27 สิงหาคม 2548 20:05 น.
ผกากรอง
หยาดเพชรบนใบหญ้า
พาหมอกเช้ามาพราวพร่าง
เจ้าเปราะเจ้าบอบบาง
ร่างสลายเพราะตั๊กแตน
เพชรพริ้งกลิ้งสะอื้น
น้ำตาชื้นกลืนโศกแสน
แดดสายร่ายรำแพน
มาแผดเผาเจ้าโศกซ้ำ
ระเหยไปสู่ฟ้า
หยากเพชรจ๋าฝากรักร่ำ
ขับกล่อมเป็นลำนำ
ให้พ่อฟังทางเมืองโน้น
ว่าลูกอยู่ทางนี้
มีสายหมอกที่อ่อนโยน
ชิงช้าที่เคยโหน
ไกวกับพ่อยังผูกพัน
พ่อจ๋าถ้าเป็นไปได้
หนูจะไกวให้ถึงสวรรค์
แต่แม่คงจาบัลย์
ถ้าหนูไปแล้วไปคืน
หยาดเพชรกับดอกหญ้า
มีเวลาชั่วหลับตื่น
เธอฉันต้องกล้ำกลืน
สิ่งเดียวกันอย่าน้อยใจ
โลกอาจมีตั๊กแตน
อีกหมื่นแสนหญ้าสั่นไหว
ไม่นานก็ผ่านไป
สายลมชื่นจะรื่นริน
คืนนี้สำหรับฉัน
จะหลับฝันกับแดนดิน
ก่อนรุ่งอรุณถวิล
พ่อจะฝากรักมาหา
หยาดเพชรเกล็ดน้ำแก้ว
จากพรากแล้วจงกลับมา
เธอคือสื่อสัญญา
นำคุณค่าอุษาลำเนา
ดอกหญ้าจะเริงรื่น
ฉันจะตื่นคอยชื่นเช้า
คอยรักฝากแฝงเงา
เฝ้าถนอมหอมใจเอย
27 สิงหาคม 2548 19:39 น.
ผกากรอง
หนังสือเล่มนั้น
วันวานอ่านแล้ว
หนังสือเล่มนั้น
วันนี้อ่านอีก
หนังสือเล่มนั้น
พรุ่งนี้ต้องอ่านใหม่
หนังสือเล่มนั้น
อ่านไม่รู้จบ
27 สิงหาคม 2548 18:25 น.
ผกากรอง
ชมพูพรางพริ้งพรายสลายจิต
สุดจะคิดทบทวนดวงสมร
เจ้ายังอยู่ในใจไม่ นิรันดร์
เจ้าพร่ำสอนคำว่า รัก อยู่มิวาย
26 สิงหาคม 2548 20:25 น.
ผกากรอง
ณ ริมสายธารนที
ยังมีคนที่เฝ้าคอย
เวลาเลื่อนลอยจางหาย
เมื่อสายลมพัดผ่านกาย
สายน้ำยังไหลดังเดิม
26 สิงหาคม 2548 18:42 น.
ผกากรอง
ตะวันยังอยู่คู่ยอดไม้
ดูคล้ายดูเหมือนวันเก่า
วันที่พวกเราเศร้าใจ
ต้องจากกันไปต่างแดน
วันแล้ววันเล่าเฝ้าคอย
ผองเพื่อนต่างพลอยจางหาย
พวกเธอคงอยู่สบาย
ได้ดิบได้ดีมีชัย
หน้าส่วนตัว
1806
