29 ธันวาคม 2546 12:12 น.
ผมชื่อโจ้
ร่างเจ้าต้องร่วงจาก
วิญญาณพรากออกจากร่าง
ร้างโลกชีวิตลาง
ลับไปร้างลอยลางเลือน
เลื่อนลอยไปลาหล้า
ไปสู่ฟ้า ลาจากเพื่อน
พรากแม่เสมอเหมือน
มลายใจมิได้ลา
ค้างไว้แค่คนรัก
กับความฝันที่ใฝ่หา
เคว้งใบปริญญา
มิทันคว้าก็มาคลาย
คือใครมาทำเจ้า
ฝันแตกร้าวช่างใจร้าย
ลาญหวังแหลกทำลาย
สูญสลายสะเทือนใจ
ชีวิตจวนสุนทรีย์
ไปสู่ศรีเกษมใส
เชื่อมฝันใครต่อใคร
ต้องพรากไปไม่ควรตาย
หลับเถิดให้สุนทรีย์
หนีโลกหมองไปผ่องถ่าย
สู่สวรรค์ชั้นสบาย
รออีกรายคนต่อไป!
25 ธันวาคม 2546 12:59 น.
ผมชื่อโจ้
ปล่องเมรุผุปรุช่องจูบท้องฟ้า
จูบอากาศดาษดาอยู่ว้าเหว่
จูบขี้นก ดาวตก จำเจ
จูบตลอดเสียงเห่ นกแสกร้อง
เพื่อรองรับร่างกายอันตายจาก
กลหน้าต่างสร้างฉากสามสี่ช่อง
ปริศนาพญายมยิ้มสมปอง
ส่งวิญญาณทะยานล่องสู่ท้องฟ้า
แหละ!ไม่เคยอ้อยสร้อยคล้อยกับโศก
รับสินบนเป็นกระโตกกระจาดกระต่า
ไม่เคยหมองท้องไม่อิ่มลิ้มกายา
ไม่เคยอ๊วก!เหม็นห่าน้ำตาเล็ด
คือเมรุผุปรุช่องจูบท้องฟ้า
จูบเนื้อหนังมังสาไม่เคยเผ็ด
รับสังหารสังขารเน่าเผาเอาเคล็ด
เอาคนไปส่งเสร็จสวรรค์ นรกฯ
5 ธันวาคม 2546 20:04 น.
ผมชื่อโจ้
ถ้าคิดเรื่องมหาลัย
เอาเป็นเอาตายก็แค่นั้น
มหาลัยก็คือสถาบัน
จูงหัวคุณ เรียนตามขั้นบันได
และปริญญาประกาศนียบัตร
แค่การวัดเกรดเงินเดือนที่อยากได้
เพียงระหว่างที่อยู่ อยู่ทีใจ
ว่าคุณต้องการอะไรมากกว่านั้น
(ใช่ไหม)
5 ธันวาคม 2546 19:54 น.
ผมชื่อโจ้
ความเหงาเข้ามานั่งเพียบแปล้
เหมือนยิ้มเหยาะคนขี้แยอยู่ตรงหน้า
ยั๋วน้ำตาให้ไหลออกจากตา
แล้วก็สิงให้โหยหาแต่ความรัก