ดอกไม้ของข้าพเจ้าทั้งเฉาและบาน

ผมชื่อโจ้

อารัมภกถา:ก่อนจะถึงพรุ่งนี้
23 พฤศจิกายน 2551

---------

๑.
๐ยิ่งนึก ยิ่งสะอึกยิ่งสะอื้น
ิยิ่งกล้ำยิ่งกลืน ยิ่งกลัดอก
ยิ่งยวดปวดปร่าจะสาธก
เกินกว่านรกอเวจี
๐ร้อนรุ่มรุมเร้าเข้าโรมรัน
กระชั้นหัวใจเต้นถี่ถี่
เต้นเร่าเต้นร้อน จะจรลี
แตกดับหัวใจนี้ อยู่รอนรอน
๐กัดกราม ก็ปวดกรามเสียงกรอดกรอด
สายตาก็แต่ทอด น้ำตากร่อน
สายตาก็แต่ตรมไปทุกตอน
ไปทุกครั้งที่ถอนหายใจท้อ


๒.
๐เพราะฯพณฯรัฐบาลผู้ต่างไท
ต่างแต่จะไต่ จะไปต่อ
ต่างเท้า ก็เดินย่ำรู้ตำตอ
แต่เท้า ก็จะถ่อถางเถาวัลย์

๐เถิดพี่เถิดน้องผองมนุษย์
ทั้งผอง ผ่องผุดเพี้ยงสวรรค์
เพียงใจจะส่องใจใสผ่องพรรณ
ผ่องแผ้วเบญจวรรณชนะภัย
๐น้ำตาก็แต่ตาจะตรมตรอม
แต่ใจจะต้องห้อมหอมสมัย
หอมกลิ่นบุปผามนามัย
หอมอวล ประชาธิปไตยดอกไม้บาน

๐..........................
............................
............................
............................

ฯลฯ