27 มิถุนายน 2546 13:28 น.
ผีขี้เมา
หลักพักพิงอิงแอบอยู่แนบชิด
อย่าหลงผิดคิดหมายทำลายสิ้น
เป็นดังมอดกัดไม้ทำลายกิน
ถูกติฉินหมิ่นลายให้อายคน
จดจำคุณหนุนเนื่องไม่เขื่องขาม
อย่าวู่วามตามจิตคิดสับสน
ชีวิตไม่ปลิดปลิ้นยังดิ้นรน
ไม่ผ่านพ้นอุ้มชูรู้พระคุณ
หากลืมตัวกลั้วเกลือกเลือกประพฤติ
หวังจะยึดถือดีมีแต่สูญ
หยิ่งยโสโอหังจะพังพูน
วันสิ้นบุญแม้หมาไม่มามอง
26 มิถุนายน 2546 10:46 น.
ผีขี้เมา
งานอักษรกลอนกานต์หรือชาญเชี่ยว
ไม่เฉลียวฉลาดวิลาศหรู
เฝ้าฝนฝึกศึกษาตำราครู
ยังไม่สู้รู้เรื่องเปรื่องวิชา
ดังเด็กน้อยค่อยคลานบนลานกว้าง
ไม่อาจสร้างอักษรสรรให้หรรษา
โปรดจับมือยื้อยุดฉุดขึ้นมา
ช่วยนำพาสู่ทางของนักกลอน
25 มิถุนายน 2546 13:14 น.
ผีขี้เมา
บทกลอนไทย
...ในวังวนหนทางที่ยังเปลี่ยว
ตัวคนเดียวเหลียวไหนก็ไร้เพื่อน
แหงนมองฟ้าสายตายังพร่าเลือน
แม้แสงเดือนแสงดาวจะพราวพรู
บทกลอนไทย
มีน้ำเมาเท่านั้นสร้างฝันเฟื่อง
ได้ลืมเรื่องราวเก่าที่เหงาอยู่
แม้ไม่มีขวัญใจใฝ่เอ็นดู
ขอให้รู้ไว้ว่าป่าช้าคอย...ฯ
4 มิถุนายน 2546 19:28 น.
ผีขี้เมา
..ออกก้าวเดินเมินเหม่อดูเพ้อพก
สะท้อนใจไหวในอกกระปลกเปลี้ย
ผ่านลมร้อนผ่อนลมหนาวที่เคล้าเคลีย
เหงื่อลาดไหลไคลย้อยเรี่ยเพลียเต็มที
อยู่เมืองกรุงยุงฟัดแมงกัดต่อย
ลายริ้วรอยด้อยสง่าหมดราศรี
ยามตกอับกับตอกย้ำช้ำชีวี
กลางสังคมที่ข่มขี่ย่ำยีกัน
เหลียวทางไหนยังไม่เห็นความเป็นมิตร
มีแต่อิจฉาฉาบทาบปนคราบหยัน
ความจริงใจยังไร้แหล่งจะแบ่งปัน
ถือพวกใครก็พวกมันทุกวันไป
ชีวิตยังอยู่วังวนของคนเถื่อน
ฝุ่นขุ่นเปื้อนเกาะเกรอะกรังไม่จางหาย
ก้าวเท้าย่ำย้ำรอยเก่าอย่างเมามาย
แม้ความฝันอันสุดท้ายจะไกลเกิน..ฯ
หน้าส่วนตัว
754
