เหงา เศร้า ท้อแท้ เดียวดาย

)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

อยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย
ไม่มีใครข้างกายเลยซักคน
สิ่งที่เรากำลังทำมันอับจน
ไร้ซึ่งคนอยู่รวมร่วมประคอง

     รู้สึกเหงาหว้าเหว่และชอกช้ำ
ท้องฟ้ามืดดำค่ำหม่นหมอง
สายลมพัดพาสุขสมปอง
เหลือเจ็บปวดไว้รองให้เราเดิน


     มองดูผู้คนแสนเสียดาย
เราเหมือนตายทั้งเป็นเห็นเขาเพลิน
เห็นเหน็ดเหนื่อยท้อแท้อยากจะเมิน
แต่ก็เกินกำลังจะหลบเลี่ยง


     โลกภายนอกมองดูช่างสุขสม
ความขื่นขมถมทับเข้ามาเคียง
ความเหงาความเศร้ามาร้อยเรียง
อยากจะเหวี่ยงให้ไกลไปให้สุด


     น้ำในตาหลั่งรินรินยืดเยื้อ
ปล่อยชีวิตที่เหลือไม่อยากยื้อยุติ
ปล่อยล่องลอยกับความเหงาเศร้าให้สุด
ปล่อยร่างกายทรุดโทรมโหมไม่ไหว


     ธรรมชาติรายล้อมอ้อมกอดกัน
ร้อยตะวันพันดาวพราวสดใส
เหม่อมองดูฟากฟ้าผ่องอำไพ
แต่ข้างในใจเราเศร้าเดียวดาย