6 มกราคม 2548 13:43 น.
ผีขี้เมา
..กำสรวลสมุทรท้น.............เทวษท่วมธรณี
วิปโยคทั้งโลกตรี................ก็จะตั้งแต่น้ำตา
ฤาโลกจะแตกแล้ว.............จึงแตกร้าวทั้งโลกา
พล่านพลั่งประดังมา............แต่มรณาเข้าสังเวย
ผองเพื่อนร่วมแผ่นดิน.......มาร่วมดับบรรลัยเกย
ก่ายเศียรลงเกือกเสย.........กับกองทรายกรรแสงศัลย์
กวนเกษียรสมุทรไทย........เป็นเปลวไฟประลัยกัลป์
มหาคลื่นคณานันต์..............กัมปนาท ณ มณฑล
กองทรายจะต่างเมรุ.............มาซึมซับอัสสุชล
มหาสมุทรอันคำรณ..............จะต่างฆ้องประโคมคำ
ร่วมสู้ร่วมกู้โลก...................ร่วมสู้โชคชะตากรรม
ร่วมผนึกสำนึกนำ................สันติธรรมสู่ไทยเทอญ...
18 ธันวาคม 2547 11:44 น.
ผีขี้เมา
ออกก้าวเดินเมินเหม่อคล้ายเพ้อพก
สะท้อนไหวในอกกระปลกเปลี้ย
ฝ่าลมร้อนผ่อนลมหนาวที่ราวเลีย
เหงื่อหยดไหลไคลระเรี่ยลงลดดิน
ชีวิตยังคว้างเคว้งกลางเพลงเถื่อน
กลางเพลงเถื่อนเหมือนซ้ำจะย้ำหมิ่น
ในสังคมขมขื่นขาดรื่นริน
จะไปผินหน้าใครมิได้เลย
25 มีนาคม 2547 11:12 น.
ผีขี้เมา
ในชีวิตยับยุ่ยริ้วขุยขาด
มิอาจวาดสิ่งหวังสมดังหมาย
ท้องยังหิวกิ่วขอดเจียนวอดวาย
ซังกะตายสับสนอยู่วนเวียน
เป็นสิ่งแปลกปลอมปนหมู่ชนชั้น
กลางสายตาเหยียดหยันมิผันเปลี่ยน
เฝ้าตั้งแง่รังเกียจแต่เบียดเบียน
กุมบังเหียนเฆี่ยนด่าสารพัน
ฟ้ายังปิดมิดเร้นไม่เห็นแสง
ยังคลำทางกลางแหล่งที่แล้งฝัน
ไร้ทั้งเดือนเรือนดาวพราวตะวัน
มาลบรอยโศกศัลย์ทุกวันไป
เมื่ออับโชคใครหรือยื่นมือปรับ
มีแต่ทับถมซ้ำกระหน่ำใส่
ความเมตตาปรานีที่ห่างไกล
สุดเอื้อมไขว่คว้าเอาบรรเทาทอน
คงลำเค็ญตามทางอย่างก่อนเก่า
ทนกับเหงาที่หน่ายเกินถ่ายถอน
ไฟแห่งฝันอันชราสิ้นอาวร
เหลือเพียงเถ้าอาทรซึ่งรอนรา...!!!
15 มีนาคม 2547 09:53 น.
ผีขี้เมา
๏ ครางแหบแหบโหยไห้หวังคลายโศก
เคยอับโชคอย่างไรหนีไม่พ้น
อยู่ท่ามกลางมืดดับของอับจน
ฝืนฝืนทนดั่งเป็นเดนสังคม
ถูกกดขี่ขืนข่มทั้งถ่มถุย
มิอาจคุ้ยแคะเขี่ยระเหี่ยห่ม
ทนทนสายตาเหยียดเสียดอารมย์
เพียงชื่นชมดมกลิ่นของดินทราย
หมอกคล้ำคล้ำคลี่คลุมยังสุมสู่
ไม่รับรู้วันลางเลือนจางหาย
จะกู่ก้องร้องเป่าจนเฉาตาย
ก็อย่าหมายแม้เศษของเมตตา
สาบสาบสางยังคลุ้งฟุ้งไปทั่ว
พร้อมเสียงรัวพ่นคำย่ำกร่นด่า
ใช่อยากจนค่นแค้นแสนทรมา
เมื่อวาสนานำน้อมจำยอมทน
กระหยับยืนขืนขันหวั่นหวั่นหวาด
ดูขลาดขลาดกล้ากล้ามาหลายหน
ยอมดื้อด้านหน้าอยู่กลางหมู่ชน
ขอจำนนโชคชะตาอีกราตรี....๚๛
10 มีนาคม 2547 10:52 น.
ผีขี้เมา
หลังมือปาดหยาดสะอื้นซับขื่นขม
กดเก็บความระทมอันขมขื่น
สะท้านเหงาเศร้ามาทุกคราคืน
อาจทนฝืนกลืนกลั้นนิรันดร
บนเส้นทางสายฝันกลางหวั่นไหว
ซุกซ่อนความช้ำใจไม่อาจย้อน
ใต้เงื้อมเงาเงียบงำย้ำอาวร
ทุกบทตอนมืดดับอย่างยับเยิน
ทะเลใจแร้นแค้นทั่วแผ่นพื้น
เรี่ยวแรงขืนยืนหยัดอย่างขัดเขิน
เหยียบรอยช้ำย่ำเจ็บหนาวเหน็บเกิน
กับการเดินเวียนวนบนทางเดิม
หน้าส่วนตัว
3406
