27 กุมภาพันธ์ 2547 16:58 น.
ผืนดิน
ฉันอาจไม่มีเวทมนต์ใด.................
เป็นคนธรรมดาในสายตาใคร ใคร.......บนโลกใบนี้
ความคิดหวังไม่เคยเป็นจริงสักที
เหนื่อยล้าที่ต้องเดินรอนแรมอย่างนี้ ..ต่อไป
ความเศร้าค่อย ๆ ปกคลุมใจฉัน
ให้คนใจหวั่น......หวั่นไหว
เพียงเสียงกระซิบแผวเบาเท่านั้นของใจ
ที่ฉันรับรู้ได้..ถึงมัน
หากฉันมี......เวทมนต์คาถา
จะขอไกลห่างความเหว่ว้า... ช่วงเวลานี้
ขอเถอะขอ เพียงหนึ่งข้อที่อยากมี
คือถ้อยคำ........เติมใจน้อย น้อย ดวงนี้
...........ที่รอนแรม............LaNd
27 กุมภาพันธ์ 2547 07:41 น.
ผืนดิน
..............เพียงเค้าจ้องมองมา
นัยน์ตาคู่นั้นดูมีความหมาย.......
ฉันสัมผัสความรู้สึกอบอุ่นแบบเดิมได้อีกครั้ง
อย่างน้อย....แววตาคู่นั้นก็ไม่เคยทิ้งให้ฉันอ้างว้าง
ไหวหวั่น.................
แววตาที่ฉันเคยจ้องมองอย่างหลงไหล......
และในตอนนี้.......
ก็ไม่อาจละสายตาจากคนคนน้นได้เลย
........ไม่มีทางเลยจริงๆ
สิ่งที่ฉันเป็นตอนนี้มันคืออะไร
...............บอกฉันหน่อยได้ไหม
.............ว่ามัน
........เป็นเพียงอาการของความหวั่นไหว
หรือว่ามัน.......
เป็นอาการที่มาจากจิตใต้สำนึกของใจ.... คนหนึ่งคน
หน้าส่วนตัว
659
