13 ตุลาคม 2548 14:43 น.
ผกากรอง
ปฏิทินหนึ่งปีนั้นมีค่า
บอกเวลาวันเดือนแล้วเลื่อนใหม่
บอกข้างขึ้นข้างแรมดูกระไร
วันสำคัญนั้นไซร้ยิ่งใหญ่เอย
๑ มกราแวะมาหาปีใหม่
วันเด็กไทยอยู่ในสัปดาห์สอง
วันครูนั้นอยู่คู่ตามครรลอง
หากซื้อกลองไปฝากครูดูกระไร
๒ เดือนกุมภามาเยือนแล้วเพื่อนแก้ว
วันสำคัญนั้นแคล้วมีไฉน
มีแต่วันสากลคนดีใจ
วาเลนไทร์กุหลาบใหญ่มอบให้เธอ
๓ มีแต่นาไม่มีทีวีดู
ช่างอดสูยิ่งดูเธอเสนอ
อ่านหนังสือกันเถอะนะเพื่อนเกลอ
สอบแล้วเธอปิดเทอมเริ่มสบาย
๔ เมษาปีใหม่ของไทยแท้
ไปกราบแม่แลพ่อและขอพร
ไปกราบปู่และตาย่ายายก่อน
แล้วไปนอนหนุนตักอย่าหนักใจ
๕ พฤษภามาแล้วใกล้เปิดเทอม
ปีนี้เพิ่มเพื่อนเกลอเจอเธอใหม่
ปีนี้จะเรียนหนังสืออย่างตั้งใจ
ไม่เล่นไปเรียนไปไม่สมควร
๖ มิถุนามีวันสำคัญหลาย
สิ่งแวดล้อมนั้นคล้ายวันที่ห้า
สุนทรภู่ยี่สิบหกมิถุนา
ดำรงราชานุภาพยี่สิบเอย
๗ กรกฎาวันสำคัญทางพระพุทธ
ที่ได้หยุดไปวันเข้าพรรษา
วันนี้หลังอาสาฬหบูชา
ยี่สิบเก้าวันภาษาไทยเรา
๘ สิงหาคมวันแม่ที่สิบสอง
เราต่างปองอยากได้ไปเข้าเฝ้า
ราชินีสิริกิตของไทยเรา
สิบแปดเล่าวิทยาศาสตร์ของชาติไทย
๙ กันยายนมหิดลยี่สิบสี่
จำให้ดียี่สิบเยาวชนไทย
แล้ววันไหนการศึษาที่ยิ่งใหญ่
แปดนั่นไงจำไว้ไม่ลืมเลือน
๑๐ ตุลาคมช่างสมใจปองหมาย
เพื่อนทั้งหลายต่างสบายและสุขเหมือน
ปิดเทอมนี้ไม่มีวันจะลืมเลือน
จะนัดเพื่อนวันปิยะพบปะเธอ
๑๑ พฤศจิสาวสวยมาทางนี้
เร็วเร็วซิอย่าให้พี่เขารอเก้อ
คนเหล่านี้เขาอยากจะรอเจอ
นพมาศอย่างเธอลอยกระทง
๑๒ ธันวาคมเป็นเดือนที่รอคอย
อุณหภูมิเริ่มคล้อยคอยต่ำลง
วันพ่อนั้นวันที่ห้าต้องชูธง
สิ้นปีลงย้อนมาเฮฮากัน
ครบสิบสองเดือนแล้วเจ้าแก้วเอ้ย
อย่าอยู่เฉยนิ่งเฉยทำไมนั่น
พ่อแม่พวกเพื่อนพ้องของเรานั้น
ต่างคอยฉันทำดีทุกชีวัน
11 ตุลาคม 2548 17:23 น.
ผกากรอง
ลมหายใจสุดท้ายเมื่อลาโลก
จะขอโบกมือลาอัชฌาสัย
กลอนที่ร้อยเรียงมาลาด้วยใจ
ขอฝากไว้ในใจตลอดมา
กิ่งโศกเอยเคยอยู่คู่ชีวิต
เคยชื่นชิดติดดวงพวงผกา
เคยเด็ดดมดอกไม้ร้อยมาลา
จำต้องมาจากไปไกลต่างแดน
เมื่อกิ่งโศกไหวเอนก็เจนจบ
ขอชาติหน้าได้พบโศกสุดหวงแหน
ชาตินี้ลาจากไกลไปต่างแดน
สุดโศกแสนลาลับไม่กลับคืน
10 ตุลาคม 2548 14:45 น.
ผกากรอง
เรือนเอยเรือนริมน้ำ
อยากจะข้ามไปเยือนใกล้
กลับสู่ความเป็นไทย
ของคนไทยมิใช่ทาส
โบสถ์เก่าและคราคร่ำ
เป็นหลักธรรมนำประกาศ
วิถีพุทธได้สร้างชาติ
ให้คงอยู่ยั่งยืนมา
7 ตุลาคม 2548 12:13 น.
ผกากรอง
จากไกลหมื่นไมล์โพ้น
โยกโยนบนภาระหนักอึ้ง
จากแสนไกลเหลือเพียงสายใยคำนึง
ความคิดถึงจึงกัดเซาะดวงหทัย
เมื่อไรหนอภาระกิจจะหมดสิ้น
ได้กลับถิ่นพำนักดังใจหมาย
กลับสู่บ้านที่มีรักอยู่กลางใจ
ดวงหทัยคิดถึงบ้านตลอดมา
6 ตุลาคม 2548 11:51 น.
ผกากรอง
ห่วงหาและอาทร
คืออาภรณ์ของชีวิต
ประณีตบรรจงวิจิตร
มิดชิดเรียงร้อยจิตใจ
สะทกอ่อนไหวดวงตา
เมื่อคราหัวใจโหยไห้
อ่อนแอเข้มแข็งเพียงไร
ห่วงอาทรครองใจทุกคน
หน้าส่วนตัว
3941
