11 ธันวาคม 2544 15:21 น.
ผู้ชายคนเดิม
กี่ร้อย..กี่หมื่นชั่วโมงแล้วนะ
ที่ฉันไม่อาจจะลบภาพวันเก่า..เหล่านั้นได้
ตั้งแต่นาทีแรก..ที่รู้ว่าเขาหมดใจ
ก็ไม่รู้ต้องร้านรอนสักแค่ไหน...อีกนานเท่าไหร่กัน
เคยบอกกับตัวเอง..บ่อยครั้ง
ว่า รัก อาจไม่จีรัง..ดั่งฝัน
ก็ยังอุตส่าทุ่มเทไป ..ไม่เสียดายจะ ผูกพัน
ทั้งรู้ว่าในที่สุดนั้น...อาจไม่เหลือค่าต่อกัน อีกเลย
น่าสมน้ำหน้าตัวเองสิ้นดี
ที่ใจยังร้องให้จนถึงวินาทีนี้..ไม่อาจนิ่ง -เฉย
ข่มใจก็แล้ว...ไม่นึกถึงก็แล้ว -น้ำตากลับร่วงเหมือนเคย
ถ้ามันถึงที่สุดและตายไปเลย -ได้.....คงดี
**...อย่าซีเรียสนะครับ ผมใช้จินตนาการ + กับความรู้สึกบางบทตอนของชีวิตน่ะครับ...ก็อยากเข้าถึงอารมณ์นี้ลึก ๆ อีกสักครั้งนึง...
10 ธันวาคม 2544 15:07 น.
ผู้ชายคนเดิม
ปิดประตูห้องนอน
นั่งเขียนกลอนริมหน้าต่าง
ยามที่รู้สึกว่าระยะทาง
ทำให้เราเริ่มห่างกันเกินไป
เป็นข้อความปะติดปะต่อ
เรียงร้อยมามากพอกับภาษาดอกไม้
รู้หรือเปล่าว่าผม..กำลังส่งรักมาทักทาย
ก็เพราะมีคุณเป็นความหมาย..ของใจเพียงคนเดียว
10 ธันวาคม 2544 14:52 น.
ผู้ชายคนเดิม
ระหว่างเรา...
อาจมีความเหงาแทรกตัวอยู่บ้าง
ยังไม่เลิกคิดถึง..แม้เราจะห่าง
ถึงแผ่นฟ้าจะกว้าง..ก็ใช่จะวายวางความห่วงใย
ระหว่างเรา...
อาจซ่อนตัวด้วยความเปลี่ยวเปล่า..แต่ไม่ใช่
เพราะสิ่งที่เราเคยมีให้กัน..ยังไม่เปลี่ยนไป
ฉันยังเป็นคนเดิมตรงนี้ไง..แล้วเธอก็ใช่ คนสำคัญ
.... ที่รู้คือ .... หัวใจไม่เปลี่ยนแปลง...
10 ธันวาคม 2544 14:52 น.
ผู้ชายคนเดิม
นานแล้วนะที่ฉัน..
ไม่ได้เขียนบันทึกคืนและวัน..เวลาที่ผ่าน
ทำไมน่ะหรือ..อะไรคือเหตุผลที่เลิกเขียนมานาน
คงเพราะสมุดเล่มนี้คือบันทึกของวันวาน -ของสองคน
เดิมที..เรื่องราวที่บันทึกลงไปนั้น
มักใช้คำว่า เธอกับฉัน..และไม่เคยเขียนตกหล่น
แต่วันนี้ เธอที่พูดถึง..มีบันทึกเล่มใหม่กับใครอีกคน
จึงเหลือแค่ ฉันกับความหมองหม่น..ที่ไม่อาจทานทนบันทึกลงไป
....... ไม่นานมันคงผ่านไป จากใจได้ซักที....
10 ธันวาคม 2544 14:38 น.
ผู้ชายคนเดิม
อยากเล่าอะไรให้ฟังสักอย่าง
ตั้งแต่ฉันไม่มีเธอร่วมทางเหมือนวันเก่า
ทุกวัน..ฉันยังแวะไปที่ร้านเดิมของเรา
เพลงรักที่ได้ยินมันกลับยิ่งเศร้า..เกินพรรณา
คงยังไม่คุ้นเคย..กับการไม่มีเรา
ชีวิตแต่ละวันมันเลยดูว่างเปล่า..หมดคุณค่า
ความเหงาผ่านมาทายทัก..ทุกการหมุนของเข็มนาฬิกา
ซึ่งฉันมักมีน้ำตา -เหมือนการฆ่าเวลาให้หมดไปวัน-วัน
..................