื่องเดียว สำหรับตอนนั้นฉันคิดนะว่าเธอดีนะที่คิดไม่เหมือนใครๆ ฉันหวัง
ว่าเราคงคบกันนาน ถ้าเธอคิดแบบนี้ ฉันเริ่มไม่ไหวง่วงจัดจากที่ยืนดูวิวเริ่มนั่งกอดอกเพราะรู้สึกว่าหนาวและง่วง นั่งฟังเธอพูดได้แต่
ตอบว่า "อืม" ตลอดเวลา รู้ตัวว่าตอนนั้นตัวเองไม่ไหว ตัวร้อนนะแต่ไม่บอกเธอ หนาวถึงหนาวมาก แต่เธอสิไม่รู้สึกอะไรเลย
เธอบอกปกติ ไม่หนาวฉันสิแทบจะแย่แล้ว ง่วงหนักมาก หนาวด้วย ชวนเธอกลับ แต่เธอไม่อยากกลับเท่าไหร่นักฉันรู้ เธอเข้ามากอดฉันไว้
เพราะเธอเห็นว่าฉันไม่ไหว ฉันหนาวจนสั่น แล้วไม่นานเธอทนสงสารฉันไม่ไหวพาฉันกลับ เธอไปส่งฉันกลับ เธอกลับบ้าน
  เช้าวันถัดมาเธอทำงานเช้า ฉันโทรไป
 "ทำงานเหรอ"
 "จ้า กินอะไรยัง"
 "ยังเลย ไม่หิวอ่ะ ตัวเองล่ะกินข้าวยัง"
 "กินแล้วจ้า เค้าทำงานก่อนนะ"
 "จ้า ตั้งใจทำงานนะ"
 "จ้า เดี๋ยวไปหานะตอนเย็น"
 "จ้า แล้วเจอกันจ้า"
 "จ้า รักนะ ไม่พูดให้เค้าเลยเหรอ"
 "จ้า รักนะ" ยิ้ม
 "แค่นี้นะ"
 "จ้า"
 เสียงโทรศัพท์หายไปแต่เสียงหัวใจมันยังเต้นระรั่วอยู่เลย ได้ยินแค่นั้นก็ทำให้ใจมันรู้สึกแปลก สุขใจจังเธอจะเหมือนฉันหรือป่าว
ฉันก็ไม่รู้ รู้แค่เพียงว่าตัวเองมีความรู้สึกอะไรที่พิเศษกับเธอเข้าแล้ว มีแล้วมีมากด้วยไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว 
 ได้เวลาที่ฉันต้องไปทำงาน ฉันทำงานอยู่ที่ร้านคนเดียว ดึกทุกคืน น่ากลัวนะแต่ว่าไม่กลัวเพราะคิดว่ายังไงเธอต้องมาเป็นเพื่อน
วันนั้นเธอมาหาที่ร้าน เราคุยกันสนุก หัวเราะกันดังเลยทีเดียว มีความสุขมากเลย ไม่อยากจะบอกเลย ช่วงเวลานั้นฉันคิดว่ามันคงมี
และมีตลอดไป ใกล้ถึงเวลาเช้าแล้วเหลือไม่อีกกี่ชั่วโมง ฉันกลัวว่าเธอจะไปทำงานตอนเช้าไม่ไหวเลยให้กลับ
 "ง่วงไหม๊ กลับไปนอนดีกว่าไหม๊"
 "ไม่อยากกลับอ่ะ"
 "กลับเหอะ ไปนอนนะเดี๋ยวไปทำงานไม่ไหวนะ"
 "ได้จ้า รักจาาาง" เธอพูดลากเสียง
 "จ้า น่ารักมาก"
 "เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับนะ เลิกงานกี่โมงอ่ะ"
 "แปดโมงเช้าจ้า"
 "เดี๋ยวมารับนะ"
 "จ้า กลับบ้านดีๆนะ"
 "จ้า"
 ฉันมองจนกระทั่งเธอไปไกลแล้วถึงเข้าร้าน แล้วปิดร้าน ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยกับการกระทำของตัวเองที่ทำไป คิดว่ามันคงไม่ดีกับสิ่ง
ที่ตัวเองทำ ฉันไม่ควรทำแบบนี้ คิดแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่หยุด คิดไปจนถึงเช้า แล้วที่เธอบอกว่าจะมารับแต่ก็ไม่ ฉันไม่โกรธ ไม่ว่าอะไร
แต่คิดว่าก็ดีเหมือนกันที่เธอไม่มาจะได้ตัดใจจากกันง่ายๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องผูกพันกันมากกว่านี้ 
 ฉันนั่งรถกลับบ้านไม่ได้กลับหอ เธอโทรเข้ามา ฉันคิดว่าฉันไม่ควรรับเพราะฉันคิดจะตัดใจจากเธอ แล้วให้เธอตัดใจจากฉัน เธอโทร
มาสองครั้งในตอนเช้าฉันก็ไม่รับสาย ฉันนั่งรถกลับบ้าน คิดว่าเธอจะเป็นยังไง ทำไมตอนนี้ฉันปวดใจจัง แต่ก็ทนเก็บไว้ เธอส่งข้อความ
มา เธอคิดว่าฉันโกรธที่ไม่ได้ไปรับ ไม่ใช่เลยเธอเข้าใจผิดสิ่งที่ฉันตอนนี้คือการให้เธอกับฉันเลิกคิด เลิกทำผิดอีกครั้ง เธอโทรมาหา
ฉันอีกครั้งแต่ฉันก็ยังไม่รับสาย ปล่อยให้มันดังไปเช่นนั้นจนเธอตัดสายไป เธอจะรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันทุกข์ร้อนใจว่าเธอจะเป็นยังไง
แต่อีกใจฉันก็คิดว่ามันคงเป็นการดีเพราะเราสองคนทำอะไรผิดกับแฟนเรามากพอแล้วควรหยุดสักที ไม่ควรทำต่อไป 
 ถึงบ้านฉันอาบน้ำนอนใจก็คิดถึงเธอนะ แต่จะให้ทำไงก็คิดว่าจะตัดใจแล้ว เธอก็โทรมาอีกเหมือนเคย ฉันก็ไม่ได้รับ คิดว่าตอนนี้เธอ
คงเกลียดฉันแล้วล่ะ เกลียดผู้หญิงคนนี้อย่างมาก ฉันคิดนะว่าจะทำยังไงดี เมื่อเวลาฉันกลับไป จะทำไง ทำไงดี ถ้าเจอเธอ จะบอกเธอว่าไง
คิดไม่ออกเลย นั่งรถกลับทุกครั้งต้องหลับแต่วันนั้นไม่ใช่หลับไม่ลงเลย คิดแต่ว่าจะทำไง ถ้าเธอมา แล้วเธอจะเป็นยังไงตอนนี้ ทุกข์ร้อน
เหมือนกับฉันไหม๊ คิดว่าจะโทรหาเธออีกไหม เพราะตอนนั้นแบ๊ตโทรศัพท์ก็หมด คิดว่าถ้าโทรไปเธอจะว่าไง โกรธไหม เคืองไหม
เราจะโทรไปดีไหม ในเมื่อจะตัดใจแล้วโทรไปแล้วเธอจะว่ายังไงบ้าง คิดมาตลอดทาง 
ในที่สุดหัวใจมันก็สั่งให้เราทำ ทำตามที่หัวใจเรียกร้องในตอนนั้น
"ฮัลโหล นี้เรานะ"
"อยู่ไหนอ่ะ" เสียงเธอดีใจแต่เก็บความดีใจเอาไว้
"อยู่ที่ถนนใหญ่ มารับหน่อยดิ"
"รอแปบนะ รถซ่อมอ่ะ"
"นานป่าว"
"ไม่นานหรอก"
"จ้า"
ในตอนนั้นเธอไม่ให้ฉันรอนาน วางสายไม่ทันไหรสัก 5 นาทีได้เธอมาถึงฉันแล้วนั่งรถไปรู้สึกได้เลยว่าเธอดีใจ เธอจะรู้ป่าวว่าฉันก็ดีใจ
ไม่ต่างกันหรอก ที่เจอเธอ ฉันกลัวเธออยู่อย่างกลัวเธอทำร้ายตัวเอง ฉันดีใจที่ได้เจอเธอ สุขใจที่ได้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง ความรู้สึก
ตอนนี้กับตอนนั้นมันต่างกันมากซะเหลือเกิน เธอพาฉันไปที่ร้านแต่งรถ เธอไม่พูดอะไร กลับเอาเบียร์มาดื่มซะงั้นอ่ะ ฉันก็มองเธอ
สงสารเธอ ห่วงเธอนะ แต่ไม่แสดงออกมากมายอะไร มองเธอ เธอมองฉัน เพื่อนเธอบอกมา
"เนี๊ยะเป็นแบบนี้ทั้งวันเลย"
"เค้าเป็นอะไรอะไรอ่ะ"
"เครียดเรื่องพี่แหละ เครียดก็แต่งรถ ดื่มเหล้า"
ฉันมองหน้าเธอ เธอมองมาเหมือนน้อยใจอย่างมาก งอนด้วยซ้ำ ในใจคิดว่าขอโทษที่ทำให้คิดมาก ฉันก็ไม่ต่างกับเธอหรอกอยากจะเอย
บอก แต่ก็ไม่พูดอะไร ได้แค่ยิ้มให้เธอ 
"กลับบ้านก็ไม่บอกสักคำ คนเราใจร้าย"
"ขอโทษ"
ฉันคุยกับเพื่อนเธอสองคน เพื่อนเธอบอกว่าเธอคิดมาก ถึงขนาดจะไปตามหาฉันถึงบ้าน เธอออกตามหาฉันที่หอที่ทำงาน แต่ก็ไม่เจอ
ดีใจนะได้รู้ว่าเธอเป็นห่วงฉันขนาดนี้ แล้วฉันล่ะ ฉันผิดนะเนี๊ยะ กลับมาคิดอีกครั้ง จากนั้นฉันก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ
 ฉันมาทำงานที่ร้านเด็กที่ร้านบอกว่ามีคนมาตามหา ฉันก็รู้ว่าเธอมาตามหาฉันจริงๆ  ฉันปลื้มใจอย่างยิ่งที่เธอมาตามหาฉัน คิดว่าจะไม่
มีอีกแล้ว ไม่มีการทำให้เธอเป็นแบบนี้อีก แล้วเวลาก็ผ่านไป เราก็คบกันไปเรื่อย ช่วงอาทิตย์ผ่านไป เราไปเที่ยวทะเลกัน ไปกัน 5 คน
"วันอาทิตย์ตัวเองต้องไปทะเลกับเค้านะ"
"จ้า ไปแน่นอน มีใครไปบ้างอ่ะ"
"ก็เราๆๆนี้แหละ"
"อืม ดีนะน่าหนุกออก"
"เดี๋ยวเอารถที่บ้านไป"
"ตัวเองต้องไปนะ"
"จ้า"
เรา 5 คนก็ไปทะเลกัน สนุกนะ แต่ความรู้สึกมันสกิดนิดๆว่าจะมีเรื่อง แต่ก็ไม่คิดอะไรมากมาย เรานั่งรถกันไป ทุกคนเหนื่อยกับงาน
รู้สึกว่าง่วงนอนกันมาก หลับกันทุกคนยกเว้นเธอที่ต้องขับรถ ฉันสิมันน่าให้เธอน้อยใจ หลับกับทุกคนงั้นอ่ะ ปล่อยให้เธอขับรถคนเดียว
ฉันก็ง่วงอ่ะนะเพราะเพิ่งออกจากงานที่ทำมา แต่ก็อยากจะขอโทษเธอที่ให้เธอเหมือนอยู่คนเดียวในรถ เธอขับรถไปจะถึงแล้วพวกเรา
ก็ตื่นกันเหมือนรู้กันเลย บรรยากาศในรถใช่ว่าจะดีนะ เพราะมันแปลกๆกันนัก รู้สึกเหมือนไม่สนุกเลย
 ลงจากรถเดินหาที่นั่ง พอได้สักพักรีบสั่งอาหารกันเลยทุกคน เพราะหิวกันแล้ว มันเริ่มบ่ายแล้วใครจะไม่หิวได้ สั่งไปซะเยอะเลย 
นั่งทานได้สักพักพวกเราก็หลับกัน เธอกับฉันหลับก่อนใครเพื่อน เธอนอนบนตักฉัน มีความสุขนะ มากๆด้วย เธอฉันไม่รู้นะว่ามีความสุข
หรือป่าว แต่ฉันมีความสุขลืมไม่ได้เลยล่ะ ไม่เคยมีใครได้ทำแบบนี้กับฉัน เธอจะเคยรู้หรือป่าว เธอนอนหลับบนตักฉัน ฉันได้ยินเสียงหัวใจ
เธอที่มันเต้น และเสียงหายใจของเธอ ฉันดีใจที่เธอนอนหลับได้ในตักของฉัน เธอเชื่อใจที่จะหลับตาลงบนตักคนที่เธอรู้จักไม่นาน
 ความสุขตอนนั้นใครจะรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมง ความทุกข์มันกำลังจะมาเยียนในใจฉัน ไม่มีใครรู้ได้ นอนหลับสักพัก ฉันก็ชวนเธอลงไปเล่นทะเลกัน
เธอลงไปด้วยแต่เธอไม่ได้เล่นน้ำทะเล มีแค่เพียงเพื่อนฉัน และฉันที่เล่นจนตัวเปียกโชก ฉันแกล้งเธอ เสื้อเธอเปียก เธอมองหน้า
คิดจะจับตัวฉันมาลงโทษ ฉันรีบวิ่งลงน้ำ เธอไม่กล้าลงมาเพราะกลัวว่าจะเปียกมากกว่านี้ ฉันหัวเราะเธอ พออกพอใจที่เอาชนะ
เธอได้ ก็น่าอยู่หรอกเพราะทุกทีฉันเอาชนะเธอไม่ได้สักที เธอมักจับฉันลงโทษทุกทีไป เธอมองหน้า บอกเป็นนัยๆว่าฝากไว้ก่อน
ฉันทำหน้าล้อเลียนเธอ เธอยิ้มให้ ฉันหัวเราะแล้วลงเล่นน้ำต่อ สักพักขึ้นมานั่งเธอเข้ามาหาฉันจับตัวฉันไว้ ฉันมองเธอ เธอชังน่ารัก
จังเลยนะ ดูแลฉัน เป็นห่วงฉันไม่ห่าง ฉันรู้ว่าในตอนที่ฉันเล่นน้ำเธอมองฉันไม่ห่าง เธอชังดีจังเลย
 ในใจฉันตอนนั้นคิดว่าเธอดีกับฉันเหลือเกินโดยไม่คิดเลยว่าคนที่ฉันคิดว่าดีในตอนนั้นจะกลับกลายเป็นคนที่ใจร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคย
เจอมาเลยก็ว่าได้ ฉันไม่เคยคิดในเรื่องนี้ในตอนนั้น คิดแค่เพียงว่าตอนนั้นมีความสุขก็ขอตักตวงความสุขนั้นให้มากที่สุด
และเวลาแห่งความเจ็บปวดก็ใกล้เข้ามา มันเดินเข้ามาเรื่อย ๆ โดยที่ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเร็วได้ถึงเพียงนี้ พวกเรา 5 คนนั่งรถ
กลับกัน เธอรอฉันกับเพื่อนเปลี่ยนเสื้อผ้า รอนานมากไปเธอโทรตาม
"เสร็จยังจ๊ะ อยู่ไหนเนี๊ยะ"
"เปลี่ยนเสื้อจ๊ะ รอแปบนะ"
"จ้า เร็วๆ นะ เราจะกลับแล้ว"
"จั๊ปปม"
ฉันว่างสายรีบเร่งเพื่อนให้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จเรียบร้อบกันแล้ว เราก็เดินมาหาเธอกับเพื่อนที่รถ เรานั่งรถกลับกัน บรรยาศภายใน
รถก็ไม่แตกต่างจากตอนมาเลยสักนิดด้วย ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม วันนี้ไม่สนุกกันหรือ ทำไมทุกคนหน้าไม่มีความสุขกันซะเลย
ฉันได้แต่ถามตัวเอง มองหน้าเธอ เธอก็ไม่ตอบอะไร ไม่มองฉันด้วยซ้ำ ขับรถไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มีสายโทรเข้ามาหาเธอ เธอกดวาง
ไม่พูดจาอะไร ขับรถต่อไป ฉันมองหน้าเธอ เธอไม่สนใจเลย ฉันคิดในใจว่าการกระทำตอนนี้มันชังตรงข้ามกับไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
เหลือเกิน ฉันไม่ว่าอะไร แต่หูก็ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอ มองโทรศัพท์ที่เธอวางไว้ไม่ให้ฉันเห็นว่ามีสายเข้า ฉันมันก็ดันมองเห็น
"มีสายเข้าอ่ะ รับสายสิ" 
ฉันมองหน้า เธอไม่เอยวาจาใดๆแม้แต่น้อย ไม่มองหน้าไม่สนใจแม้กระทั่งคำพูดที่ฉันเอยออกไป ฉันมันคงผิดเองที่เข้าไปยุ่งเรื่อง
ของเธอ ตั่งแต่วินาทีนั้นมา ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ไม่พูดจาอะไรเลย ได้แต่มองข้างหน้า คิดในใจว่าเมื่อไรน๊าจะถึงสักที ที่ตรงนี้
เธอคงไม่ต้องการให้ฉันอยู่แล้ว ฉันมันอยู่ผิดที่จริงๆ เลย 
 เธอคงทนกับการเรียกเข้าของสายปลายทางไม่ไหว เธอรับสาย แล้วคุยใส่อารมณ์ร้อนใจนิดหน่อยลงไป ไม่รู้ว่าปลายทางของเสียง
นั้นเขาจะรู้สึกยังไง ฉันก็ไม่รู้ รู้แค่เพียงว่าเมื่อได้ฟังแล้วรู้ได้เลยว่าถ้าเธอทำแบบนี้กับฉันบ้างฉันคงไม่พอใจอย่างมาก เพราะสำเนียง
ของเธอที่เธอเอยมันบ่งบอกว่าอย่าได้ยุ่งกับชีวิตเธอมากนัก เธอพูดได้ไม่นาน เธอวางสายนั้นไป
 ฉันตัวแข็งทื่อ มือเย็นเฉียบ ใจมันเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกมันเริ่มชาไปทั้งตัว เหมือนรู้ตัวว่า ฉันไม่ใช่แล้ว ฉันไม่ควรที่จะอยู่ตรงนี้
ทุกคนในรถไม่พูดจากันสักคำ ฉันสิเธอจะรู้ไหมว่าตอนนี้มันเป็นยังไง มันชังหมดความรู้สึก ไม่มีอะไรเหลือเลย แม้แค่ร่างกายที่นั่งอยู่
ตรงหน้าเธอ ฉันคิดว่าเขาคงกลับมาแล้ว กลับมาเข้าของๆเขาคืน 
 รถก็แล่นไปเรื่อยโดยที่เธอเป็นคนบังคับ มันเริ่มเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเธอต้องการให้มันถึงเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้เธอคง
คิดเหมือนฉันเพราะฉันอยากให้มันถึงเร็วที่สุด เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีเพราะน้ำตา น้ำตาฉันที่มันเริ่มจะไหล ไหลออกมา ฉันห้าม ฉันสั่งมัน
ไม่ให้มันไหลออกมา 
 เธอส่งเพื่อนฉันก่อนใครจากนั้น ก็ไปส่งเพื่อนเธอ แต่ในระหว่างทางฉันเริ่มห้ามน้ำตาฉันไม่ไหว มันไหลออกมาโดยที่ฉันไม่สามารถ
หยุดมันได้ มันชังน่าอายจัง ที่ฉันมันอ่อนแอ น้ำตามันไหลออกมาง่ายจัง
"เป็นอะไรอ่ะ" 
เธอมองหน้าฉัน เธอเห็นน้ำตาฉันแล้ว ฉันรีบมองหน้าไปข้างนอกกระจกไม่ให้เธอเห็นมัน ฉันคงผิดมากที่มานั่งที่ที่เป็นของเขา ที่ที่เขา
เคยอยู่ เคยเป็น 
"ไม่เอาน๊า" 
เธอยืนมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ฉันก็หันมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เธอและเพื่อนเธอเห็น เพื่อนลงจากรถไป
"เป็นอะไรเหรอ"
"ป่าว รีบกลับเถอะ เค้าอยากกลับเร็วๆ"
เธอมองแล้วเร่งเครื่องรถตามที่ฉันขอ รถแล่นได้ไม่นานก็ถึงหอฉัน ฉันลงจากรถ เอาเสื้อจากหลังรถที่วางไว้ เธอเดินลงไปส่ง 
"มีความสุขหรือป่าวไปเที่ยววันนี้"
"มี มีความสุขมากเลย"
ฉันบอกเธอ เธอเอามาโอบกอดฉัน แล้วเราก็ลากัน ฉันเดินขึ้นหอ ขามันก็เดินและตัวมันก็ตามอยู่หรอกนะ แต่ใจนี้สิมันอยู่ที่ไหนก็
ไม่มีใครรู้ ฉันเองมันยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้มันอยู่ไหน ตอนนั้นภาพทุกภาพที่อยู่ในหัวมันมีแค่ช่วงเวลาอยู่กับเธอ ช่วงเวลาที่มีเธอ ช่วง
เวลาที่มีความสุขเสียงหัวเราะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกี่ยวกับเธอหมด 
 ฉันมันเป็นอะไร ไม่สบายหรือไง ก็ไม่ ฉันมันเป็นอะไรกันแน่เหรอนี้ ฉันไม่รู้ว่าขามันพาฉันมาถึงห้องตั้งแต่ตอนไหน ฉันมาถึงหน้าห้อง
เปิดประตู เห็นเตียงทิ้งตัวลง เหมือนร่างนั้นมันไม่แรงจะยืนอีกแล้ว 
 ฉันหลับตาลงภาพเธอมันลอยขึ้นมาบนในหัวฉันเลยทีเดียว ฉันพยายามข่มตาหลับ ทำใจให้มันหลับ ได้สักระยะหนึ่งฉันก็หลับไปโดย
ไม่รู้ตัว รู้สึกตัวอีกเธอโทรเข้ามา
"จ้า"
"ทำอะไรเหรอ"
"เค้านอนอ่ะ เอาเบอร์ใครโทรมาอ่ะ"
"เบอร์ที่บ้านอ่ะ โทรศัพท์เค้าตังหมดอ่ะ"
"โทรไปหาแฟนแล้วเหรอ"
"อืม วันนี้งานวันเกิดเขาอ่ะ เขาโกรธที่เค้าไม่ไป"
"ทำไมไม่ไปอ่ะ"
"เค้าเหนื่อยตัวเองก็รู้ขับรถทั้งวันจะไปได้ไง"
"อืม งั้นแค่นี้ เค้าขอนอนก่อนเดี๋ยวสักหน่อยก็ได้ไปทำงานแล้ว"
"จ้า ฝันดีนะ"
"จ้า เหมือนกันนะ"
ฉันวางสายจากเธอ ฉันก็พยายามข่มตาหลับต่อ แต่ไฉนเลยฉันทำไมนอนหลับ มันหลับไม่ลงแล้ว ตอนนี้มันคิดเรื่องเธออีกแล้ว ฉันมันบ้า
หรือป่าวเนี๊ยะ ฉันจะไปคิดเอาเธอมาทำไม เขากำลังมาเอาเธอไป เธอกำลังจะไป ฉันตื่นขึ้น อาบน้ำรีบแต่งตัวไปทำงาน 
 วันนั้นทั้งคืนนั่งทำงานไม่มีใจที่จะทำเลยก็ว่าได้ คิดแต่เรื่องเธอ คิดว่าฉันควรทำยังไงดี ฉันควรจะไปใช่ไหม๊ ฉันควรเดินออกมา ฉันควร
ที่จะไม่ทำให้เธอเจ็บใช่ไหม๊ ฉันควรหลีกทางให้เขาใช่ไหม๊ ฉันควรทำอย่างที่ฉันเคยเอยไว้ใช่ว่า เมื่อเขามาฉันจะไป และแล้วฉันก็ตัดสินใจ
ว่าฉันควรหลีกทางให้เขา ใจจริงฉันก็ไม่อยากไป ไม่อยากให้เธอไปจากฉัน แต่ฉันคิดว่าความรักคือการเสียสละ 
   เช้าฉันเลิกงาน หาคนมาแทนฉัน คิดว่าเธอคงมาตามหาฉันอีกแน่ ฉันคิดว่าจะกลับบ้าน แล้วบอกกับคนที่ทำงาน ใครมาถามถึงฉันบอกว่า
ฉันลาออกไปแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือ ไม่ให้เจอหน้าเธอ ฉันควรหลีกทางให้เขากับเธอ เพื่อให้เขาและเธอมีความสุข ฉันกลับหอคิดว่า
จะนอนสักพักแล้วค่อยนั่งรถกลับบ้าน ฉันนอนได้นานพอควร เพื่อนฉันก็โทรเข้ามา
"หวัดดีจ้า กินข้าวกันไหม"
"จ้า รอแปบนะ อาบน้ำก่อน"
"จ้า มาแล้วโทรมาบอกนะ"
 "จ้า"
ฉันอาบน้ำแต่งตัว พร้อมที่จะกลับบ้านด้วย คิดว่ากินข้าวแล้วค่อยกับก็ได้ เพราะยังไงฉันก็ต้องกลับอยู่ดี กลับตอนไหนก็ได้ นั่งรถไปเพื่อไปตามนัด ก็ยังไม่วายที่จะคิดเรื่องของเธออีกแล้ว มันอยู่ในใจฉันตลอดเวลา ฉันคิดไม่ออกจริงๆว่าครั้งนี้มันจะเหมือนครั้งก่อนหรือป่าว ไม่แน่ใจเลย 
 นั่งกินข้าวกับเพื่อน ในใจคิดว่าจะเล่าให้เพื่อนฟังดีไหม จะถามเพื่อนดีไหม สุดความอึดอัดในใจฉันมันทนไม่ได้ที่จะเก็บไว้ เพื่อนฉันแนะนำให้ฉันเลือกอย่างที่ใจตัวเองต้องการ ถ้ารักเธอก็กลับไป ไม่งั้นไม่แน่ใจก็เธอไปถามเธอเลยว่าตกลงเป็นอะไร คบกันแบบไหนกันแน่ ในใจมันเริ่มสั่น ความคิดเริ่มเปลี่ยนไปอีกแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างในหัวฉันมันเริ่มสับสน เริ่มไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

ต้องเจ็บต้องซ้ำเพราะเธอ
เมื่อใจของเธอไม่เป็นอย่างเดิม
จากคนที่เคยเหลียวแล
ก็กลายไม่คุ้นเคย

แต่คำว่าลาจะเกินพูดมัน

ผู้หญิงขี้ขลาดหวาดกลัวใจสลาย
ผู้หญิงขี้ขลาดที่ไม่อาจบอกให้ล้างลากัน
ก็คบกันไปวันๆๆ ยังไม่ทรมานเท่าเสียเธอ

ก็น่าจบไปตั้งนาน
แต่ใจฉันมันก็ยังรักเธอ
รู้ดีถึงต้องเสียใจ
 แม้ต้องมองเธอ

และแล้วฉันก็โทรไปหาเธอทั้งใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าเธอจะตอบว่ายังไงความคิดฉันตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า
เธอคงไม่ได้คิดอะไรแต่ไม่ใช่ สิ่งที่ได้กลับมาตรงกันข้าม 
"ก็เป็นแฟนดิ จะให้เป็นอะไรจ๊ะ"
"อืม" ฉันยิ้ม
"แล้วอยู่ไหนเนี๊ยะ เดี๋ยวไปรับมาทานข้าวกับพ่อ"
"อยู่ห้าง เค้าอิ่มแล้วอ่ะ" ฉันเสียมารยาทมากเลยเธออุตส่าห์ชวนไปทานข้าวกับพ่อเธอ ก็ฉันไม่กล้าอ่ะ
"ก็ได้จ้า งั้นให้เค้ากินข้าวก่อนนะแล้วเค้าจะไปรับ"
"จ้า"
ฉันวางสายกับเธอ ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ 
"แม้ๆๆเป็นไงล่ะ ดีใจอ่ะดิ" เพื่อนแซว
"เค้าบอกว่า คบเป็นแฟนดิให้เป็นอะไร"
"เห็นไหมล่ะบอกแล้ว เราอ่ะคิดมาก"
"ป่ะ กลับหอแล้วพี่จะกรุงเทพ จะไปรอที่หอพี่ป่าวอ่ะ"
"อืมๆ ดีเหมือนกัน"
ฉันรอเธอที่หอเพื่อน ชั่วโมงได้ฉันรอแล้วรออีก รอว่าเมื่อไรเธอจะโทรมาบอก ฉันทนไม่ไหว โทรไปหาเธอ
"จ้า อยู่ที่ไหนอ่ะ จะมาตอนไหนเหรอ"
"ทานข้าวอยู่ เดี๋ยวไปแล้วโทรไปบอกจ้า"
"จ้า รีบมานะ พี่เค้าจะไปกรุงเทพแล้ว"
ฉันรอเธออีก 1 ชั่วโมง เธอก็ไม่ได้โทรมา ใจฉ้นมันชังร้อนรนอะไรอย่างนี้ ทำไมน๊า หัวใจฉันมันทำไมเป็นแบบนี้
ใจร้อนรนอยากเจอเธอมากเลยนะตอนนี้
มีสายเข้า ฉันรีบรับอย่างเร็ว
"จ้าถึงไหนแล้วจ๊ะ"
"รอที่ไหนอ่ะ"
"รอที่หน้าปากซอยนะ"
"จ้า เค้าเอารถยนต์มานะ"
"อ้าวไหนบอกว่าเรารถมอไซด์อาะ"
"ก็มันแต่งอ่ะ เลยเอารถยนต์มาเดี๋ยวเวะเอาของไปให้แม่ด้วย"
"อืม งั้นรอหน้าปากซอยนะ เดี๋ยวไปส่งพี่เขาด้วย"
"จ้า"
ฉันรีบเดินมาออกมาด้วยความใจร้อน เร่งเพื่อนให้รีบเดิน มองหารถเธอ ไหนหน๊า ไหนน๊า เพื่อนมองเห็น
"อ้าวนั้นไง มารอเรานานแล้วมั้ง"
"อ้าวเหรอ จำไม่ได้นะเนี๊ยะ " ฉันยิ้ม ดีใจที่ได้เจอเธอ
เคาะประตูรถ เจอเธอยิ้มให้ เปิดประตูรถดีใจไปพราง มันชังดีใจและปลื้มยังงี้ก็ไม่รู้นะ ส่งเพื่อนเสร็จ เธอกับฉันไปที่
บ้านแม่เธอ ขับรถไปใจฉันมันเต้น เต้นแรง ฉันกลัวนะ กลัวเธอได้ยิน 
"คราวนี้จะหนีอีกอ่ะดิ"
"ก็จะกลับบ้านอ่ะ"
"ชอบหนีจัง"
"อืม"
เธอยิ้ม ฉันก็ยิ้มนะ ดีใจนะที่เธอไม่โกรธที่ฉันจะหนีเธอไปอีก ขับนานพอสมควรถึงบ้านแม่เธอ พอถึงฉันก็อยากจะลง
นะแต่ใจหนึ่งก็กลัวจัง เธอก็บอกให้ลงมา ฉันลงไปไหว้แม่เธอ ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเยอะหรอก ฉันก็แค่ยิ้มๆให้แม่เธอ
เท่านั้นเอง แม่เธอก็ไม่ว่าอะไร แต่แม่เธอก็ทำหน้าดุๆ หน่อย เราก็ไม่ค่อยจะกล้ามองนักหรอก ได้แต่ยิ้มๆ แต่เพื่อนบ้าน
ของแม่เธอสิ ยิ้มๆมองหน้าฉันแล้วยิ้มๆแปลกๆ แต่ฉันก็ไม่คิดอะไรมากหรอกเพราะคิดว่าเขาคงคิดว่าเธอพาฉันมาเจอ
แม่ของเธอ ให้รู้จักกับแม่ของเธอ 
 ฉันดีใจนะที่เธอพาฉันไปเจอแม่ของเธอ ไม่รู้สิมันปลื้มนะที่คนที่เรา(รัก)หรือเรียกว่าแฟนพาไปให้ที่บ้านรู้จัก
ฉันแอบปลื้มมากเลยนะ แต่เธอคงไม่รู้หรอก ฉันไม่กล้าแสดงออกมาไปกลัวว่าเธอจะรู้ (เดี๋ยวล้อฉันแย่เลย)
สักพักเราก็กลับบ้านเธอ เธอพาฉันไปบ้านเธอ เจอพ่อเธอ คุยกันไม่มากหรอกแค่สวัสดี อยากคุยนะแต่ว่าฉันกลัวว่าฉัน
คุยแล้วจะใช้ภาษาไม่สุภาพกับผู้ใหญ่ 
ฉันก็ได้แค่ยิ้มเหมือนเดิม อยากจะคุยกับท่านให้สนิทนะแต่ก็ไม่กล้า ฉันเจอน้องเธอ เจอพ่อเธอ แม่เธอ ในวันนี้ทั้งสามคน
รู้สึกดีนะ ฉันเคยเจอพ่อเธอมาแล้วสองครั้ง ครั้งแรกเป็นอะไรที่เด็กไม่ควรทำเลย ฉันไม่ได้ไหว้พ่อเธอเลย ฉันไม่รู้จะ
ทำไง เธอก็ไม่แนะนำ ฉันก็ไม่รู้สิว่าคนนั้นคือพ่อของเธอ ครั้งที่สองฉันได้ทักทายเธอแนะนำให้ฉันรู้จัก ได้คุยเล็กน้อย
เพราะฉันยังไม่สนิทกับพ่อเธอเท่าไหร่นักเลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก ก็กลัวอีกแหละว่าจะพูดไม่สุภาพ และไม่รู้จะเริ่ม
ต้นถาม คุยเรื่องอะไร ฉันรู้นะว่าเธอบอกเรื่องราวของฉันให้พ่อเธอรู้ ฉันก็ได้แต่นั่งฟังแล้วก็ยิ้ม นี้คือครั้งที่สอง แล้วครั้ง
ที่สามคือครั้งนี้ฉันมาที่บ้านเธอ สวัสดีพ่อเธอตามเดิม ฉันก็ไม่พูดอะไรมากกลัวว่า

หลังจากวันนี้เราสองคนก็คบกัน ไม่นานก็มีเรื่องเกิดขึ้น
ฉันได้ยินข่าวว่าเธอคบกับเด็กใหม่ที่ร้าน
 ฉันก็เลยโทรไปถามเธอ 
"ดีจ๊ะ" เธอรับสาย
"เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง บอกหน่อย" ฉันระงับอารมณ์ตัวเอง
"เรื่องอะไร " เธอทำไม่รู้เรื่อง
"งั้นมาเคลียร์กันเลยดีกว่าตกลงเอาไง" ฉันตัดบทแล้วว่างสายไป
จากนั้นเธอก็มาหาฉัน
"ว่าไง " ฉันถามก่อน
"อะไร ชวนทะเลาะนะเนี๊ยะ" เธอทำฉุน
"บอกมาเลยดีกว่า เรื่องเด็กคนนั้นอ่ะ คบกันใช่ไหม๊ พูดตรงๆแล้วนะ" ฉันเริ่มโมโห
"อืม" เธอตอบแบบเต็มปาก แต่มีประโยคของคนเจ้าชู้
"ก็ตัวเองไม่สนใจเค้าแล้วอ่ะ"
ฉันเริ่มงง ทำไมฉันไม่สนใจเธอตรงไหน แค่ฉันเพิ่งกลับบ้านไป โดยไม่บอกให้เธอรู้แค่นั้นเองแล้วฉันก็กลับมาแล้วไง
"เหตุผลแค่นี้เหรอ ถ้าไม่สนใจเค้าคงไม่กลับมาหรอกนะ" ฉันตอบ
"อืม" เธอตอบ
"แค่เนี๊ยะ แล้วเราสองคนล่ะตกลงเราเป็นอะไรกัน" ฉันเริ่มเสียงดัง
เธอเงียบไม่พูดจาใดใด 
"บอกมาสิ บอกมา จะให้เค้าอยู่ในฐานนะอะไร" ฉันเขย่าตัวเธอ
"ไม่รู้" เธอตอบแบบเย็นชา
"ได้ ถ้าต้องการแบบนี้ ฉันก็จะไป หลีกทางให้เธอ" ฉันตอบ
น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมา โดยไม่คิดว่าใครจะมอง ไม่สนใจใครเลย

Now I done been with different kind of girls
Like I done seen em all but ain't none of them at all (like u)
And I done seen the best of the bestbaby still I ain't impressed cause ain't none of them at all (like u)
If you know how I feel when I chill
If I'm seen with a girl then she gotta be just (like u)
And baby that's the way I feel
And I got no choice but for me to keep it real
Cause when we f


been watching you for a minute 
Come through here so sweet scented
In life girl you need me in it
IM determined to win it 
I know what you need
I know what's wrong
I know how to make it tight
Everything will be all right
If ya
LET ME HOLD YOU
And Introduce you to my world
And Introduce you to the better side of life that you aint been seeing girl
Ima show you where its at 
And Ima show you how to


น้ำตาหมดแล้ว
ร้องไห้ไปหมดแล้ว 
ดูภาพของสองเรา 
ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีอีก จะลืมอย่างไรนะ 

* ที่ๆ เคยนัด และที่ๆ เคยพบ 
จากนี้ไม่มีเธอ คงมีแต่เหงา 
ความเหงาในหัวใจ 
ไม่มีเธอ ทำใจอย่างไรนะ 

** หากเธอนั้นมีหัวใจ 
รักคงไม่จบ คงไม่เจ็บ 
จากคนที่รักกัน 
หากเธอนั้นมีหัวใจ 
เหมือนอย่างที่ฉันมีให้เธอ 
ให้เธอหมดทั้งใจ 

หากเธอนั้นไม่ใจร้าย 
ทิ้งกันอย่างนี้ ฉันเจ็บเสียใจ 
เธอไม่มีหัวใจ 



 ทำไมการอ่านหนังสือเล่มนี้มันชังให้อะไรมากมายจริงเสียเหลือเกิน
เวลาอ่านไปทั้งอ่าน ทั้งร้องไห้ ทั้งทรมานใจ 
ทำไมหนังสือเล่มนี้ทำกับเราได้ถึงขนาดนี้นะ

ทำให้ดีใจ มีความสุขในขณะเดียวกันก็ทำให้เรา
มีน้ำตาโดยไม่ต้องพูดจาใดใด
นี้หรือหนังสือที่ครั้งแรกเราจะทิ้งมัน
เราไม่คิดจะอ่านต่อไป
แต่เราก็เสียดายที่จะทิ้งมันไป
กลับหยิบขึ้นมาอ่านอีกซะงั้น
เพราะความอยากรู้ อยากลอง
ของเราอ่ะนะที่อยากอ่านมันอีก

ความรักของเราตอนนี้ไม่มี
ไม่อยากให้มีให้ใครอีกแล้ว
อยากให้ตัวเอง ให้ตัวเอง
ดูแลตัวเองตลอดต่อไป


เราก็ผิดเหมือนกันที่อยากจะอ่านหนังสือ
หลายๆๆเล่มพร้อมๆๆกันในเวลาเดียวกัน
แล้วสุดท้าย เราก็ไม่เข้าใจในความหมาย
ของหนังสือเหล่านั้น เมื่อเราไม่เข้าใจมัน
เราก็ต้องวางมันไว้ให้คนอื่นที่เขาต้องการ
เพื่อจะอ่านมันจริง  เราคงผิดเองที่อยากรู้
เรื่องราวของหนังสือแต่ละเล่มพร้อมกัน
ทั้งที่มันเเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราจะ
ศึกษาอะไรในเวลาพร้อมๆกัน
เพราะไม่มีใครสามารถทำได้
ดูแค่มือซ้ายกับมือขวาของเรายังทำ
อะไรที่เหมือนกันพร้อมกันในเวลาเดียวกันไม่ได้เลย


ตอนนี้เรายังคิดถึงนะ คิดถึงเวลาเก่าเก่าที่ผ่านมา
ทั้งดีใจและเสียใจนะ เมื่อเวลาที่คิดถึง
ขอโทษที่ลืมไม่ ขอโทษที่ยังคิดถึงมันอีก
เธอคงลืมมันไปแล้วล่ะ
คงจำแค่เรื่องเขาคนใหม่ของเธอ
เราก็ขอให้เธอเจออะไรที่มันดีดีแล้วกัน
ฉันและเธอตอนนี้มันคงเหลือแค่อดีต
ในความสัมพันธ์ ความเป็นมันก็ไม่สามารถ
มีให้ได้เลย นิดเดียวฉันก็ไม่มีให้เธอ
เธอทำตัวเอง ฉันไม่ได้ทำนะ
เธอต้องการให้มันเป็นแบบนี้
ฉันก็จะให้เป็นตามที่เธอต้องการ