13 มิถุนายน 2548 16:01 น.
ผืนดิน
ฉันมีความสุขทุกคร้งที่ได้มองหน้าเธอ
ไม่เคยละเลยสายตา..มองเหม่อ..ไปไหน
อบอุ่นทุกที่ที่เธอบอกห่วงใย
แล้ว...ทำไม มาเปลี่ยนไปจากเดิม
ฉันรู้สึกเป็นเหมือนรองเท้าคู่เก่า
ที่เธอวนเวียนใส่ทุกเช้าอย่างนั้น
จนวันหนึ่งเบื่อมัน
ทิ้งขว้างกันไม่ใยดี
แต่รองเท้าคู้นี้มีหัวใจ
เธอรู้มั้ยว่ามันปวดร้าวมากกว่า
การที่เธอเดินตรงเข้ามา
พูดกับฉันให้ชัดเจนว่า
"เธอต้องไป"
โปรดอย่านึกว่าฉันจะร้องขอ
ฉันเองก็มีศักดิ์ศรีมากพอเธอรู้ไหม
อย่าทำร้ายกันมากกว่านี้เลยนะใจ
เพราะฉันไม่มีส่วนเสี้ยวไหน...เหลือให้เธอทำ
3 มิถุนายน 2548 16:05 น.
ผืนดิน
ฉันมีหมื่นล้านถ้อยคำจากใจ
ส่งผ่านไปให้เธอเสมอ
บอกเล่าเรื่องราวที่พบเจอ
อยากนึกถึงเธออยู่ทุกวัน
ถ้อยคำเหล่านั้นอาจไม่หวาน
ฟังดูซ้ำ ๆ เหมือนวันวานอยู่แบบนั้น
ทั้ง "ห่วงใย - รักเธอ" ทุกๆวัน
พร่ำบอกอย่างนั้นไม่หวั่นใจ
แล้วเธออยากบอกกันบ้างไหม
หรือเพียงฉันที่พร่ำเพ้อไปแบบนี้
ไม่อยากให้เป็นรักข้างเดียวเลยคนดี
บอกฉันทีถ้าเธอเองก็มี....ใจรักกัน
หน้าส่วนตัว
1240
