26 กันยายน 2548 15:43 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
เสียงน้ำฝนดังลั่นห้อง "พายุฟื้นแล้ว พายุฟื้นแล้ว" ทันดันนั้งเองทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามามาดูพายุกัน "ใจเย็นๆนะครับขอให้ทุกคนออกมาก่อน" หมอพูดบอกทุกคน "หมอค่ะ พายุเป็นไงบ้างค่ะ" น้ำฝนถาม "หมอยังบอกไม่ได้ครับ แล้วอยู่ๆก็มีเสียงดังว่า "น้ำฝน อย่าทำอะไรน้ำฝนนะ" เสียงพายุพูดออกมา "พายุจำน้ำฝนได้ เห็นไหมพายุจำน้ำฝนได้" หลังจากที่พายุตื่นขึ้นมา น้ำฝนก็ดูแลพายุตลอด "ขอบคุณนะนำฝนที่อยู่ดูแลเรา" พายุบอกน้ำฝน "น้ำฝนต่างหากที่ต้องขอบคุณพายุ ถ้าวันนั้นไม่ได้พายุช่วยไว้น้ำฝนก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้" "อย่าพูดแบบนั้นสิครับ" น้ำฝนไม่รู้จะตอบแทนพายุอย่างไงดี พายุดีกับน้ำฝนมากเลย " น้ำฝนพูดพร้อมทั้งน้ำตา "น้ำฝนอย่าร้องไห้สิ เห็นไหมเราไม่เป็นอะไรแล้ว อีกไม่กี่วันเราก็กลับบ้านได้แล้ว" อยู่ๆพยาบาลก็เข้ามาบอกว่า "คนไข้ต้องการพักผ่อนแล้วนะคะ" "น้ำฝนไม่ต้องห่วงเรานะ กลับไปพักผ่อนเถอะนะ" "งั้นเดี๋ยวน้ำฝนมาเยี่ยมพายุใหม่นะ" "ครับน้ำฝน" หลังจากนั้นไม่นานหมอก็เดินเข้ามา "ไหนขอหมอดูหน่อยสิ" "หมออาการผมเป็น"พายุถามหมอ แล้วพายุก็คุยกับหมออยู่พักหนึ่ง "เอาล่ะอาทิตย์หน้าก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ" "ขอบคุณครับหมอ" เวลาก็ผ่านไป 5 วันจนถึงวันที่พายุต้องออกจากโรงพยาบาล "เป็นไงบ้างว่ะพายุ พ่อพระเอกของเรา" เพื่อนในกลุ่มถาม เวลานั้นพายุก็ได้แต่ยิ้ม "พายุอาทิตย์หน้าเตรียมตัวสอบด้วยนะ" น้ำฝนพูดออกมา "รู้แล้วล่ะน้ำฝน" "ไม่ต้องกลัวนะพายุเดี๋ยวพวกเราติวให้เอง " เพื่อนๆในกลุ่มบอกออกมา หลังจากที่พายุออกจาโรงพยาบาลจนกระทั้งสอบเสร็จเวลาก็ผ่านไปประมาณ 1 ปี "ฮาโหลพายุเหรอ มีอะไร" "น้ำฝนวันนี้เราไปเที่ยวกันม่ะ" "ที่ไหนล่ะพายุ" "ที่ที่เราเคยสัญญาว่าจะพาน้ำฝนไปไง จำได้หรือป่าว" "จำได้สิพายุ น้ำฝนไม่เคยลืมหรอก" "งั้นเดี๋ยวพายุไปรับนะ" "บนเรือนี่อากาศเย็นจังเลยพายุ" "ก็ตอนนี้ช่วงหน้าหนาวนิ เราว่าเย็นสบายดีออก" "ไม่น่าเชื่อว่ากรุงเทพจะยังมีอากาสดีๆแบบนี้อีก" "น้ำฝนเดี๋ยวเราไปไว้แม่กันก่อนนะ" "ไปสิพายุน้ำฝนก้อยากไห้วเหมือนกัน" หลังจากนั้นพายุกับน้ำฝนไปไห้วแม่เสร็จแล้วทั้งคู่ก็ไปเที่ยวกันจนเวลาผ่านประมาณ 19.00 น. "ตามที่สัญญาน้ำฝน" "สวยจังเลยพายุ อากาศก้ดี ยังเห็นสะพานพระราม8อีก ขอบคุณนะพายุ" "เราทำตามสัญญาแล้วนะ" "จ้าๆๆน้ำฝนก็ไม่เคยทวงพายุซ่ะหน่อย" แล้วทั้งคู่ก็ยืนคุยกัน โดยให้ราวสะพานเป็นที่วางแขน แล้วก็คุยกัน "พายุ พายุ" "พายุ พายุ" เมื่อเรียกไม่ได้ยินน้ำฝนก็หันไปมอง พายุยืนนิ่งเงียบ "พายุอย่าล้อเล่นกับน้ำฝนแบบนี้นะ" แล้วพายุก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล จนเวลาผ่านไป ประมาณ 2 ชั่วโมง หมอก้ออกมาจากห้อง ไอ ซี ยู "หมอเพื่อนหนูเป็นไงบ้างค่ะ" "หมอเสียใจด้วยนะครับ" แล้วหมอก็เดินไป "ไม่นะพายุ ไม่จริง พายุต้องไม่ตาย ฮือๆๆ" หลังจากที่พายุตายไปประมาณ 1 เดือน หมอที่เคยรักษาพายุก็มาหา "สวัสดีค่ะหมอ มีอะไรหรือป่าวครับ" "หมอเอานี่มาให้ครับ" "อะไรเหรอค่ะ" "เดี๋ยวเปิดก็รู้เองครับ หมอขอตัวก่อนนะ" เวลาตอนนั้นน้ำผมก็เปิดอ่านดู ก็มีกระดาษโน๊ตใบหนึ่งซึ่งข้อความในนั้นไม่ยาวนักจึกเปิดอ่านดู ประโยคแรกที่น้ำฝนอ่านถึงกลับน้ำตาไหลออกมา "สวัสดีน้ำฝน เราขอโทษนะที่ไม่ได้บอกน้ำฝนว่าเราเป็นอะไร เราไม่อยากให้น้ำฝนไม่สบายใจ สู้รู้ที่เดียวเลยดีกว่า ดีกว่าทรมาณเป็นปี หมอบอกว่าสมองเราได้รับการกระทบกระเทือนมากจึงทำให้เลือดตกในตลอด และบอกว่าเราอยู่ได้เต็มที่ก็ 1 ปี อย่าโกรธเรานะที่เราไม่บอกเรื่องนี้กับน้ำฝน ตอนนี้เราไม่อยู่แล้วนะน้ำฝนต้องดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วอย่าปิดกั้นตัวเองนะ จงเดินหน้าต่อไป เราจะอยู่ข้างน้ำฝนตลอด รักน้ำฝนเสมอ พายุ"
หน้าส่วนตัว
1012
