6 มกราคม 2545 10:04 น.
ผีเสื้อปีกบางฯ
.... จะเอื้อมดารารายเป็นสายสร้อย
มาร้อยสรวมศอห้อยจี้จันทร์ฉาย
ทางช้างเผือกทำสไบใช้ห่มกราย
เอาหมอกสายเป็นนวมรองให้น้องนวล
เอาราตรีที่วังเวงเป็นเพลงกล่อม
ในกระท่อมกลางไพรเรไรหวล
กลิ่นพยอมดอกน้อยลอยอบอวล
ท่ามกลางมวลหมู่ผกาพนารมณ์
มีแค่เพียงสองเราในโลกกว้าง
สรรสร้างความฝันอันสวยสม
พิศเจ้างามนงรามยามบรรทม
เนตรเจ้าคม แม้นหลับไป ใจยังจำ
หลับเถิดเจ้า อันตัวพี่ นี้คอยป้อง
มิให้แก้มนวลน้อง หม่นหมองคล้ำ
ยุงเหลือบ ริ้นไร จะกรายกล้ำ
มันต้องย่ำ ศพพี่ นี้ข้ามไป
ดึกดื่น คืนสงัด ลมสงบ
เดือนหลบ เร้นลง ตรงแนวไม้
แม้นไร้จันทร์ พักตร์อันแจ่ม เพียงเดือนพราย
ยังคงฉาย แสงอร่าม ยามรุ่งราง
กาเหว่าร้องลั่นป่าว่าเช้าแล้ว
ไก่ขันแจ้วแว่วมาเมื่อฟ้าสาง
รอค่อนคืน เพียงพบ สบเนตรนาง
จนสว่าง เพียงคอย แค่รอยยิ้ม
..............................................................................
.... ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้พี่
เมื่อคืนนี้หลับฝันดีนะพี่จ๋า
ฝันว่าได้สวมสร้อยร้อยดารา
พร้อมด้วยจี้จันทรางามน่าชม
.... แสงจันทร์นวลชวนหลงไหลให้เคลิ้มฝัน
ในกระท่อมไพรวัลย์แสนสุขสม
มีเพียงเรากับเงาจันทร์อันรื่นรมย์
ไม่ระทมหลับสนิทยามนิทรา
.... ลำธารใสให้เสียงเพลงบรรเลงเบา
คล้ายบอกเล่าตำนานเสนาะเพราะนักหนา
เราตระหนักรักดำรงคงสัญญา
ตราบดินฟ้าชั่วกัลป์นิรันดร........
5 มกราคม 2545 17:02 น.
ผีเสื้อปีกบางฯ
ปรากฏร่าง เจ้าสาว สุดแสนสวย
รื่นระรวย ด้วยกลิ่น ของพฤกษา
รองเท้าแก้ว กระทบแสง สุริยา
เครื่องภูษา ก็จำแลง แปลงเปลี่ยนไป
อำมาตย์อึ้ง นึกไม่ถึง ตะลึงเงียบ
สุดจะเปรียบ เจ้าหญิงน้อย กับใครไหน
งามเพริศแพร้ว พิศพักตร์ พริ้มพิไล
สวยสดใส ยิ่งบุปผา คราแย้มบาน
อำมาตย์จึง ทูลเชิญ องค์หญิงน้อย
เธอค่อยค่อย ยิ้มรับ อย่างอ่อนหวาน
ทหารต่าง อวยชัย ให้สราญ
แล้วประทับ ราชยาน เข้าในวัง
ถึงจุดหมาย ได้เวลา เกือบจะบ่าย
ทูลเจ้าชาย ว่าได้พบ ดังที่หวัง
เจ้าชายยิน ทั้งกายใจ มีพลัง
เสด็จจาก บัลลังก์ เดินเข้าไป
เจ้าชายแสน ดีใจ ที่ได้พบ
เมื่อประสบ ก็ถามความ ตามสงสัย
แม่นางนั้น มีนาม ว่าอย่างไร
เพราะเหตุใด ทิ้งข้าไป ให้เฝ้าคอย
เจ้ารู้ไหม ทิ้งให้ ใครเป็นห่วง
เจ้ารู้ไหม ใจทั้งดวง ใครเหงาหงอย
เจ้ารู้ไหม เจ้าหายไป ไร้ร่องรอย
เจ้ารู้ไหม ตัวข้าพลอย ทุกข์ใจกาย
ซินเดอฯ ทูล เจ้าชายว่า อย่าตัดพ้อ
ข้าก็รอ พบท่านอยู่ ด้วยใจหมาย
ข้าไม่อาจ หมายปอง ครองเจ้าชาย
ซินเดอฯ เป็น เพียงทราย อยู่ปลายภู
โอ้ซินเดอฯ แม่ยอดรัก ยอดยาหยี
ไยเจ้าจึง กล่าววจี ระคายหู
หากเป็นทราย คงอยู่ยอด นะโฉมตรู
เพื่อเคียงคู่ บนยอดภู ตลอดกาล
ราชาและ ราชินี จึงแต่งตั้ง
ทั้งสองคู่ บัลลังก์ ช่วยสืบสาน
ครองรักกัน ยิ่งใหญ่ นานเท่านาน
ปกครองบ้าน คุ้มประชา พาร่มเย็น
5 มกราคม 2545 17:02 น.
ผีเสื้อปีกบางฯ
อำมาตย์ขอ ดูตัว แม่สาวนั่น
พี่สาวยื่น คำมั่น ไม่ใช่เขา
ท่านดูไป จะเสีย เวลาเอา
อีกเสียแรง เปล่าเปล่า จงอย่าไป
อำมาตย์ว่า ขอฉัน ดูตัวก่อน
อย่าใจร้อน กล่าววาจา ว่าไม่ใช่
ให้ลองสวม ดูสักนิด จะเป็นไร
คงไม่ใช้ เวลา นานเกินการณ์
แม่เลี้ยงจึง เออออ ว่าก็ได้
แล้วเรียกใช้ พี่สาว ช่างขับขาน
ให้ไปเรียก โฉมยง แม่นงคราญ
ซึ่งถูกขัง อยู่หลังบ้าน ให้ออกมา
พี่สาวเรียก นางเศษถ่าน วานมานี่
แม่ตัวดี มาตรงนี้ เร็วรี่หนา
ให้อำมาตย์ ได้ยล ซึ่งพักตรา
เพื่อจะหา นงพงา ที่มางาน
ทหารยื่น รองเท้า ให้โฉมยง
สามแม่ลูก มองอนงค์ แม่หน้าหวาน
สองพี่น้อง แกล้งสะดุด เอาผ้าม่าน
พุ่งทะยาน ทับทหาร น่าตกใจ
เสียงดังเพล้ง รองเท้าแก้ว กระทบพื้น
ทุกคนสี หน้าตื่น แทบร้องไห้
แต่ซินเดอฯ ปลอบว่า ไม่เป็นไร
ยังคงมี อีกข้างไซร้ อยู่ในครัว
อำมาตย์แสน สุขถวิล ยินนงคราญ
เยาวมาลย์ เจ้าแน่ใจ ว่าไม่มั่ว
ด้วยบัดนี้ ใจข้านั้น สั่นระรัว
ก็เพราะกลัว เจ้าเหนือหัว จะลงทัณฑ์
นางแม่เลี้ยง นิ่งอึ้ง คนึงคิด
แล้วเพ่งพิศ ถึงงาน วันวานนั่น
แม่เศษถ่าน เราก็ไม่ ได้พบกัน
เจ้าไปเอา รองเท้านั้น มาจากใคร
ซินเดอฯ น้อย ยิ้มตอบ มอบความไข
อัปสรา วิไล ร่ายมนต์ให้
บังเกิดเป็น รองเท้าแก้ว แสนสุขใจ
ไว้สวมใส่ ไปงาน สราญครัน
แม่เลี้ยงบอก นางฟ้านั้น มันหลอกเด็ก
เจ้าไม่ใช่ เด็กเล็ก อย่าเฟื่องฝัน
ไปขโมย รองเท้า จากใครกัน
ซินเดอฯ เถียง ทันควัน เปล่าเอามา
อำมาตย์บอก เจ้าทั้งสอง อย่าทุ่มเถียง
แล้วส่งเสียง บอกทหาร ทางด้านหน้า
ตามแม่หนู ไปเอา รองเท้ามา
เพื่อดูว่า ไม่ได้มา แกล้งหลอกกัน
ทหารตาม แม่หนูไป ถึงหน้าห้อง
แล้วมองจ้อง หารองเท้า ที่ว่านั่น
แม่หนูไป หยิบรองเท้า ขึ้นเร็วพลัน
แล้วส่งมัน เข้าไปให้ ได้ชมดู
นางแม่เลี้ยง ตกใจแทบ สิ้นสติ
อำมาตย์จึง ดำริ บอกแม่หนู
ขอเธอได้ รีบเร่ง สวมใส่ดู
จะได้รู้ เธอคือคู่ เจ้าชายจริง
สาวน้อยเดิน ไปนั่ง ที่เก้าอี้
ไม่รอรี สวมรองเท้า พราวเพริศพริ้ง
สามแม่ลูก จ้องมอง ไม่ไหวติง
ทันใดนั้น เสียงปิ๊ง!! ดังขึ้นมา
5 มกราคม 2545 17:02 น.
ผีเสื้อปีกบางฯ
ฝ่ายเจ้าชาย ก้มลง เก็บรองเท้า
แสงสีขาว ส่องแวววาว พราวสดใส
จึงร้องเรียก มหาดเล็ก มาทันใด
แล้วบอกว่า ธิดาไซร้ ลืมในงาน
ทรงสั่งให้ มหาดเล็ก ออกตามหา
โอ้แม่เทพ ธิดา แม่หน้าหวาน
หาสตรี เท้าเท่า สาววันวาน
มาแต่งงาน รักชั่วกาล ชั่วกัปกัลป์
มหาดเล็ก ถือรองเท้า ไปตามบ้าน
ให้นงคราญ ลองสวมใส่ ว่าใครนั่น
สวมรองเท้า แก้วคู่งาม พอดีกัน
เที่ยวเดินหา ตลอดวัน ไม่เห็นใคร
มาถึงบ้าน สุดท้าย ปลายนคร
สองบังอร เปิดประตู หน้าสดใส
มหาดเล็ก เดินเข้ามา ประกาศไป
บ้านนี้มี หญิงใด ไม่แต่งงาน
สองพี่น้อง เสนอตัว รีบจ๊ะจ๋า
พูดคะขา เจรจา ดูอ่อนหวาน
ว่าหนูเอง ลืมรองเท้า เมื่อวันวาน
กาลเวลา ผ่านเนิ่นนาน ไม่เอาคืน
มหาดเล็ก เชิญให้ เธอใส่สวม
หากมันหลวม หรือคับ จนสุดฝืน
อย่าเพียรใส่ โปรดถอด ส่งให้คืน
ว่าแล้วพูด พลางยื่นของ ให้น้องนาง
สองพี่น้อง ร้องแย่ง ซิงรองเท้า
ทหารที่ ยืนเฝ้า ทำตาขวาง
ฉันตัดสิน ยุติธรรม ให้เป็นกลาง
ให้แม่นาง คนน้อง รองหลังเธอ
คนพี่จึง กระหยิ่มย่อง แล้วรองก่อน
ค่อยค่อยหย่อน เท้าตาม ทหารเสนอ
อำมาตย์บอก เท้าเจ้าใหญ่ ไปนะเออ
แล้วบอกเธอ ถอดรองเท้า ให้น้องนาง
อำมาตย์ยื่น รองเท้า ให้น้องใส่
เธอดีใจ ได้ลองใส่ สวมดูบ้าง
แต่ว่าเท้า เธอเล็กไป ช่างบอบบาง
จึงต้องถอด รองเท้าวาง แล้วคืนไป
คนพี่บอก ว่าเมื่อคืน เต้นรำหนัก
เท้าก็ชัก บวมขึ้น ไปกันใหญ่
เท้าบวมเอง จะให้ฉัน ทำอย่างไร
ฝ่ายอำมาตย์ นั้นไซร้ ไม่เชื่อเธอ
อำมาตย์มอง เธอด้วย สายตาขวาง
โอ้แม่นาง ช่างโกหก และเพ้อเจ้อ
พูดอะไร ไม่อาย เลยนะเออ
ช่างพูดเว่อร์ เป็นของเธอ ได้อย่างไร
จึงถามว่า บ้านนี้ มีหญิงอื่น
ซึ่งเมื่อคืน ไปเต้นรำ อยู่อีกไหม
สองบังอร ตอบไม่มี ในทันใด
มีก็แต่ สาวใช้ ในครัวเรา
5 มกราคม 2545 17:02 น.
ผีเสื้อปีกบางฯ
สารถี ขับไป ไม่รอช้า
เร่งรีบพา หนูน้อย น่าสงสาร
เพราะเกรงว่า จะชักช้า ไม่ทันการณ์
ขับทะยาน สู่งาน ในทันใด
เจ้าหญิงน้อย ค่อยก้าว ลงจากรถ
สุดจะอด กลั้นยิ้ม ไว้ไม่ไหว
นางค่อยค่อย เยื้องย่าง เดินเข้าไป
ทุกคนใน ราชวัง ต่างตะลึง
ซินเดอฯ น้อย ค่อยยิ้ม พริ้มน่ารัก
ส่วนสาวอื่น นั้นชัก จะหน้าบึ้ง
เหตุเพราะทัก เจ้าชาย อยู่เลยจึง
อิจฉาซึ่ง เจ้าหญิงน้อย ที่เดินมา
เจ้าชายแสน ถูกใจ จึงเรียกร้อง
ตะโกนก้อง เมียงมอง เดินมาหา
โปรดเต้นรำ กับฉันเถิด เทพธิดา
ผู้มาจาก ฟากฟ้า นภาลัย
องค์หญิงโปรด ให้เกียรติ ฉันสักนิด
ขอจงคิด เต้นรำกัน จะได้ไหม
แม่ซินเดอฯ ตอบรับ ในทันใด
มอบรอยยิ้ม สดใส ให้เจ้าชาย
ทั้งสองนั้น เต้นรำกัน จนดึกดื่น
เกือบเที่ยงคืน ซินเดอฯนึก ถึงคำหมาย
ว่าต้องกลับ ก่อนเที่ยงคืน เป็นเส้นตาย
ก่อนจะกลาย เป็นเศษถ่าน เช่นวานวัน
ทูลเจ้าชาย บอกว่า ขอลาแล้ว
เจ้าชายบอก อย่าคลาดแคล้ว เลยจอมขวัญ
ซินเดอฯ วิ่ง หุนหัน ออกไปพลัน
เจ้าชายนั้น วิ่งห้าม ตามเธอไป
ถึงหน้าวัง บันไดชัน เธอสะดุด
รองเท้าแก้ว ก็หลุด ลื่นไถล
ซินเดอฯจะ ก้มเก็บ ในทันใด
แต่เจ้าชาย นั้นไซร้ ไล่ตามมา
ซินเดอฯ รีบ วิ่งไป ไม่รอรี
ไม่ชักช้า เร็วรี่ ขึ้นรถม้า
ก่อนเจ้าชาย จะสั่งปิด ทวารา
ราชรถ ก็พา นางลับไป
Lovers
0 คน เลิฟผีเสื้อปีกบางฯ
หน้าส่วนตัว
811
