24 ธันวาคม 2546 08:46 น.
ผีขี้เมา
ความผิดพลาดที่พบลบมิได้
จึงจำใจจำฝืนทนกลืนกล้ำ
เจ็บเพียงใดใครแก้แผลระกำ
รอยที่ช้ำมีแต่จะแผ่ไป
ซมกับพิษรักตรมอันขมขื่น
ทุกวันคืนครอบครองความหมองไหม้
สักคนไหมจะมีที่เข้าใจ
มองทางไหนไม่เห็นเช่นก่อนมา
เป็นอย่างนี้อย่างนี้กี่ปีแล้ว
ยังไร้แววสดใสที่ใฝ่หา
อาจจะเป็นคนเหงาเจ้าน้ำตา
ไม่มีค่าเกินพอต่อสัมพันธ์
อยู่กับภาพความหลังครั้งหวานชื่น
ไม่อยากตื่นฟื้นห่างทางที่ฝัน
พอสุขใจอยู่ได้ไปวันวัน
ก็เท่านั้นเท่านั้น..แค่นั้นเอง...ฯ
23 ธันวาคม 2546 11:47 น.
ผีขี้เมา
หลบสายตาคนเกลียดคอยเหยียดเย้ย
ที่ไม่เคยจะมีไมตรีให้
พ้นเส้นทางคนที่ไม่มีใจ
หนีให้ไกลสุดกู่อย่างผู้แพ้
ช่องสัมพันธ์นั้นอ้างว้างยิ่งนัก
มิอาจจักเคียงใกล้สมใจแน่
นับจากนี้มีแต่ห่างร้างดวงแด
ไร้เหลียวแลต่อกันยามขวัญวาย
ให้โชคดีมีหวังดังหมายมั่น
ส่วนตัวฉันอย่าห่วงยามล่วงหาย
จะผิดหวังอีกครั้งชั่งประไร
อย่าใส่ใจเสียเวลามารู้เลย
เอาอะไรกับชีวิตอันนิดน้อย
ที่ต่ำต้อยน้อยค่ากว่าเฉลย
เดินบนทางคนพ่ายไปอย่างเคย
ความลงเอยคือช้ำยามรักลวง
12 ธันวาคม 2546 12:11 น.
ผีขี้เมา
ขอทนอยู่อย่างผู้แพ้แน่นอนนัก
ไม่มีสักคำที่วอนมางอนง้อ
ต่างคนต่างห่างกันไปไม่รีรอ
เพียงแค่ขอเก็บความหลังบางเรื่องราว
นับแต่นี้อาจมีสุขเคล้าทุกข์บ้าง
เป็นไปอย่างคนหมองไหม้หัวใจร้าว
จำจมปลักทนดักดานอีกนานเนาว์
แม้จะเศร้าหรือเหงาหม่นต้องทนไป
ภาพความหลังครั้งอดีตอาจกรีดบ้าง
ใจบางบางอาจจะเพ้อยามเผลอไผล
ในเรื่องเก่าที่เราสองเคยครองใจ
จดจำไว้ไม่ลางเลือนร้างรา
รู้ดีว่าค่าฉันด้อยคนต้อยต่ำ
เผลอถลำรักลงไปไล่ไขว่คว้า
จึงผิดหวังตั้งแต่เริ่มเติมรักมา
สมน้ำหน้าที่ไม่เจียมเสงี่ยมตน
11 ธันวาคม 2546 18:51 น.
ผีขี้เมา
เมื่อทั้งสองครองคู่อยู่เป็นนิจ
ต้องร่วมจิตรวมใจให้ใหญ่ล้น
เป็นเยี่ยงอย่างทางดีศรีแก่ตน
มีผู้คนนับถือร่ำลือไกล
มีความรักหนักแน่นใดแม้นเหมือน
ไม่ลางเลือนสัมพันธ์คงมั่นไว้
ผิดเล็กน้อยค่อยปลอบมอบอภัย
อย่าหุนหันปั่นใจร้ายเข้าครอง
หนึ่งถึงสิบนับได้ครวญใคร่ครบ
คูณบวกลบให้ดีมีสมอง
การหุนหันพลันแล่นแค้นลำพอง
หากเกี่ยวข้องแวะหาจะเสียเปล่า
ใช้กำลังตั้งหน้าท้าตีชก
ไม่ควรหมกมุ่นไปจะอายเขา
ความเมตตาการุณค้ำจุนเรา
ช่วยแบ่งเบาเวรกรรมเคยทำมา
ความเชื่อใจในภักดิ์มีศักดิ์ศรี
สมควรที่วางไว้ไร้กังขา
กาลเวลาผ่านพ้นแต่ต้นมา
ไตร่ตรองว่าควรไหมในกระทำ
เกิดเป็นหญิงยิ่งดูผู้สงสาร
หรือจะทานทนชายใจหาญห้ำ
กินน้ำตาทุกคราคืนฝืนระกำ
ความชอกช้ำกล้ำกดใครทดแทน
มิกล้าสอนสั่งได้จึงร่ายเรียง
แทนสำเนียงฝากมาอย่าเคืองแค้น
มิตรสัมพันธ์ไม่อาจจะขาดแคลน
หากว่าแม้นขัดเคืองขออภัย..ฯ
10 ธันวาคม 2546 20:17 น.
ผีขี้เมา
ฝังเอาไว้หัวใจที่ร้าวรวด
ทนเจ็บปวดนานนักยากจักเผย
คราบน้ำตาเกลอะกรังเหมือนอย่างเคย
เมื่อความลวงล่วงเกยมาเย้ยกัน
หายใจอยู่อย่างไร้ใครแยแส
คนดูแลไม่มีสร้างสีสรร
มีแต่เศร้าเหงาเป็นเพื่อนเหมือนทุกวัน
เพียงเท่านั้นตัวเราที่เขาเมิน
มาวันนี้มีใครก็ไม่รู้
ก้าวมาสู่เส้นทางเคยห่างเหิน
มาสบตาพาใจให้เพลิดเพลิน
มันขวยเขินเกินกว่าจะประมาณ
ห้องหัวใจตายด้านมานานแล้ว
วันนี้แววสดใสเริ่มฉายฝัน
ทอประกายสายใยใฝ่สัมพันธ์
ลบเลือนความไหวหวั่นให้ผันแปร
ขุดขึ้นมาล้างใหม่หัวใจเก่า
ขัดให้เงาเตรียมรับกับรักแท้
ปะแป้งรอขอสู้ให้รู้แน่
หากจะแพ้อีกครั้งชั่งหัวมัน...ฯ
หน้าส่วนตัว
1202
