10 มกราคม 2547 13:27 น.
ผมชื่อโจ้
เจ่าเด็กน้อยยิ้มยั่วมีหัวใจ
ชีวิตเจ้าผ่านวัยสมัยเช้า
วิถีตีนพันธกิจยังพิษเบา
กว่าจะย่ำหลุมเขลาเกินเข้าใจ
เจ้าเด็กน้อยหน้าบูดเหมือนคูถเน่า
ชัวิตเยาว์เจ้าจึงจ้อง แต่ร้องไห้
แต่ร้องหวนครวญคร่ำเด็กตามวัย
จะคว้าจันทร์ดาวไสวใส่หัวนอน
จะร้องฉี่ขี้ราดอุจาดตา
ก็น่ารักหนักหนาเจ้าหน้าอ่อน
จะเปลื้องผ้าวิ่งเล่นตะละตะลอน
เปลือยไอ้จุ้นล่อนจ่อนก็น่ารัก
เจ้าเด็กเอ๋ยประสาโลกโขกหัวเล่น
ล้อหยอกเอินหลงประเด็นให้จมปลัก
แหย่หัวใจให้เห็นความเป็นยักษ์
ให้เป็นทาสอาณาจักรสำนักเมือง
เจ้าโตขึ้นวิถีตีนจงเต็มตีน
เจ้าจงปีนป่ายวาดให้ปราดเปรื่อง
ให้หลุดฉากโลกฉลคนขุ่นเคือง
ที่ตัดกับโลกเขื่องเรื่องตัวกู ฯ
6 มกราคม 2547 23:46 น.
ผมชื่อโจ้
ใจสูดำสนิท
กว่าถ่านก้อนที่มอดไหม้
มืดบอดในหัวใจ
ไร้มนุษยธรรม
ตาสูที่จ้องโลก
คงแต่โศกดวงตาก่ำ
กายสูคงมีกรรม
พอแต่เกิดได้มีกาย
ฤา!ใจสูหยาบกร้าน
สันดานโจรถูกผ่องถ่าย
พ่อเสี้ยมให้สูร้าย
แม่ละลายขี้ให้กิน
สังเวชในสันดาน
ความเป็นคนลาญหมดสิ้น
สงสารแต่แผ่นดิน
แบกรีบตีนพวกหมิ่นคุณ
หรือสัตว์สูศรัทธา
โถมเข้าหาให้สถุล
ถ่อยบาปไม่รู้บุญ
หนุนให้เถื่อนถ่อยจัญไร
ใจสุดำสนิท
กว่าถ่านก้อนที่มอดไหม้
มืดบอดในหัวใจ
ไร้มนุษยธรรม