15 กันยายน 2546 13:21 น.
ผักกระเฉด
เสียใจน่ะ...เสียใจอยู่
แต่ที่รู้ ๆ มันเฉย ๆ เสียมากกว่า
ไอ้เรื่องที่เธอ...มาบอกลา
อย่างว่า..น้ำตาไม่มีให้ใคร
เธอคงคิดว่าฉันจะ..ฟูมฟาย
ร้องไห้จะเป็นจะตาย..สิใช่ไหม
ถ้าเป็นเหมือนก่อน..ฉันก็ยังไม่แน่ใจ
แต่มาวันนี้ฉันเป็นคนใหม่ที่..เข้มแข็งพอ
เธอรู้มั๊ยว่า...ทำไม
ฉันถึงเปลี่ยนจากผู้หญิงอ่อนไหว
..มาเข้มแข็งได้ในวันนี้
ฉันจะบอกให้..ก็เพราะเธองัยล่ะคนดี
ที่ทำให้ฉันเจ็บตั้งไม่รู้จะกี่ที..เจียนตาย
คงต้องขอบคุณเธอ..ซักครั้ง
ที่ทำฉันรู้ว่าความผิดหวัง..มันเจ็บปวดมากแคไหน
และคงต้องขอบคุณธออีกครั้ง
ที่ทำให้ฉันรู้ว่าความรักที่สวยงาม..เป็นยังงัย
และทำให้ฉันรู้จักรักใคร...และเจ็บเป็น
2 กันยายน 2546 17:16 น.
ผักกระเฉด
ขอโทษด้วยที่ไม่อ่อนหวาน
ขอโทษด้วยที่พูดจาภาษาน้ำตาลไม่เอาไหน
ขอโทษด้วยที่พูดจาตรงมาตรงไป
ขอโทษด้วยที่เอาใจใครไม่เป็น
ขอโทษด้วยที่หึงไม่รู้เรื่องรู้ราว
ขอโทษด้วยที่ชอบน้อยใจทุกคราว..อย่างที่เห็น
ขอโทษด้วยที่บางครั้งก็วุ่นวาย..จนเกินความจำเป็น
ขอโทษด้วยที่เข้าใจอะไรยากเย็น..จนเกินไป
ขอโทษด้วยที่ไม่รู้จักโตซักที
ขอโทษด้วยที่ชอบทำให้เธอคนดี..ต้องเป็นห่วงอยู่บ่อย ๆ
ขอโทษด้วยที่ชอบมาสาย..ทำให้เธอต้องคอย
ขอโทษด้วยที่ใจร้อนมากไปหน่อย...ขอโทษที
ขอโทษด้วยที่ไม่ได้เรื่อง...เหมือนแฟนคนอื่นเค้า
ขอโทษด้วยที่บางครั้งก็ทำตัวงี่เง่า...ไม่เอาไหน
ขอโทษด้วยที่ขี้บ่น เอาแต่ใจ
ขอโทษด้วยที่รักเธอมากเกินไป...ขอโทษทีบทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
1276
