30 สิงหาคม 2547 21:34 น.
ผมชื่อโจ้
พิศภาพสะท้อนภาพ
สะเทือนทราบอยู่ในใจ
สังคมคือต่างใคร
ล้วนคิดไต่ไปต่างกัน
ดวงตาล้วนต่างมอง
ไปตามท่องทะยานฝัน
ต่างใจไม่แบ่งปัน
ต่างแข่งขันสู้กันไป
แปลกหน้าอยู่ทุกที่
แปลกเสรีที่มีให้
จึงแปลกแตกออกไกล
แม้ใกล้ ๆก็ไกลกัน
ดวงใจแต่ละใจ
ล้วนยากไร้อารมณ์ขัน
ซึมหมองไปทั้งนั้น
ต่างตีบตันหัวใจตน
ขอน้อยสักเพียงนิด
กระจิดริดก็เหลือล้น
ต่างยิ้มจะน่ายล
จะเป็นคนมีหัวใจ
10 สิงหาคม 2547 17:43 น.
ผมชื่อโจ้
ความทรงจำอำลาน้ำตาไหล
ในหัวใจเศร้าหมองจึงร้องไห้
ใจเป็นอื่น เป็นฟืนเป็นไฟ
ใจของใครหล่นหายไม่ได้ยิน
แค่ใจข้าแว่วสำเนียงเสียงเคลื่อนคลาด
บาทของเธอเหยียบเต็มบาทอย่างบ้าบิ่น
บิ่นหัวใจของข้าจมธานินทร์
ทรพีหัวใจวิ่นเจ็บวิญญาณ
มันเต็มจุกในอกตระหนกไหว
สั่นสะเทือนแกว่งไกวไหวสะท้าน
สะทกช้ำสำมะหาเอาอาการ
ไม่เหลือซากความหวาน อันตรธานไป
อันความรักหักฤดีในชีวิต
ล้างเหี้ยนเตียนด้วยฤทธิ์ของความใคร่
ใคร่เพราะเธอไม่เต็มกามจึงข้ามใจ
แสวงร่านคว้าใหม่จนได้กาม
ร่างสะพรั่งถะถั่งโถมโหมพธู
น้ำแห่งชู้คงโลมหลั่ง ครั้งที่สาม
(เจ็บใจฉิบหายเล้ย)