24 มิถุนายน 2547 14:28 น.
ผมชื่อโจ้
สาวสวยอิรัก
ร่างกายเธอทรุดปรักหักพังหยั่งขาทรงตัวแทบจะไม่ได้
เธอโทรม สีสันของเธอแห้งผาก ซังกะตาย
ดวงตาแห่งความหวังของเธอช่างเศร้าสร้อย
เธอขาดคนรัก หรือเธอรักใครไม่เป็น
หรือปูมหลังทำให้เธอซาดิสม์
หรือคนรักเก่าสอนให้เธอเป็นพวกมาโซดิสต์
ไอ้หนุ่มมะกันมันมีคุณสมบัตินี้ใช่ไหม เธอถึงชอบ
หรือว่าที่ยอมศิโรราบเพราะมารยาที่เธอแอบซ่อนมีดไว้ข้างหลัง
เธอจะเอายังไงแม่สาวสวยอิรักจ๋า
เธอเห็นหนุ่มสยามในสายตาบ้างไหม
เขาอ่อนโยน อ่อนไหวง่ายสำหรับสาวสวยอย่างเธอ
จิตใจเขาเต็มไปด้วยความสงสาร เอ็นดู และจริงใจยิ่งหนัก
เธอเห็นบ้างไหม เธอเห็นไหม
มาสิ ประเทศไทย
13 มิถุนายน 2547 11:55 น.
ผมชื่อโจ้
เราก็ต่างไม่มองหน้าไม่กล้าสบ
บ้างก็ก้มมุดรูกบเหมือนกลัวกัด
หรือบ้างก็หลับตาทำสารพัด
ตามอารมณ์จะถนัดที่จะทำ
ใช่!ต่างเราคนแปลกหน้าในสังคม
นั่งกลมกลืมไปกับรถตอนหัวค่ำ
บ้างอยากถามให้บอกทางบ้างสักคำ
แต่เหมือนหน้าท่านอิ่มหนำในความทุกข์
รังแต่หิ้วอุ้มถุงพลาสติก
กระดุกกระดิกบ้าง บางครั้ง รถกระตุก
ใกล้จุดหมาย กดอ๊อด แล้วรีบลุก
เหมือนบนรถเป็นคุกขังชีวิต
หรือเพราะเราจะเก็บงำไว้ห้ำหั่น
ไว้ซุบซิบหลังจากนั้น ฉันใช้สิทธิ์
แสดงบท ใช้อารมณ์ คมความคิด
ตินินทาคนโน้นนิดคนนี้น่ะ
หัวเราะ