15 มิถุนายน 2547 10:28 น.
ผุ้หญิงขี้น้อยใจ
ใครคนหนึ่งทิ้งเราไปให้ไกลห่าง
ปล่อยเราอ้างว้างแล้วจากไปไม่แลหลัง
ก่อนเขาไปอยากบอกไว้ให้เขาฟัง
เราจะยังรักเขาตราบนานเท่านาน
บอกตัวเองอย่าร้องไห้ใจยังหวั่น
เพราะเขานั้นคือ..คนใกล้ในใจฉัน
จากเขาไปเหมือนดินฟ้า..แยกจากกัน
ไม่มีวันจะลืมเขาเราสัญญา
12 มิถุนายน 2547 05:20 น.
ผุ้หญิงขี้น้อยใจ
ถูกคนรักหักหลังคำๆนี้ชั่งเจ็บปวดทรมานมากคนที่เรารักมากโกหกหลอ
กหลวงเรามาตลอดเวลาเราเหมือนกลายเป็นผู้หญิงที่โง่จมปักกับความรักของเขามากไปทั้งที่ตัวเองต้องเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่เรารักที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้และกับคำๆนี้คือ..เพื่อน.ที่แสนรักทำไมชีวิตของคนเราต้องพบเจออะไรที่มันทำให้เราเป็นทุกข์ทั้งๆที่เราทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างแต่สิ่งตอบแทนที่เราได้รับคือการนอกใจเราดีกับเขาทุกอย่างคอยเป็นห่วงเป็นใยไม่เคยห่างแต่การกระทำที่เขาทำกับเราเหมือนเราไม่ใช่คนเขาไม่เคยแคร์เราเลยว่าจะเจ็บจะรู้สึกอย่างไรกับการกระทำของเขาแรกความรักอะไรก็ดูดีดีไปหมดแต่พอนานไปอะไรก็ดูจืดจางลงทุกทีเหมือนนาฬิกาทรายที่เม็ดทรายลดน้อยลงทุกทีแต่ผิดกับเราที่เม็ดทรายมันเพิ่มขึ้นทุกวันความรักที่เคยที่เคยว่าดีมันตรงกันข้ามหมดเมื่อมีมือที่สามเข้ามาความรักที่เคยวาดฝันไว้ความหวังความฝันคำสัญญาสิ่งเหล่านี้มันได้จมหายไปพร้อมกับคืนอันแสนขื่นขมคืนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตคำสัญญาก็แค่คำสัญญาลมปากของผู้ชายคนหนึ่งที่รักไม่จริงเรารู้ว่าเราต้องเจ็บแต่เราก็ยังเต็มใจอยากที่จะรักต่อไปเพราะเรารู้ดีว่าไม่อาจมีใครมาแทนที่ผู้ช่ยคนนี้ได้เราได้เลือกทางเดินของตัวเราแล้วเราเดินมาไกลเกินที่จะเดินถอยหลังได้แม้ว่าเส้นทางที่เราเดินมันจะขรุขระมากไปแต่เรารักแล้วเราก็ต้องสู้ต่อไปเพื่อที่จะได้ใจเขากลับคืนมาได้แต่หวังไว้ว่าเราทำดีกับเขาสักวันเราต้องได้สิ่งดีจากเขาแน่นอนเพราะเราถือคำที่ว่า ...ถ้าเราอยากได้ความจริงใจจากเขาเราก็ต้องจริงใจกับเขาก่อน แต่ชีวิตไม่แน่นอนใครจะกำหนดได้ว่าคนๆนั้นต้องจริงใจต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ชีวิตต้องมีการเรียนรู้เราถึงจะเข้าใจในรสชาดของชีวิต..........แด่....แฟน.....และ.......เพื่อน........จาก..........คนโดนสวมเขา
ถูกเขาหักหลังหัวใจพังยับเยินอยากจะถามเหลือเกินเธอทำได้ไงยิ่งคิดยิ่งช้ำสองคนพูดสองคำเสียใจถ้าเสียใจทำไมถึงทำรักแท้ๆแพ้คนใกล้ชิดกันใช่ไหมวันนี้ฉันจะได้รู้
9 มิถุนายน 2547 16:37 น.
ผุ้หญิงขี้น้อยใจ
ไม่เคยห่วงใยใครขนาดนี้
ขนาดเธอไม่ใยดียังห่วงหา
ยอมอย่างไม่เคยยอมมา
ใครๆก็หาว่า..บ้า..โง่งม
ไม่ลืมหูลืมตาลืมใจ
ทุ่มเทมากไปจนเกินเหมาะสม
เธอก็ยังไม่ใส่ใจไม่ชื่นชม
ฉันก็ยังจมปลักกับรักลมๆแล้งๆไปคนเดียว
9 มิถุนายน 2547 16:22 น.
ผุ้หญิงขี้น้อยใจ
อย่าร้องไห้เลย...คนดี
ยังมีฉันอยู่ตรงนี้คอยปลอบขวัญ
ไม่ใช่ทำตามหน้าที่ของเพื่อนกัน
แต่อยากปกป้องโดยสัญชาตญาณในหัวใจ
อาจเป็นคนที่ไม่ดีนัก
ที่ปล่อยให้เพื่อนรักถูกใครทำร้าย
เอาเถอะหากเธออยากร้องไห้ต่อฉันก็ตามใจ
จะกอดคอร้องไห้ด้วยใกล้ๆเป็นเพื่อนเธอ
8 มิถุนายน 2547 15:42 น.
ผุ้หญิงขี้น้อยใจ
ตะวันอ่อนแสง
แด่...คนของใจ
ความรักที่มีให้เธอ
มั่นคงเสมอไม่เคยเปลี่ยนไป
แม้ว่าจะเนิ่นนานเท่าไร
คำว่า..รัก...จากหัวใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง
และความรักที่มีให้กับเธอ
จะเก็บไว้เสมอเก็บไว้ที่นี่
แม้ว่าความรักระหว่างเราที่มี
มันอาจจะไม่มีวันที่จะดีคืนมา
เราแตกต่างกันเกินไปใช่ไหม
มีหลายๆอย่างที่เป็นไปไม่ได้
เธอมีเขาอยู่แล้วในหัวใจ
เธอมีคนห่วงใยและเข้าใจเธอ
ฉันจะเก็บความรักของฉันไว้ที่นี่
เก็บไว้ให้เธอคนดีคนนี้เสมอ
หากวันใดไม่มีใครเคียงข้างเธอ
ขอให้รู้เสมอเธอยังมีฉันที่รอคอย
ขอให้โชคดีนะที่รัก
ฉันคนนี้จะเป็นกำลังใจให้
ขอให้มีชีวิตที่สดใสในวันต่อ-ต่อไป
ฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้กับเธอ
หน้าส่วนตัว
1659
