4 เมษายน 2548 16:41 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
คงไม่เคยมีใครหรอกนะที่จะไม่คิดถึงใคร อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยไม่คิดถึงใคร ก็แสดงว่าคุณคิดถึงแต่ตัวเอง (คนเห็นแก่ตัวดีๆนี่เอง) แล้วเวลาที่คุณคิดถึงใครคุณทำยังไงล่ะ บางคนอาจจะหยิบรูปคนที่คิดถึงขึ้นมาดู หรือเปิดเพลงฟัง แต่ถ้าถามเรื่องเพลงที่เกี่ยวกับความคิดถึง คงมีเพลงที่โดนใจผมจริงๆแค่ 3 เพลง ได้แก่ 1.ไกลเหลือเกิน ของ บอย ที่ร้องว่า ...อยากจะขอให้ได้พบ อยากจะขอให้ได้พบ อยากจะรู้ว่าตัวเธอเองเป้นเช่นไร เธอจะคิดถึงฉันหรือป่าว เธอจะเหงาบ้างหรือป่าว จะรู้สึกสึกแตกต่างกัยฉันบ้างไหม เพราะว่าเราห่างไกลกันเหลือเกิน คิดถึงแต่เธอนั้น เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน เพราะเราช่างห่างไกลกันเหลือเกิน..ฉันเองก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้พบ 2.คิดถึงเหลือเกิน มาลีวัลย์ ที่ร้องว่า แต่ความห่างไกลไม่เคยห้ามใจที่มันคิดถึง ส่งไปให้ถึงใจเธอ อยากจะบอกเธอคิดถึงเธอเหลือเกิน 3.ภาวนา โก้ มิสเตอร์เซ็กโฟน เพราะว่าห่างเหลือเกินเพราะเธออยู่แสนไกล บอกตรงๆหัวใจฉันยังหวั่น...
เห็นไหมล่ะเพลงโดนใจขนาดไหน แต่ฟังเพลงยังไงก็คงจะสู้ได้ยินเสียงไม่ได้ หลายคนคงเลือกได้ยินเสียง มากกว่ามานั้งฟังเพลง ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลแค่ไหนก็ติดต่อกันได้ เพราะความก้าวหน้าของเทคโนโลยี และก็คงปฎิเสธไม่ได้ ว่าคุณยังไม่มีโทรศัพท์ เพราะเดี๋ยวนี้แทบทุกคน จะมีโทรศัพท์เกือบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์บ้าน มือถือ แต่ที่ฮิตสุดตอนสมัยเรียน ก็คงเป็นตู้หยอดเหรียญสาธารณะ ซึ่งตัวคุณเองก้ปฎิเสธไม่ได้ว่าไม่เคยใช้ ไอ้คนรอก็รอไปไอ้คนคุยก็ช่างสัญหาเรื่องคุยไม่รู้มันจะคิดถึงอะไรกันนานดนั้นคงประมาณว่า "เธอวางก่อนสิเธอนั้นล่ะว่างก่อน" สุดท้ายพรุ่งนี้ก็ต้องเจอกันอยู่ดี ถ้าเทียบกับสมัยนี้ตู้โทรสาธารณะเต็มไปหมด แถมเอาใจวัยรุ่นที่ชอบคุยนานๆด้วยการทำที่นั้ง ประมาณ(ว่าฉันคุยอยู่ที่บ้าน) แต่ขอโทษวัยรุ่นไทยยุคใหม่มีโทรศัพท์มือถือกันหมดแล้ว ใช้ตู้หยอดเหรียญไม่เอาอายเค้า เดี๋ยวจะถูกหาว่าไม่มีมือถือ บางคนมี2เครื่อง เครื่อง นี้แฟน เครื่อง นี้กิ๊ก บางคนมันคิดถึงทั้งวันโทรหากันตลอด ไม่เจอกัน5นาทีก็คิดถึงแล้ว มันจะเวอร์ไปไหมน้อง(พลานเงินพ่อแม่เล่นไปวันๆ) บางทีก็ส่งข้อความ คิดถึงมากๆเลยนะ กับพ่อแม่มันจะคิดถึงหรือป่าว ถ้าพูดถึงข้อความ หลายๆคนรุ่นๆผมคงจำ เพจกันได้ เมื่อก่อนผมก็ใช้ สมัยผมใครพกเพจเท่ห์สุดๆ คุณว่าจริงไหมล่ะแต่ถ้าไม่มีข้อความเข้าเครื่องก็เหมือนก้อนหินก่อนหนึ่งขนาดหมามันยังไม่เห่าเลย ที่น่าสงสารสุดๆและน่าชมเชยสุดๆก็น่าจะเป็นพนักงานที่รับข้อความส่งเพจ ข้อความบางข้อความแทบอ๊วก(บางคนโดนแซวว่าน้องๆไปท้องกับใครมาเพราะอ๊วกทั้งวัน) ยิ่งช่วงวันที่14กุมภา ไม่ต้องพูดระบบเพจติดยากมากๆขอบอก พนักงานก็จะเตรียมกระโถนมาทุกคนคนล่ะใบไว้ใส่อ๊วกเพราะข้อความแต่ละข้อความล้วนแต่ หวานๆเน่าๆ สุดยอดความเน่าก็มี แต่มันก็เป็นสิ่งที่บอกความคิดถึงได้คุณว่าจริงไหม ...นอกเรื่องมาเยอะแล้ว ... ผมว่าเดี๋ยวนี้มันทำให้คนคิดถึงแบบไม่มีเหตุผลกันง่ายขึ้น เพราะมีเครื่องมือที่ทันสมัย เช่น โทรศัพท์ อีเมล์ ระบบคุยทางเน็ตทั้งหลาย ต่างกับสมัยก่อน คิดถึงใครมันจะทรมาณมาก ไหนจะต้องเขียนจดหมาย ไหนจะต้องไปส่งจดหมาย ไหนจะต้องรอให้จดหมายถึง ไหนจะให้เค้าตอบกับมา ดูสิว่ามันใช้เวลามากขนาดไหน กว่าที่ใครซักคนจะส่งผ่านความคิดถึงถึงกัน คนสมัยก่อนถึงรักกันยืนนานไงครับ เพราะต้องอดทนใช้เวลา แต่สมัยนี้แค่กดโทรศัทพ์หากันได้เร็วทันใจ พอนานๆก็เบื่อสุดท้ายก็เลิกกัน ผมยังอยากลองเลยเวลามีแฟนแล้วส่งจดหมายคุยกัน ผมว่ามันคงจะรู้สึกดีมากๆเลย เพราะเราเขียนจดหมายหาคนรักมันจะออกมาจากใจ ดีกว่าคำพูดบางคำที่ไม่จริงใจ เช่น "รู้ไหมตัวเองเราคิดถึงตัวเองมากที่สุดในโลกเลยนะ" มันบอกกับคุณได้มันก็บอกกับคนอื่นได้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นจดหมาย มันจะเขียนลงท้ายว่า" รักและคิดถึง " เห็นไหมว่า "การเขียนจดหมายยังได้บอกรักไปในตัวอีก" อิอิ ไม่ใช่บอกว่าคิดถึงอย่างเดียว ถ้าผมมีแฟน ผมจะส่งจดหมายติดต่อกับแฟนผม จะใช้โทรศัทพ์ให้น้อยที่สุด แต่ไม่ว่าคุณจะคิดถึงใครแต่ก็อย่าลืมคิดถึงตัวเอง แตก็่ไม่ใช้มากเกินจนเป็นจนกลายคนเห็นแก่ตัวนะครับ....
3 เมษายน 2548 12:15 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
คงไม่มีใครหรอกนะครับที่ไม่เคยร้องไห้ เพราะคนเราเกิดมาก็ต้องร้องไห้ทุกคน และสาเหตุการร้องไห้มันก็คงย่อมมีสาเหตุ สาเหตุของการร้องไห้มันมีเยอะมากๆ คุณว่าไหม แล้วผมล่ะเคยร้องไห้ เคยครับ แต่ไม่บ่อย สาเหตุที่จะทำให้คนเราไห้มี 2 สาเหตุ ใหญ่ๆคือ ดีใจ กับ เสียใจ คุณว่าจริงไหม อีกข้อก็คือ เเสียใจ แต่ตรงเสียใจนี้มันจะมีสาเหตุให้ร้องไห้มากกว่าดีใจ เพราะคนเราทุกคนล่ะคิดว่าเวลาเสียใจมันต้องร้องไห้ คงไม่มีใครเสียใจแล้วหัวเราะ แบบนั้นเค้าเรียกว่าบ้า แล้วอะไรล่ะทำให้คนเสียใจ เรามาดูกันเลย
ปอ ทำไมร้อง "แฟนปอบอกเลิกกับปอ"
สาว ร้องไห้ทำไม "ที่บ้านจะจับเราแต่งงาน"
เวส ร้องไห้ทำไมว่ะ "กูโดนผู้หญิงหลอกหมดตูดเลยว่ะเพื่อน"
อ้อม ทำไมมานั้งร้องไห้ล่ะ "อ้อมเบื่องานอยากเปลี่ยนงานนะ"
ออย ร้องทำไม "ออยสอบเข้ามหาลัยไม่ได้อ่ะ"
เจี๊ยบ ร้องไห้ทำไม "หมาที่บ้านเจี๊ยบตาย"
กี๋ร้องไห้ทำไม "คิดถึงพี่เอิร์ธค่ะ"
แป้ง ร้องทำไม "หนูปวดท้องค่ะ"
เอิร์ธ ร้องร้องทำไมเป็นอ่ะเรา "ผงเข้าตาเราอ่ะขอน้ำมาล้างตาหน่อย"
และอีกมากมาย..........นับไม่ถ้วน
เห็นม่ะว่าคนเราจะมีสาเหตุการร้องไห้ มาจากความเสียใจ มากกว่าดีใจ แต่ที่ร้องไห้กันยอดฮิต น่าจะเป็นแฟนบอกเลิก เสียใจมากกว่าใครตายอีก หรือว่าไม่จริง คนเราทุกคนนะ ถ้าทำให้จิดใจตัวเองเข็มแข็ง โอกาสที่จะเสียน้ำตายาก เพราะคนเราอ่อนแอไงถึงต้องเสียน้ำตา ต้องคิดว่าน้ำตาตัวเองมีค่านะครับ โดยเฉพาะผู้หญิงนะ เวลาแฟนบอกเลิก อย่าไปร้องไห้นะ คิดเสียว่าน้ำตาเรามีค่ามากกว่าผู้ชายหมาๆบางคนที่บอกเลิกเรานะ เก็บน้ำตาไว้ดีกว่า เพราะถ้าครั้งแรกเราทำได้ ครั้งต่อไปก้ง่ายสำหรับเรา เราจะได้ไม่ต้องเสียน้ำตาให้กับผุ้ชาย เปลี่ยนไปเสียน้ำตาสำนึกผิดกับตัวเราเองดีกว่า ว่าเรามองข้ามคนที่รักเรามากที่สุด ก็คือ พ่อกับแม่เราไง เพราะเราทุกคนจะมองข้ามความรักของท่านไป คุณว่าจริงไหม เพราะคุณมองความรักของท่านว่าเป็นการขี้บ่น มาจู้จี้จุกจิกกับตัวคุณ แต่ที่ไหนได้ สิ่งที่คุณคิดว่าท่านขี้บ่น จุกจิก น่ารำคาญ แต่สำหรับท่านแล้ว มันคือความรักความห่วงใยที่ให้มีให้คุณมาตั้งแต่คุณเกิดจนมาถึงทุกวันนี้ ไม่มีสิ่งไหนที่จะมาเทียมเท่าความรักของพ่อแม่ได้ ถึงจุดเล้กๆตรงนี้จะเป็นที่คุณมองไม่เห็น แต่จุดนี้ล่ะมีความสำคัญมากกับชีวิตของคุณ พ่อแม่ ด่าว่าคุณไม่เคยเสียใจร้องไห้ คิดว่ามันเป้นสิ่งที่น่ารำคาญ แต่พอแฟนคุณด่าว่า คุณร้องไห้เสียใจจะเป็นจะตาย เพราะคิดว่าแฟนคุณไม่รัก ...สุดท้ายถ้าพ่อแม่เป้นอะไรไปคุณก็จะมาเสียใจภายหลัง แต่ก่อนน่านั้นไม่ยีกจะคิด ผมคิดว่าถ้าใครได้อ่านข้อความนี้ ผมขอให้รักพ่อแม่มากๆนะครับ เพราะไม่มีใคร รักคุณเท่าท่านอีกแล้ว และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดของการเสียใจร้องไห้ คือการที่พ่อแม่ร้องไห้ เพราะจากการกระทำของตัวคุณเอง น้ำตามีค่ากับคนที่เรารักไม่ใช่ไปเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่รักเรา ...........
2 เมษายน 2548 15:50 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
เมื่อประมาณปี 2538 น่าจะได้ ตอนนั้นอยู่ประมาณ ม.5 โรงเรียนแห่งหนึ่งใน จังหวัดสุพรรณบุรี ตอนนั้นตัวกระผมก้อยู่ห้อง 5/7 แต่เพื่อนสนิทของกระผมส่วนใหญ่อยู่ห้อง 5/5 เป็นเพื่อนตั้งแต่เรียนสมัยม.ต้น แต่กระผมเป้นคนหัวไม่ดีก้เลยเลือกเรียนสายศิลป ส่วนเพื่อนๆผมเรียนสายวิทย์ สาเหตุที่สนิทกับเพื่อนกลุ่มนั้นก้คือเราเล่นบาสด้วยกัน ตั้งแต่เรียนม.ต้น ช่วงปีนั้นก็มีน้องใหม่ ม.4 เข้ามา แต่มี่น่าสนใจพิเศษก็น่าจะเป้นม.4/3 เป็นห้องที่มีเด็กน่ารักเยอะมากๆ กระผมก้ไปถูกใจเด้กห้องนั้นคนหนึ่งชื่อ กี๋ เด้กตัวเล้กๆใส่แว่นหนาๆ โดนใจผมเลยตอนนั้น เพราะน้องเค้าน่ารักมากๆ แต่ที่โชคดีอย่างคือห้องประจำห้องน้องเค้าอยู่ติดกับห้องประจำเพื่อนผมเลย พอตอนเช้าผมก้ไปที่ห้องเพื่อนผมเลยถ้าไม่มีเวรทำความสะอาดห้องตัวเอง ประมารว่าไปดักเจอน้องกี้ น้องกี้จะมาถึงห้องเค้าประมาณ 7.45 ทุกวัน ผมก็จะดักรอตรงทางขึ้นบรรได้ แล้วจะทักทายว่า "สวัสดีครับ วันนี้น่ารักจังเลย" ผมก้ทำยังงั้นประจำมาตลอด หลังจากนั้นก้จะเริ่มมีดอกไม้ให้แล้ว เป็นดอกคาร์เนชั่น ที่ผมให้ดอกนี้เพราะใครๆก้ให้แต่ดอกกุหลาบ ผมเลยไม่อยากตามใคร โดนการฝากเพื่อนซื้อ ตอนแรกก้ทุกวัน จากนั้นเพื่อนมันว่า ก้เลยเปลี่ยนเป็นวันเว้นวัน มีอยู่วันหนึ่งมันหาซื้อดอกคาร์เนชั่นไม่ได้ มันก้ซื้อดอกกุหลาบสีขาวดอกใหญ่ๆก้านยาวๆ ตอนเช้ามันก้ดูสวยนะ แต่วันนั้นน้องกี๋เค้ามาสาย ดอกมันก้เริ่มบานเป็นดอกบัว มี่แต่คนแซว "เฮ้ยซื้อดอกบัวมาทำไมว่ะ" ผมนี่อายเลยแต่ในเมื่อตั้งใจให้ก้ต้องให้ เออเกือบลืมไป ตอนนั้นใครๆ ก้คิดว่าผมอยู่ห้อง 5/5 เพราะผมจะไปอยู่กับเพื่อนห้องนั้นมากกว่าห้องผม ผมอ่ะอยู่ 5/7 คิดแล้วก้ขาม ติดสาวจนลืมห้องตัวเอง และมาถึงสุดยอดในชีวิตที่ไม่มีวันลืม และคิดว่าน้องเค้าก็คงไม่ลืมเหมือนกัน วันนั้นผมก้ต้องให้ดอกไม้เหมือนเดิม แต่น้องเค้ามาสาย ผมก้หาไม่เจอและเป้นเวลาเข้าแถวตอนเช้าเคารพธงชาติ ผมก้ยังถือดอกไม้ช่อนั้นอยู่ ผมก่ะว่าเดี๋ยวค่อยให้ก้ได้ พอเลิกแถว สายตาผมกวาดไปว่าน้องเค้าอยู่ไหน จนถึงจุดเกิดเหตุ ตรงหน้าตึกเรียน4ชั้น ผมเห้นน้องเค้าพอดี ด้วยความตั้งใจให้แบบมากๆ ก้รีบเดินไปให้จนลืมนึกว่าตอนนี้มีคนอยู่เยอะ ผมก้เดินเอาดอกไม่ไปให้น้องเค้า หลังจากที่ให้ ไม่ถึง 1 วินาทที สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เสียงกรีดร้อง เฮๆๆๆๆ ดังสนั่นหวั่นไหวนับร้อย สายตานับพันของคนที่เดินอยู่ข้างล่าง และคนที่อยู่บนตึกทั้ง 4 ชั้น จ้องมาที่ผมกับน้องผม อยากรู้ช่ายม่ะว่าผมทำยังไงต่อไป ผมก้ต้องเดินไปเรื่อยๆทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก้สงสารน้องเค้านะ เค้าคงอายไม่น้อยไปกว่าผม แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือ น้องเค้าได้รับการโหวตให้เป้นดาวอันดับ1ของโรงเรียน และเมื่อผมจบม.5 ผมก็สอบเทียบได้ และลองไปสอบเข้าราชภัฎสวนสุนันทาได้ ก้เลยไม่ได้เรียนม.6 ก้เลยไม่ได้สานต่อ ทุกวันนี้ก้ไม่ได้ข่าวคราวน้องเค้าอีกเลย แต่ก็ยังโชคดีที่มีรูปถ่ายครูกัน และผมก้ไม่ได้บอกว่าผมชอบน้องเค้า เรื่องผมก้มีแค่นี้ล่ะครับ
2 เมษายน 2548 12:01 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
คุณเคยไหมที่เวลานั้งเหงาๆอยู่คุณเดียว แล้วอยู่ๆก้มีหน้าคนหนึ่งผ่านเข้ามาในความคิดคุณ ใครคนนั้นที่ผ่านมาอาจจะเป็นพ่อแม่ เพื่อน แฟน หรือใครก็ได้ที่อาจจะพิเศษสำหรับเรา และบางคนก็อาจจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเวลาเหงาๆและก็นั้งกดดูชื่อเพื่อน บางทีกดไป 3 รอบก็ไม่รู้จะโทรหาใครก็ต้องวางโทรศัพท์ เคยเป็นอย่างนี้บ้างไหม ผมคิดว่าหลายคนคงเป็นแบบนี้ แต่บางคนก็ชอบเปิดเพลงฟังเวลาเหงาเหมือนกัน แต่ต้องเป็นเพลงช้าๆซึ้งๆ คงจะมีน้อยคนนะที่เวลารู้สึกเหงาเปิดเพลงจังหวะเร็วๆ เพราะมันไม่เข้ากับบรรยากาศเลย แต่ที่แบบฮาๆหน่อยก็ประเภทที่เหงาก่ะว่าจะออกไปเที่ยวข้างนอก พอไปถึงหน้าบ้านเกิดความคิดขึ้นมาเราจะไปไหนเหรอคือไม่มีจุดหมายปลายทาง ก้เลยกับเข้าไปนั้งคิดใหม่ในบ้าน สุดท้ายก็ไม่ได้ไป แต่ที่น่าสงสารมากก็คงจะเป็น เวลาเหงาๆมักจะคิดถึงเพื่อน แต่เวลาช่วงนี้เพื่อนมันมักจะไม่ว่าง สุดท้ายก้ต้องนั้งเหงาต่อไป แต่ความเหงามันก็มีอยุ่ 2 ประเภทนะ คือความเหงาแบบอยากอยู่คนเดียว กับความเหงาที่อยากเจอผู้คน หลายคนก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน คิดแล้วก็ขำ แต่ไอ้ช่วงที่อยากอยู่คนเดียวก้มักจะมีเหตุการณ์ที่ต้องไปพบปะผู้คนก้เลยทำให้ช่วงเวลานั้นไม่สนุก แต่บางคนก้อาจจะลืมไปช่วงขณะ สุดท้ายก้กลับมาที่บ้านนั้งเหงาคนเดียวต่อ บางครั้งความเหงาก้อาจทำให้เราดูเหมือนคนบ้าเพราะจะชอบนั้งคิดอะไรไปเรื่อยๆสุดท้ายก็มานั้งขำคนเดียวแบบไม่รู้สาเหตุ (คุณก็เคยเป็นช่ายม่ะ) สุดท้ายคงไม่มีใครหรอกที่จะนั้งเหงาคนเดียวตลอด เพราะเวลาที่คุณมีความสุข คุณก้จะลืมความเหงาไปเลยหรือไม่ความเหงาก้หายจากคุณไปช่วงเวลานั้น และมันก้จะกลับมาอีกเพราะความเหงาจะไม่มีทางหายไปจากชีวิตคุณ ...ขอบคุณครับที่นั้งอ่านเรื่องไร้สาระของผมจนจบ...
หน้าส่วนตัว
2670
