25 มีนาคม 2547 11:12 น.
ผีขี้เมา
ในชีวิตยับยุ่ยริ้วขุยขาด
มิอาจวาดสิ่งหวังสมดังหมาย
ท้องยังหิวกิ่วขอดเจียนวอดวาย
ซังกะตายสับสนอยู่วนเวียน
เป็นสิ่งแปลกปลอมปนหมู่ชนชั้น
กลางสายตาเหยียดหยันมิผันเปลี่ยน
เฝ้าตั้งแง่รังเกียจแต่เบียดเบียน
กุมบังเหียนเฆี่ยนด่าสารพัน
ฟ้ายังปิดมิดเร้นไม่เห็นแสง
ยังคลำทางกลางแหล่งที่แล้งฝัน
ไร้ทั้งเดือนเรือนดาวพราวตะวัน
มาลบรอยโศกศัลย์ทุกวันไป
เมื่ออับโชคใครหรือยื่นมือปรับ
มีแต่ทับถมซ้ำกระหน่ำใส่
ความเมตตาปรานีที่ห่างไกล
สุดเอื้อมไขว่คว้าเอาบรรเทาทอน
คงลำเค็ญตามทางอย่างก่อนเก่า
ทนกับเหงาที่หน่ายเกินถ่ายถอน
ไฟแห่งฝันอันชราสิ้นอาวร
เหลือเพียงเถ้าอาทรซึ่งรอนรา...!!!
15 มีนาคม 2547 09:53 น.
ผีขี้เมา
๏ ครางแหบแหบโหยไห้หวังคลายโศก
เคยอับโชคอย่างไรหนีไม่พ้น
อยู่ท่ามกลางมืดดับของอับจน
ฝืนฝืนทนดั่งเป็นเดนสังคม
ถูกกดขี่ขืนข่มทั้งถ่มถุย
มิอาจคุ้ยแคะเขี่ยระเหี่ยห่ม
ทนทนสายตาเหยียดเสียดอารมย์
เพียงชื่นชมดมกลิ่นของดินทราย
หมอกคล้ำคล้ำคลี่คลุมยังสุมสู่
ไม่รับรู้วันลางเลือนจางหาย
จะกู่ก้องร้องเป่าจนเฉาตาย
ก็อย่าหมายแม้เศษของเมตตา
สาบสาบสางยังคลุ้งฟุ้งไปทั่ว
พร้อมเสียงรัวพ่นคำย่ำกร่นด่า
ใช่อยากจนค่นแค้นแสนทรมา
เมื่อวาสนานำน้อมจำยอมทน
กระหยับยืนขืนขันหวั่นหวั่นหวาด
ดูขลาดขลาดกล้ากล้ามาหลายหน
ยอมดื้อด้านหน้าอยู่กลางหมู่ชน
ขอจำนนโชคชะตาอีกราตรี....๚๛
10 มีนาคม 2547 10:52 น.
ผีขี้เมา
หลังมือปาดหยาดสะอื้นซับขื่นขม
กดเก็บความระทมอันขมขื่น
สะท้านเหงาเศร้ามาทุกคราคืน
อาจทนฝืนกลืนกลั้นนิรันดร
บนเส้นทางสายฝันกลางหวั่นไหว
ซุกซ่อนความช้ำใจไม่อาจย้อน
ใต้เงื้อมเงาเงียบงำย้ำอาวร
ทุกบทตอนมืดดับอย่างยับเยิน
ทะเลใจแร้นแค้นทั่วแผ่นพื้น
เรี่ยวแรงขืนยืนหยัดอย่างขัดเขิน
เหยียบรอยช้ำย่ำเจ็บหนาวเหน็บเกิน
กับการเดินเวียนวนบนทางเดิม
3 มีนาคม 2547 12:37 น.
ผีขี้เมา
พี่ไกลน้องมีแต่เหงา
ตรมตรอมเศร้ากลืนห่มไห้
ราตรีผ่าแต่นี้ไป
ขื่นขมได้ทุกคืนวัน
จรจากไกลขอวอนว่า
รักสัญญาอย่าผลักผัน
ถือสัจจะซื่อต่อกัน
ใฝ่ร่วมฝันยามไกลลา
( ถอด )
พี่ไกลน้องน้องไกลพี่มีแต่เหงา
ตรมตรอมเศร้าเศร้าตรอมตรมกลืนห่มไห้
ราตรีผ่านผ่านราตรีแต่นี้ไป
ขื่นขมได้ได้ขมขื่นทุกคืนวัน
จรจากไกลไกลจากจรขอวอนว่า
รักสัญญาสัญญารักอย่าผลักผัน
ถือสัจจะสัจจะถือซื่อต่อกัน
ใฝ่ร่วมฝันฝันร่วมใฝ่ยามไกลลา
หน้าส่วนตัว
1365
