20 ธันวาคม 2544 20:24 น.
ผู้ชายคนเดิม
ที่เป็นคนขี้เหงา...แบบนี้
ก็รู้สึกดี..ไปอีกอย่างนึง
จะได้เข้าใจ ความคิดถึง
่ว่าแท้จริงมันลึกซึ้ง..เพียงใด
.. เหงาบ้าง...เลยคิดถึงบ้าง
จะได้รู้ ความห่าง...มันทรมานแค่ไหน
วันนี้......อ๋อ......เพิ่งเข้าใจ
ก็....ห่างบ้างจะเป็นไร จะได้ห่วงใย - ได้อาทร
.... ขอบคุณ ความคิดถึง ..ที่ทำให้ผมได้เข้าใจความห่วงใยและอาทร ว่า..มันมีรสชาติยังไง
20 ธันวาคม 2544 19:40 น.
ผู้ชายคนเดิม
ณ ตรงนี้มีเพียงฉัน
สายลมพริ้ว...เสงจันทร์สว่างส่อง
กอดเข่าซบหน้าไม่กล้ามอง
น้ำค้างแห่งคืนค่ำเริ่มร่ำร้อง..ตกหยดริน
กี่นานแล้วที่เธอไร้แลเหลียว
เฝ้ารออย่างดายเดียวโหยถวิล
ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งหล่นรดยอดหญ้าบนผืนดิน
หนาวใจแหลกสิ้น..ลุกเหยียบน้ำค้างอุ่นบนผืนดินไปข่มตา
(.ผู้หญิงสีม่วง.....เขียน)
ณ ตรงนั้น..ที่มีเพียงเธอ
แม้ฉันจะไกลเกินพบเจอ..ขอเพียงรู้ไว้
สายลมที่พริ้วผ่าน..ซ่อนกระซิบแว่วหวาน -จากใจ
กี่นานที่เธอร้องไห้...หยุดได้ไหม คนดี
น้ำค้างในค่ำคืน....
จะอีกกี่หมื่นหยด...นับจากนี้
และยอดหญ้าบนผืนดิน..ช่วยเป็นพยานสักที
ฉันก็หนาวใจอยู่ตรงนี้..แต่ยังมั่นต่อคนดีไม่เปลี่ยนแปลง
(@R..เขียน)
........ อย่าสงสัยไปว่า @R คือใคร ก็ผมเองน่ะครับ
ครั้งนึง ที่ไปโพสต์กลอนใน bookcyber แก้กลอนของคุณผู้หญิงสีม่วงเค้าน่ะครับ .. ก็ขอเอามาลงที่นี่ด้วยนะ
คิดถึงทุกคนครับผม.......
19 ธันวาคม 2544 11:31 น.
ผู้ชายคนเดิม
..ใจธรรมดา.. ดวงนึง..
ไม่แตกต่างจากดวงอื่นที่เอ่ยถึง..ซักเท่าไหร่
บ้างก็บอบบาง..บ้างก็อ่อนไหว
ช่างอ่อนแอเสียนี่กะไร.. หัวใจธรรมดา
.
..ยอมรับว่านั่นก็เป็น..ใจของฉัน
ที่บอกเล่าให้ใครฟังอยู่เสมอว่า
ขี้เหงาสิ้นดี..ร้าวรอนก็ดี ในวันเวลา
ซึ่งฉันยังคงค้นหา..เหตุผล ไม่เจอ
.
..รู้มาบ้างเหมือนกันว่า
ส่วนนึง..คือรักในดวงตา ที่เคยฝันเพ้อ
จากใครคนนึง..ทำฉันซึ้ง - ละเมอ
สุดท้าย..ก็เป็นแค่รักเก้อ-เก้อ ของใจธรรมดา
.
..วันนี้..หัวใจกำลังจะหยุดเต้น
อยากให้มันว่างเว้น..จากการวิ่งไล่ ไขว่คว้า
พักซักที..ไม่ว่ารักดี-ดี...หรือ รักลวงตา
เหนื่อยและท้อกับการตามหา.....มันเหนื่อยเหลือเกิน
*** ........เวลาเหนื่อยและท้อมาก ๆ มันก็ทำให้เราคิดอะไรไปต่าง ๆ นานามากมาย....แบบนี้
18 ธันวาคม 2544 20:24 น.
ผู้ชายคนเดิม
หลายครั้งที่ฉัน...
ได้แน่นั่งดูเข็มนาฬิกาผ่านไปวัน-วัน..อย่างไร้ค่า
เพียงแค่รู้สึกท้อบ้าง...ระหว่างที่อ่อนล้า
ทำไมนะ..สิ่งที่ฝันจึงดูไกลตา เกินเอื้อมมือคว้าเสียจริง
.
หรือฉัน..อ่อนแอเกินไป
ฝันเหล่านั้นจึงดูยิ่งใหญ่..กว่าทุกสิ่ง
ทุกคราวที่ท้อ...อยากหยุดไม่ไหวติง
และที่เห็นก็เป็นเพียงความเงียบ -นิ่ง...ที่บดบังทุกสิ่ง ทุกครั้งไป
.
คน-คนนั้น..เขาจะรู้บ้างหรือเปล่า
ฝันของฉัน..ของเรา เริ่มเลือนลาง-บางเบาแค่ไหน
ณ..นาที ที่ต้องการกำลังใจ
เขาหลบลี้หนีหน้าฉันไปไหน ... ช่วยกลับมใกล้ได้ไหม - ขอวอน
.
.ถ้ามันจะเป็นการยุ่งยาก
ไม่ต้องมาก.. ขอเพียงกำลังใจเท่าครั้งก่อน
แค่ได้รู้บ้าง..ว่าฝันของเรา - เธออาทร
ฉันคงไม่ต้องร้าวรอน...
... และอาจถักทอฝันวันเก่าก่อนให้เรา - ด้วยดี
...เขียนเมื่อ 20.19 น. 18/12/01
ในนาทีที่............ท้อจริง ๆ เลย
18 ธันวาคม 2544 13:12 น.
ผู้ชายคนเดิม
และสุดท้าย..เรื่องราวความรักของเรา
ก็ก้าวมาจนถึงตอนอวสาน
บทสรุป..ที่แสนเจ็บปวด-ร้าวราน
ไม่หลงเหลือภาพความหวานอีกต่อไป
เมื่อเธอยังยืนยันในความต้องการ
และฉันเองก็ไม่อาจทัดทาน..เธอไว้ได้
ก็ขอเป็นคนบอกลาเธอเองได้ไหม
อย่างน้อย..ฉันยังรับผิดแทนเธอได้..ถ้าใครเขาพูดกัน
** .. ไม่อยากให้ใครเห็นเขาไม่ดีในสายตา ..แค่นี้ เราทำให้เขาได้อยู่แล้ว .....ใข่ไหม - ผมถามตัวเองอย่างนั้นจริง ๆ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้ชายคนเดิม
หน้าส่วนตัว
600
